Fyrir tveimur vikum var 45 ára afmælið mitt og mér leið
frábærlega……þennan morgun allavega. Ég kom í morgunmat og vissi
að konan mín myndi verða notaleg og segja til hamingju með daginn og
líklega gefa mér gjöf. Hún sagði ekki einu sinni góðan daginn. Ég
hugsaði með mér að svona væru eiginkonur en börnin myndu örugglega
muna eftir þessu. Börnin komu svo í morgunmat án þess að segja orð.
- Á leiðinni á skrifstofuna var ég orðinn mjög niðurdreginn.
- Þegar ég gekk inn á skrifstofuna sagði, Janet, ritarinn minn “Góðan
daginn og til hamingju með daginn”. Mér leið aðeins betur, einhver
mundi þó eftir afmælinu.
- Ég vann til hádegis og þá bankaði Janet og sagði “þetta er svo
fallegt veður og þú átt afmæli, förum út að borða, bara við tvö. Ég
sagði ”þetta er það besta sem ég hef heyrt í allan dag, komum“.
- Við fórum út að borða, en ekki þangað sem við förum vanalega. Við
fórum út á land á afvikinn stað. Við fengum okkur martini og nutum
matarins.
- Á leiðinni til baka á skrifstofuna sagði hún ”þurfum við nokkuð að
fara aftur á skrifstofuna, þetta er svo æðislegur dagur“. ”Nei
líklega ekki“ sagði ég.
- ”Förum heim til mín“ sagði hún.
- Þegar við komum heim til hennar fengum við okkur meira martini og
reyktum sígarettur, og þá sagði hún. ”Ef þér er sama þá ætla ég að
fara inn í herbergi og fara í eitthvað þægilegra“. ”Auðvitað" sagði
ég spenntur.
- Hún fór inn í herbergi og eftir u.þ.b. sex mínútur kom hún til
baka, hún hélt á stórri afmælisköku og á eftir henni kom konan mín og
börnin. Öll sungu þau afmælissönginn.

……………Og þarna sat ég í sófanum, í engu nema sokkunum.