Engel og Hulda voru búin að vera gift í rúmlega ár þegar Hulda kom hlaupandi á móti Engel einn daginn þegar hann kom heim úr vinnunni. Hún var frá sér numin af gleði.

„Hvað er um að vera, elskan mín?“ spurði Engel. „Af hverju ertu svona glöð?“

„Ég hef dásamlegar fréttir. Ég er ólétt! Við erum að verða oreldrar!!“ sagði Hulda.

Engel og Hulda höfðu verið að reyna allt árið að eignast barn og því er skiljanlegt að Engel yrði glaður við að heyra þetta. Hann kastaði frá sér nestisboxinu, tók Huldu í fang sér og knúsaði hana fast og ynnilega, vel og lengi.

„Ó, elskan mín,“ sagði Hulda. „Það er meira sem þú þarft að heyra.“

„Og hvað er það, litli ástardúettinn minn?“ sagði Engel.

„Ég geng með TVÍBURA.“ sagði Hulda.

Hann tók hana aftur í fang sér og sagði „Það er ennþá betra, ástin mín. En hvernig veistu það svona fljótt?“

„Það er ekkert mál,“ útskýrði Hulda. „Ég keypti svona pakka með tveim þungunarprufum og þær voru báðar jákvæðar.!!!“