Einhverntímann í gamladaga bjuggu Maður og kona og þrír synir á bóndabæ, einhversstaðar langt upp í óbyggðum. Þau áttu eina kú og var kúin sú lifibrauð þeirra að öllu leiti, þau lifðu á mjólkinni og seldu undan henni afurðir fyrir hinu á þessu á skiptimarkaðinum í kaupstaðnum.

Einn morguninn vaknar karlinn klukkan 5 og ætlaði sér að laga “helvítis” heykerruna sína, og á leiðinni út sér hann eitthvað hrúgald þarna rétt hjá bænum.

“Hvaða anskotans…” Segir hann og nálgast hrúgaldið…

Þegar hann kemur upp að því áttar hann sig á því að þetta er Beljan góða og´sér strax að örlög fjölskyldu hans eru innsigluð, hann hefur ekki efni á nýrri belju, sem þýddi að fjölskyldan myndi lenda á hreppnum og dreift út um alla heima og geima sem ómögum.

Í Skyndilegu þunglyndi sem á hann dundi, sótti hann Haglarann, hleypur út í hlöðu og skýtur af sér hausinn.

Konan vaknar við skotið, en áttar sig ekki á því…klukkan var rétt fyrir 6 og hún þurfti að fara og mjólka beljuna.

Konan, sem elskaði kúna manna mest klæðir sig í flýti og labbar sér út og þekkir kúna dauðu undir eins, og í móðursýkiskasti hleypur hún út í hlöðu til að láta karlinn hugga sig, en sér til óhugnaðar sér hún karlinn hauslausan og blóðugan upp við hlöðuvegginn. AÐ sjálfsögðu ærist hún og í öllu patinu ákveður hún að hengja sig.

Um 7 leitið vaknar svo elsti sonurinn, sem hafði lofað kallinum að aðstoða hann með að laga heykerruna góðu. Hann, eins og foreldrar sínir, skeytir lítið um mat eins og er og drífur sig út til verka og fer beint út í hlöðu þar sem hann sér pabba sinn í kássu og mömmu sína hangandi, drengurinn fer á taugum og hleypur út að bæjarlæknum til að æla, í skyndi ákveður hann með sjálfum sér að tilgangurinn með að lifa væri enginn og ákveður að reyna að drekkja sér í bæjarlæknum.

Til allrar hamingju, og til allrar furðu ef út í það er farið, hafði hafmeyja ein synt upp ölfusið og upp bæjarlækinn og hafði fylgst með athöfnum drengsins úr fjarlægð þar sem hún sat á steini. Hún syndir í ofboði til hans, lyftir honum upp á ha´rinu og spyr hann:

“Hvaða Hvaða? Hvað gengur eiginlega að þér drengur?”

“Æi, sko” Útskýrir drengurinn “Sko, mamma og pabbi…og blejann *sniff* Þau eru öll dauð, og beljan…Búhú…Mamma hengdi sig og pabbi skaut sig…allt í messi!”

Hafmeyjan furðu lostin huggar hann aðeins og segir svo við hann að hún geti lagað þetta allt, lífgað þau öll við ef hann bara geti sannað karlmennsku sýna.

“Hvernig þá?” spyr stráksi.

“Tjah sko” svarar hún “Mér sýnist þú nú vera alvöru karlmaður, þannig að svona er samningurinn. Ef þú getur fullnægt mér 20 Sinnum.”

Drengurinn uppfullur af draumórum og fantasíum sem hann hefur lesið í bláu nunnunni telur það nú ekki vandaverk og ákveður að gera sitt besta en örmagnast og deyr eftir sautjánda skiptið.

Um 8 leitið vaknar svo miðjubróðirinn og fer út. Hann sér mömmu og pabba látin og svo beljuna og hleypur svo út að bæjarlæknum þar sem hann sér bróðir sinn allsnaktann í grasinu við lækjarbakkann og Hafmeyjuna hálfsátta upp á kelttinum í læknum.

“Hvað? Hvað er að gerast?” spyr stráksi örvæntingarfullur.

Hafmeyjan svarar seiðandi og rólega:

“Rólegur drengur, róóleguur..ég veit allt um hvað gerðist, og það er aaalt í laaagii.”

“*Sniff* Er það?”

“Já” Svaraði hafmeyjan “ Ef þú bara getur fullnægt mér Hmmmm..” Og í vonsku sinni segir hún “..25 sinnum!”

Stráksi haldinn alveg gífurlegum hugarórum kveður að svo muni vera og byrjar að hjakkast á henni, en örmagnast og líður út af við 24 skiptið.

Og þá vaknar sá yngsti, 14 ára guttinn um 9 leitið og röltir út, sér beljuna, inn í hlöðu, sér mömmu og pabba, röltir út, sér bræður sína og hafmeyjuna.

“Já, ok! Rólegur kjútí, rólegur” Segir hafmeyjan “ÉG veit allt, jájá, mamma og pabbi dauð, búhú og allt það, en ég get reddað þessu öllu ef þú…erm, fullnægir mér 30 sinnum!”

“35 sinnum” segir strákurinn.

Hafmeyjunni sem fynnst gaman að leik sér svarar að bragði “40 sinnum”

“45 sinnum” segir drengurinn og storkar hafmeyjunni.

“Ertu nú viss um að þú þolir það mikið?” Spyr Hafmeyjan.

“Þoli ég? Ertu viss um að þú þolir það?” svarar drengurinn að bragði “Beljan þoldi það ekki!”