Öskubuska var orðin 85 ára og bjó alein í höllinni sinni ásamt gamla kettinum sínum, honum Brandi. Prinsinn hennar og allir hinir
voru komnir yfir móðuna miklu. Skyndilega birtist álfamærin, sem hafði hjálpað henni í gamla daga.
“Jæja Öskubuska mín. Þú ert nú búin að eiga gott  líf og vera góð við alla þína samferðarmenn. Vegna þessa ætla ég að gefa þér nýtt tækifæri. Ég ætla að gefa þér þrjár óskir.”
Öskubuska þakkaði voðalega vel fyrir sig og fór nú að hugsa hvers hún ætti að óska sér. Hún mundi að það var eitthvað farið að lækka í buddunni og því bað hún álfamærina að gera sig ríka. Um leið
og hún sleppti orðinubreyttist gamli ruggustóllinn hennar gullstól,
gluggatjöldin  voru  gullofin og allar hirslur fylltust af gersemum.
“Jahérna, þabbarasvona!” sagði sú gamla og tók bakföll af undrun og gleði.
“Heyrðu álfamær, nú vil ég biðja þig að gera mig svona unga og hressa eins og ég var í gamla daga!”
Samstundis fór einkennilegur straumur um Öskubusku og miklar breytingar urðu í líkama hennar.  Húðin varð mjúk og falleg, blóðið fór að ólga og löngu gleymdar langanir og  þrár helltust yfir Öskubusku.
Hún varð andstutt og ólgandi og bað  álfamærina um síðustu óskina: “Góða álfamær, getur þú breytt honum Brandi  mínum í
snarheitum í  svo fallegan prins að annað eins hefur aldrei sést!”.
Brandur umturnaðist  á svipstundu og breyttist í svo fallegan
prins að jafnvel fuglarnir á himninum féllu í yfirlið þegar þeir sáu hann.
Prinsinn gekk til Öskubusku, hún fleygði sér í fang hans og
þau kysstust lengi.
Þegar kossinum loksins linnti og prinsinn var búinn að ná andanum, þá strauk hann lokk frá enni Öskubusku, leit bláum augum beint í hennar augu og sagði svo mjóróma: “Sérðu eftir því núna að hafa látið gelda mig hér um árið?”