Hún: Hvað myndir þú gera ef ég yrði skyndilega bráðkvödd?
Hann: Ég myndi syrgja þig mjög mikið.
Hún: Hvað lengi?
Hann: Mjög lengi.
Hún: Af hveju?
Hann (mjög alvarlegur á svipinn): Af því ég elska þig mjög mikið, og að missa þig yrði mjög sárt, þess vegna.
Hún (með smá bros á vörum): Æ- en sætt. Myndirðu gifta þig aftur?
Hann (svarar hiklaust): Nei.
Hún (móðguð “nei” er nefnilega ekki alveg rétt svar, maður þarf að hugsa sig um og segja svo nei): Af hverju ekki ? Hefurðu almennt eitthvað á móti hjónaböndum?
Hann: Á engan hátt. Við erum gift ekki satt?
Hún: Þú meinar sem sagt að þú myndir gifta þig aftur?
Hann (skynjar að samtalið er á leið í ógöngur, ræskir sig lítilsháttar): Hmmm, þegar ég er búin að syrgja þig lengi, og lífið er að öðlast merkingu að nýju þá gæti það kannski hugsast.
Hún: Myndirðu sofa með henni í rúminu okkar?
Hann: Það gæti svo sem verið.
Hún: Myndirðu þá hafa mynd af henni á náttborðinu í staðinn fyrir mynd af mér?
Hann: Ætli ég myndi ekki bara hafa mynd af ykkur báðum.
Hún: Þú myndir þá væntanlega gera það með henni í rúminu okkar?
Hann (sýpur á kaffibollanum greinilega hálfóstyrkur, samtalið er greinilega komið í verulegar ógöngur): Það myndi líklega enda með því já.
Hún: Myndirðu líka spila golf með henni ?
Hann: Ja, það gæti svo sem alveg verið.
Hún: Fengi hún þá að nota kylfurnar mínar?
Hann: Nei, hún er örvhent.


Og svo fann ég eitt snilldar mottó hérna:

“Ekki hlaupa með skæri, nema þú sért að flýta þér að klippa eitthvað…”