ljóskur ljóskur og fleiri ljóskur


Það var eitt sinn ljóska sem (eins og við öll ) var orðin þreytt á ljóskubröndurum og vildi helst
koma sér úr þessum minnihlutahóp. Hún ákvað því að lita hárið á sér brúnt og þannig koma
sér í hóp þeirra sem tekið ermark á. Eina helgi í ágúst fór hún í bíltúr uppí sveit. Hún var ekki
komin langt þegar hún sá féhirði vera að smala fjöldann allan kindum. Verandi dolfallin aðdáandi
fjórfætlinga stoppaði hún bílinn og gaf sig á tal við féhirðinn. Eftir nokkurt smátal spurði hún
hirðinn hvort að hún mætti eiga eina kind ef hún gæti giskað á hversu margar kindur hirðirinn
var með. Hirðirinn var viss í sinni sök um að það gæti hún aldrei og tók áskoruninni. “Ljóskan”
okkar hugsaði sig vel um og að lokum kom hún með töluna 294. Hirðirinn trúði ekki sínum eigin
eyrum því að það var akkúrat fjöldi kindanna. En vegna þess að hann var heiðarlegur að eindæmum leyfði
hann henni að velja eina kind. “Ljóskan” tók sér góðan tíma en að lokum valdi hún eina sem var
mun líflegri en allar hinar. Hirðirinn leit á hana og spurði:,, Ef ég get giskað á rétta háralit þinn -
má ég þá fá hundinn minn aftur“ ?!
He, he, he, he …..

______________________________________________ ____________________
_________________________________ ________________________________

Dag nokkurn eru Guð og Lykla-Pétur að spá í að kíkja í golf:

”Hvar eigum við að spila?“ spyr Lykla-Pétur.

”Förum til tunglsins,“ segir Guð. ”Lítið aðdráttarafl og við getum slegið nokkra kílómetra.“

”Neeee, alltof kalt,“ segir Lykla-Pétur.

”Förum þá til sólarinnar, vel upplýst. Pottþétt að maður týnir ekki kúlunni.“

”Alltof heitt fyrir minn smekk,“ segir Lykla-Pétur.

”En Satúrnus? Gæti orðið ferlega skemmtilegt að slá af þessum hringjum þarna í kring,“ segir Guð.

”Það er alltof langt,“ segir Lykla-Pétur, ”af hverju förum við ekki bara til Jarðar. Stutt að fara og þeir byggja meiriháttar góða velli á fallegum stöðum, með vatns- og sandgryfjum?“

”Nenni því ekki,“ segir Guð, ”það lítur út fyrir að ég hafi gert einhverja gyðingastelpu ólétta þar fyrir nokkur hundruð árum og þeir eru ennþá að tala um það…“

___________________________________________________ ______________
_______________________________________ __________________________



Læknir er í fríi á frönsku rívíerunni þegar hann hittir gamlan skólafélaga sinn sem gerðist lögfræðingur og spyr hann hvað hann sé að bralla þessa dagana.

”Manstu eftir húsinu sem ég keypti fyrir vestan?“ spyr lögfræðingurinn. ”Allavega, það brann til kaldra kola. Brunabótamatið var svo hátt að ég þarf ekkert að vinna næstu árin!! Hvað ert þú annars að gera?“

”Ég er í svipuðum málum,“ segir læknirinn, ”ég var búinn að kaupa býli í flóanum þegar Þjórsáin flæddi yfir bakka sína og tók býlið með sér. Tryggingarnar voru svo háar að ég þarf ekkert að vinna það sem eftir er ævinnar!!“

Lögfræðingurinn horfir á hann aðdáunaraugum: ”Váá, hvernig tókst þér að fá heila á til að flæða yfir bakka sína?!?!“


_________________________________________________ ______________
_______________________________________ _________________________



Kennarinn var að kenna litlu börnunum líffræði og kennslan snérist um hvali. Kennarinn útskýrði fyrir krökkunum að þrátt fyrir að hvalir væru mjög stórir, þá hefðu þeir lítinn háls og þess vegna væri ómögulegt fyrir þá að gleypa manneskju.

”En hvalurinn gleypti Jónas!“ segir ein stelpan í bekknum.

Kennarinn hélt fast við sitt og sagði að hvalir gætu ekki gleypt fólk.

”Þegar ég fer til himna,“ segir litla stelpan, ”þá ætla ég að spyrja Jónas!!“

”En ef að Jónas fór til helvítis?“ spyr kennarinn háðskur.

”Þá spyrð þú hann bara…"