Séra ólafur, Séra Friðþjófur og Séra Svavar fóru í gönguferð upp á
heiði einn góðan veðurdag. Veðrið var með eindæmum gott og hitinn
alveg að kæfa þá. Þeir voru allir orðnir sveittir og útkeyrðir þegar þeir komu að lítilli tjörn á miðri heiðinni. Þar sem þetta var nokkuð úr leið, þá fóru þeir úr öllum fötunum og skelltu sér í sund.

Eftir sundið voru þeir nokkuð hressir og ákváðu að njóta “frelsisins” örlítið, láta sólina þurrka sig og jafnvel ná upp smá brúnku. Þeir voru því algerlega fatalausir, prestarnir, þegar nokkrar konur úr sveitinni komu allt í einu að tjörninni.

Þeir gátu augljóslega ekki komist í fötin í tíma, svo að Friðþjófur og Ólafur gripu um kynfæri sín til að leyna þeim, en Svavar tók fyrir andlitið. Síðan hlupu þeir allir í skjól bak við stóran drang sem þarna var nálægur..

Eftir að konurnar voru komnar framhjá fóru prestarnir og náðu í fötin sín. Ólafur og Friðþjófur vildu vita hvers vegna Svavar hefði tekið fyrir andlit sér, en ekki skýlt “slátrinu”. Séra Svavar svaraði “Ég veit ekki með ykkur, en í MÍNUM söfnuði er það andlitið á mér sem sóknarbörnin þekkja.”