Gamall maður lá á dánarbeði sínu. Þegar hann fann greinilega að hann átti
mjög skammt eftir ólifað, fann hann allt í einu dásamlegan bökunarilm koma
úr eldhúsinu, þetta voru greinilega súkkulaðibitasmákökur. Með einstökum
viljastyrk tókst honum að hífa sig fram úr og komast alveg fram á gang og
inn í eldhús. Þegar hann var kominn þangað beitti hann allra síðustu
kröftum sínum í að teygja sig eftir köku. Hann var svo gott sem kominn með
eina í hendurnar þegar konan hans lamdi á handarbakið á honum með sleif og
sagði: “Láttu kjurt, þær eru fyrir erfidrykkjuna.”