Gift par hafði verið skipreka á eyðieyju í marga mánuði. Dag einn
rekur annan skipbrotsmann á eyjuna. Nýji maðurinn og konan hrífast strax
hvort af öðru en gera sér auðvitað grein fyrir því að þau þurfi að vera
hugmyndarík til að geta stundað framhjáhald af fullu kappi, þar sem
að eyjan er lítil og tækifærin fá með eiginmannin hangandi yfir þeim.

Eiginmaðurinn er mjög kátur yfir því að fá meiri félagsskap, og líka
að nú geti þrír staðið átta tíma vaktir á pallinum, sem að hann hafði smíðað
uppií háu pálmatré, í stað þess að þau hjónin skiptust á tólf tíma
vöktum.

Daginn eftir komuna fer nýji maðurinn á sína fyrstu vakt. Á meðan fara
hjónin að safna eldivið til að elda kvöldmatinn. Allt í einu öskrar
nýji maðurinn niður, “HEY, bannað að ríða!” þau öskra bæði til baka, “við
erum ekki að ríða!”

Fimmtán mínútum síðar eru þau að reyna að kveikja eldinn, þegar að
nýji maðurinn öskrar aftur, “HEY, bannað að ríða!” Þau öskra bæði aftur,
“við erum ekki að ríða!”

Eftir aðrar fimmtán mínútur eru þau að laga þakið á skýlinu sínu,
bíðandi eftir að maturinn verði tilbúinn, þegar að nýji maðurinn öskrar aftur
niður, “HEY, ég sagði bannað að ríða! Og þau öskra til baka, ”við erum
ekkert að ríða!“

Loks lýkur vakt nýja mannsins og eiginmaðurinn leysir hann af. Hann er
ekki hálfnaður upp þegar að nýji maðurinn og konan stökkva á hvort annað og
byrja að hafa brjáluð mök. Þegar eiginmaðurinn er kominn upp lítur
hann niður og segir, ”ja hver andskotinn, það er satt hjá honum, héðan er
alveg eins og að þau séu að ríða."