Maður nokkur réði sig sem farandsölumann á nýjum og flottum
tannburstum. Yfirmaður hans sagði að hann fengi góðan
pening fyrir að selja nóg svo það skiptir máli að selja sem
mest.
Sölumaðurinn nýi fór í Bústaðarhverfi og ákvað að reyna
selja þar góðan slatta af tannburstum. Eftir að hafa gengið
um allt hverfið og vera orðinn dauðþreyttur og svangur hafði
hann ekki selt nema einn tannbursta.

Hann ákvað að fara út á Arnarnes því þær væri efnað fólk og
það myndi örugglega kaupa af honum fullt. Kvöldið leið og
karlanginn uppskar að hafa selt tvo tannbursta. Hann hafði
samband við yfirmann sinn og sagði frá hve illa gengi að
selja. Yfirmaðurinn sagði við sölumanninn að hann yrði að
finna góða söluaðferð og best væri að hugsa hana vel og
skipuleggja.

Sölumaðurinn svaf lítið þetta kvöld og hugsaði alla nóttina
hvernig hann ætti að selja sem mest af tannburstum. Um
morguninn var hann komin með frábæra hugmynd.

Hann kom sér fyrir í Smáralind, hafði borð fyrir framan
sig, snakkpoka ídýfu og skilti sem á stóð: “FRÍTT SNAKK OG
ÍDÝFA.”

Sölumaðurinn er rétt búinn að koma skiltinu fyrir þegar
kona kemur að og smakkar snakkið og dýfir vel ofan í
dýfuna.

“Oji..barasta, þetta er ógeðslegt,” segir konan sem hrækir
út úr sér snakkinu. “Það mætti halda að einhver hafi ælt í
skálina,” bætir hún við.

“Já, ég veit það,” segir sölumaðurinn. “Þetta er ógeðslegt
og þetta er líka æla, en má bjóða þér að kaupa tannbursta?”