Eftir 25 ára starf í tölvubransanum var Einar gjörsamlega búinn að fá
nóg af öllu stressinu. Hann hætti í vinnunni og keypti sér 30 hektara lands
langt uppi í sveit eins langt frá mannabyggðum og hægt var.
Bréfberinn kom við einu sinni í viku og kaupfélagið sendi honum vörur
einu sinni í mánuði. Annars var hann umlukinn kyrrð og ró.

Eitt kvöldið, eftir um það bil sex mánaða einangrun, bankar einhver á
dyrnar. Einar fer til dyra og úti stendur svakalegur durgur. Hann segir:

“Heiti Sigurmundur … Nágranni þinn hinumegin við fjallið … Partý hjá
mér á laugardagskvöldið … hélt þig langaði til að kíkja.”

“Frábært!”, sagði Einar. “Eftir sex mánaða einangrun er ég tilbúinn til
að hitta sveitungana. Ég þigg boðið með þökkum.”

Sigurmundur gerir sig líklegan til að fara en snýr sér að Einari og
segir: “Best að vara við … mikið drukkið.”

“Ekkert mál. Eftir 25 ár í tölvubransanum þá get ég drukkið nánast alla undir
borðið.”

Aftur gerir Sigurmundur sig líklegan til að fara en snýr sér við í
dyrunum og segir: “Líklegast mikið slegist.”

“Hrikalegt”, hugsar Einar með sér … “harðgert lið.” “Jæja, mér kemur
ágætlega saman við flesta. Ég kem. Takk fyrir að bjóða mér.”

Aftur gengur Sigurmundur í burtu en snýr sér við í dyrunum og segir:
“Oftast brjálað kynlíf í partýum hjá mér.”

“Heyrðu, það er ekki vandamálið” segir Einar, “þú veist það kannski
ekki að ég hef verið algjörlega einn í sex mánuði! Ég kem sko alveg
örugglega … en segðu mér, í hverju ætti ég að mæta; jakkafötum eða lopapeysu?”

Sigurmundur stoppar enn einu sinni í dyragættinni og segir: “Í hverju
sem þú vilt, við verðum bara tveir.”