oki hér eru nokkrir :

eitt sinn voru 2 ljóskur að leita að hreiðrum úti í móa.

Önnur finnur fullt af eggjum í hrúgu og segir við hina: ÉG ER BÚIN AÐ FINNA HÆNSAHREIÐUR!

Og stuttu seinna finnur hin fullt af mjólkurfernum í hrúgu og kallar: ÉG ER BÚIN AÐ FINNA BELJUHREIÐUR!







Kona var orðin á tímabili ógnar þreytt að vera alltaf að tuða um sömu hlutina og enginn á heimilinu virtist hlusta allavegana ekki fara eftir þessu “elskulega” tuði sínu á nokkurn hátt. T.d. þetta að taka ekki pappann út klósettrúllunni og setja í ruslið! Svo hún bara hætti því líka og söfnuðust upp ansi margir pappar. Þetta varð svona spennuleikrit að vita hvort einhver væri búin að setja í ruslið! En það gerðist sko ekki!
Reiðin magnaðist við hvern sem bættist í safnið! Þangað til að hún gafst upp og settist niður með sínum heittelskaða og orðin frekar reið yfir þessu að ef hún gerði það ekki þá væri bókstaflega ekkert gert á heimilinu!
Alveg með reiðikökkinn í hálsinum byrjaði samtalið “það var þetta með pappann úr klósettrúllunum inni á baði” þá greip þessi “sem aldrei gerir neitt” fram í og sagði: “já, ég sá að þú ert að safna þessu, ætlar þú að fara að föndra núna fyrir jólin”?





Eiginmaðurinn hafði legið meira og minna í dái í nokkra mánuði fársjúkur en af og til komist til rænu. Eiginkonan var við sjúkrabeð mannsins upp á hvern einasta dag. Dag einn þegar eiginmaðurinn komst til meðvitundar um stund gaf hann konu sinni bendingu um að koma nær sér. Og þegar hún hafði sest hjá honum hvíslaði hann að henni tárvotum augum: Veistu hvað?
Nei, hvað er það væni minn?
Þú hefur gengið gegnum öll erfiðleikatímabil lífs míns með mér…
Þegar ég var rekinn varstu til staðar að styðja mig…
Þegar atvinnureksturinn misheppnaðist varstu stoð mín og stytta…
Þegar var skotið á mig varstu við hliðina á mér ….
Þegar við töpuðum húsinu varstu á þínum stað og þegar heilsan fór að bila varstu enn við hlið mér….
Veistu hvað?
Nei hvað, kæri minn, sagði hún brosandi um leið og hún fann hjarta sitt fyllast hlýju.
“Ég held þú færir mér ógæfu…”



Hafnfirðingur var að læra að fljúga en hafði villst í flugprófinu þannig að umfangsmikil leit sóð yfir í háloftunum. Þegar loksins náðist samband við hann í gegnum talstöð var hann beðinn um að gefa upp hæð og staðsetningu. “Ja, ég er svona einn og áttatíu og sit fremst í flugvélinni…”



Staurblankir kunningjar lögreglunnar í Hafnarfirði ákváðu að ræna banka í Reykjavík. Þeir settu upp grímur og ruddust inn með offorsi og látum, hvor með sína haglabyssuna. - “Upp með hendur, þetta er rán!” - “O, Hafnfirðingar, einu sinni enn,” sagði þá gjaldkerinn og ræningjana rak í rogastans. - “Nú, hvernig sérðu það?” spurðu þeir. - “Þið sagið alltaf vitlausan enda af haglabyssunni!” svaraði gjaldkerinn að bragði.