Einu sinni var kall sem var með stærsta typpið í heimi. Typpið hans var 50 cm! Dag einn var hann orðinn pirraður á þessu og ákvað að fara til læknis.

Læknirinn sagði “Það er ekkert sem ég get gert í þessu… nema eitt.. Já það er froskur úti í skógi, hann er galdrafroskur, í hvert skipti sem hann segjir ”nei“ þá mun typpið á þér minnka um 10 cm.!”
“Okei ég prófa það” segjir kallinn.

Þegar hann er kominn út í skóginn sér hann þennann frosk og hugsar hann í smástund og segjir svo “Viltu giftast mér?” þá segjir froskurinn “nei” og viti menn typpið á honum var orðið 40 cm! hann spyr aftur “Viltu giftast mér?” “nei” sagði froskurnnn aftur, typpið var nú orðið 30 cm og hann ákvað að gera einu sinni enn. “Viltu giftast mér?” “Hvað á ég að segja þér þetta oft? NEI NEI OG AFTUR NEI!!!” Þá var typpið hans orðið bara pínuponsulítið!

Hann fer þá sorgmæddur heim og á leiðinni hittir hann vin sinn, hann segjir vini sínum alla söguna. Þegar heim var svo komið fékk vinur hans hugmynd og sagði “hey, af hverju förum við ekki út og gröfum þig ofan í jörðina og látum typpið standa uppúr jörðina og svo get ég vökvað það á hverjum degi! Þá kannski stækkar það með tímanum eins og blómin!” “jaa.. allt í lagi við getum prófað..”

Þegar hann er kominn ofan í jörðina vökvar vinur hans typpið og fer heim.. Um kvöldið koma þrjár nunnur að tína sveppi. Fyrsta nunnan er rosalega lífsglöð og ánægð með ferðina og hún byrjar að tína “einn litlir tveir litlir þrír litlir sveppir.. fjórir litl.. fjór! hmm..” en heldur svo áfram á fimmta.. Önnur nunnan er í svona ágætis skapi og hún byrjar að tína.. “Einn litlir tveir litlir þrír litlir sveppir fjórir litl.. fjóórir!!!” en hún nær því ekki alveg upp. Og greyjið kallinn er alveg að deyja í tittlingnum. Þá kemur þriðja nunna alveg í brjáluðu skapi útaf þessari helvítis ferð! “einn helv. sveppur, tveir andsk. sveppir þrír og fjórir og fimm..”

hehe, hann er samt fyndnari ef einhevr segjir manni hann :D