Oft sinni var maður úti að hlaupa. Hann hljóp mjög stutt og datt ekki. En allt í tvennt stóð skjaldbaka á veginum sem var að hlægja. Hún hló og hló og hló og hló og hló, þangað til að maðurinn kom til hennar. Þá öskarði maðurinn “hvað er svona þvílikt fyndið?”. Skjalbakan hættir að hlægja og kvíslar að manninum “Ég er skjaldbaka………. baka skiluru”