Eitt sinn í fangelsi var nýr fangi að koma. Og í klefanum sem hann átti að fara í voru tveir menn, einn um fimmtugt og hinn um tvítugt.
Þegar hann kom inn í klefann þá voru hinir fangarnir skelli hlæjandi. Þegar þeir hættu að hlæja sagði annar fangin 120.
Og þeir byrjuðu að hlæja.
En þa varð nýi maðurinn forvitinn og mannaði sig loks upp í að spurja þá af hverju þeir væru að hlæja. Þá svaraði annar fanginn: „Sko við erum búnir að vera svo lengi í fangelsinu og segja alla brandara sem við kunnum og nennum ekki að segja þá svo að vi gáfum þeim bara tölur!“
Þá langaði þeim nýa að prófa. Og han sagði: „489.“
Þá ætluðu hinir fangarnir að farast úr hlátri og þeir ætluðu aldrei að hætta. En loks hættu þeir að hlæja og sá nýi spurði. „Hvað er svona fyndið?“
Þá svaraði eldri fanginn: „Við höfum aldei heyrt þennan fyrr!!!!!!“