Gamall og góður:

Ingibjörg Pálmadóttir, ráðherra býr á Akranesi eins og flestum er kunnugt. Einn dag þurfti hún að bregða sér heim og strax aftur í bæinn svo hún lét bílstjórann skutla sér. Þegar þau óku framhjá þéttbýlinu á Kjalarnesi ók bílstjórinn á hund og drap hann. Ingibjörg sendi bílstjórann til að finna eigandann og ganga frá uppgjöri. Það leið nokkur tími og þegar bílstjórinn kom til baka var hann greinilega hífaður og reykjandi vindil svo Ingibjörg varð að setjast í bílstjórasætið. Hún vildi vita hvað hefði skeð og sagði bílstjórinn að hann hefði fundið eiganda hundsins sem reyndar var tík. Eigandinn tók honum fagnandi og vildi halda upp á þetta svo hann varð að þiggja vindil og skála við hann.

„Hvað sagðir þú við eigandann,“ spurði Ingibjörg. „Ég sagði honum að ég væri bílstjóri Ingibjargar Pálmadóttur, Heilbrigðisáðherra og að ég hefði ekið á tíkina hér fyrir utan og drepið hana.”

Ingibjörg Pálmadóttir, ráðherra býr á Akranesi eins og flestum er kunnugt. Einn dag þurfti hún að bregða sér heim og strax aftur í bæinn svo hún lét bílstjórann skutla sér. Þegar þau óku framhjá þéttbýlinu á Kjalarnesi ók bílstjórinn á hund og drap hann. Ingibjörg sendi bílstjórann til að finna eigandann og ganga frá uppgjöri. Það leið nokkur tími og þegar bílstjórinn kom til baka var hann greinilega hífaður og reykjandi vindil svo Ingibjörg varð að setjast í bílstjórasætið. Hún vildi vita hvað hefði skeð og sagði bílstjórinn að hann hefði fundið eiganda hundsins sem reyndar var tík. Eigandinn tók honum fagnandi og vildi halda upp á þetta svo hann varð að þiggja vindil og skála við hann.

„Hvað sagðir þú við eigandann,“ spurði Ingibjörg. „Ég sagði honum að ég væri bílstjóri Ingibjargar Pálmadóttur, Heilbrigðisáðherra og að ég hefði ekið á tíkina hér fyrir utan og drepið hana.”

________________________________


Lárus lögreglumaður var oft í afleysingum úti á landi á sínum yngri árum og sagði þessa sögu þegar hann var sendur vestur á firði til að leysa af. Hann var settu á vakt með gömlum jálk sem kallaði ekki allt ömmu sína. Maðurinn hafði búið alla sína tíð á Vestfjörðum og leit alla hornauga sem komu af mölinni fyrir sunnan.
Þeir voru úti á þjóðvegi þegar þeir náðu í radarinn einum á ógnarhraða og stoppuðu hann. Ökumaðurinn reyndist ungur spjátrungur í smóking og hann sagði strax og þeir komu „fyrirgefðu, að ég fari svona hratt en …“ Sá gamli fyrtist greinilega, dró piltinn út úr bílnum, handjárnaði hann og fleygði honum eins og kartöflupoka inn í lögreglubílinn og sagði um leið, „ég skal sjá til þess að þú farir í fangelsi.”
Þegar við komum á stöðina dró sá gamli piltinn út úr lögreglubílnum, og henti honum inn í fangaklefann. Pilturinn var svolítið vankaður svo við létum hann eiga sig. Tveim tímum seinna er hann virtist rankaður við sér fórum við að ræða við piltinn. Sá gamli hafði orð fyrir okkur og sagði við piltinn: „Þú þarft að bíða eftir að sýslumaður komi og taki á þínum málum. Þú ert heppin að hann er við brúðkaup dóttur sinnar og verður í góðu skapi þegar hann kemur.“
„Vertu nú ekki viss um það” sagði pilturinn, „ég er nefnilega brúðguminn."