Á dögum Adam og Evu var veröldin fullkomin og allir lifðu í fullkominni hamingju. Þá varð Eva allt í einu svo geðveikislega gröð! Hún bara skildi ekkert í þessu!
Adam var svo óheppinn að vera með algjört mínítyppi þannig að Eva hafði engan áhuga á honum. Hún fór því að leita í kringum sig og sá allt í einu karlkyns risaeðlu. “þessi er með hann stóran”, hugsaði hún og tók á rás í átt að honum. Þegar risaeðlukarlinn sá allt í einu þessa froðufellandi óðu mannveru með blóðhlaupin augu hlaupandi í áttina að honum varð hann skíthræddur og hljóp í burtu. Eva gaf sig ekki og elti greyið karlinn þar til að hann datt niður dauður. “Helvíti, sagði Eva, Þessi er gagnslaus! Ekkert úthald”
Þá rak hún augun í karlkyns Górillu. “Aha! Þessi er með hann stóran,hugsaði hún, og þessum get ég náð!” Hún rauk af stað. Þegar Górillan sér hana verður hún ekki minna hrædd en risaeðlan og hleypur í upp í tré! Eva reynir árangurs laust að stökkva upp og grípa í Górilluna og endar með því að ná aðeins að rífa af honum rasshárin.
Þreytt, vonsvikin og að deyja úr greddu sest Eva við árbakka nokkurn og fer að hugsa málin. Allt í einu rekur hún auga í silung sem er að synda í ánni. “What the hell, hugsaði hún, allt er hey í harðindum”, sagði hún og greip silunginn. Þarna satt hún restina af deginu og gamnaði sér með fisknum. Fullnægð og sátt lagðist hún svo til svefns.

Þessi saga segir okkur ástæður fyrir þrem hlutum.

1. Nú vitum við af hverju risaeðlurnar dóu út (í Eden var allt svo fullkomið að aðeins þurfti tvennt af hverju dýri. Ekkert karldýr = engar risaeðlur)

2. Nú vitum við af hverju apar eru sköllóttir á rassinum.

3. Nú vitum við af hverju það er svona vond lykt af fiskum.