Maður nokkur gekk inn í apótek. Hann virtist vera leita að
einhverju því hann hreyfði höfuðið upp og niður, upp og
niður og skimaði í allar áttir.
Afgreiðslukonan kom að honum og spurði hvort hún gæti
aðstoðað hann? Hann svarar því játandi og sagðist vera
kaupa túrtappa fyrir konuna sína. Afgreiðslukonan benti
honum á hvar þeir væru og karlinn þakkaði fyrir aðstoðina.


Stuttu síðar kemur karlinn með fullt fangið af
bómullarhnoðrum í poka og lítinn hnykil af bandi.
Afgreiðslukonan hugsar með sér að hann hafi nú rækilega
misskilið sig og segir við hann: “Heyrðu vinur minn, ég
held að þú sért að ruglast? Ætlaðir þú ekki að kaupa
túrtappa fyrir konuna þín?”

“Jú, það er alveg rétt,” svarar karlinn. “En sjáðu til. Í
gær þá bað ég hana að kaupa fyrir mig eitt sígarettukarton
og hún kom til baka með stóra tópaksdós og vefjabréf til að
ég vefji sígaretturnar sjálfur, svo mér datt í hug að hún
gæti þá alveg eins vafið túrtappana sjálf!”