Jónas fór mjög í taugarnar á vinum sínum með óþolandi bjartsýni. Það var alveg sama hve slæm staðan var, alltaf gat hann sagt “Það gæti verið verra”.
Vinir hans ákváðu að gera eitthvað í málinu og reyna að venja hann af þessum leiða vana. Þeir ákváðu að finna upp einhverja atburðarrás sem væri svo hræðileg og svo svört að hann gæti með engu móti fundið neitt jákvætt við hana. Þeir komu til hans á hverfispubbanum eitt kvöldið og sögðu, “Jónas, ertu búinn að heyra þetta með hann Guðmund? Hann kom heim í gærkvöldi og kom þá að konunni með öðrum manni og skaut þau bæði og síðan sjálfan sig!”
“Þetta er hræðilegt,” sagði Jónas, “en það gæti verið verra.”
Nú urðu vinirnir hlessa. “Hvernig í ósköpunum gæti þetta verið verra?” spurðu þeir.
“Ja, sko,” sagði Jónas, “ef þetta hefði gerst í fyrrakvöld þá væri ég dauður!”