er tvennt.

Annars vegar í uppistandi Jóns Gnarrs ‘'Ég var einu sinni nöd’' þegar hann talaði um þegar mennirnir í björgunarfélaginu Ingólfi fyndi mann eins og einhverja blóðslettu lengst uppi á jökli… ég fékk krampa í magann (ekki að grínast).

Og svo hins vegar í þættinum Svalbarða þegar fólkið í ‘'Draumar Svalbarðinga’' voru í leiknum um hvað er ég að hugsa. Ég get hlegið endalaust að því…