Ég vona að þið hafið ekki heyrt þennan áður en ef svo er þá skuluð þið bara hætta að lesa.

Einu sinni voru hjón sem voru mjög ánægð með garðinn sinn, á hverjum degi héngu þau úti að hugsa um þennan garð. Þau vildu hafa hann flottari og betri en hjá öllum í götunni. Það gekk mjög vel hjá þeim í mörg mörg ár, þangað til einn daginn þegar húsbóndinn var að fara að slá þá tók hann eftir holu á blettinum. Hann hljóp inn til konunnar sinnar alveg snarbrjálaður og komu þau saman snarbrjáluð út og gengu í hvert eitt og einasta hús í götunni í leit að sökudólg. Eftir hálftíma var öll gatan mætt á staðinn og komist var að þeirri niðurstöðu að moldvarpa hefði tekið sér bólfestu undir grasbletti hjónanna. Þau byrjuðu strax á því að fylla upp í holuna og reyndu að tjasla henni saman. Daginn eftir komu þau út um leið og þau vöknuðu og þeim til mikillar óánægju var holan komin aftur og tvær heilar til viðbótar. Þau gerðu aftur allt til þess að reyna að tjasla saman holunum og tókst þeim það alveg ágætlega. Daginn aftur endurtók þetta sig en þrjár holur til viðbótar voru komnar. Þau gerðu allt sem þau gátu og hringdu í meindýraeyði sem ekkert varð ágengt. Að lokum ákvað húsbóndinn að sitja fyrir moldvörpunni til þess að drepa hana bara sjálfur. Hann sat í marga sólarhringa og beið og beið en ekkert gerðist. Konan hans sat í eldhúsglugganum og fylgdist líka með. Einn daginn þegar hún þurfti að skreppa í símann kom karlinn hennar hlaupandi inn, allur út í mold og með geðveikisglampa í augunum. Hún spurði hann hvort hann hafi náð moldvörpunni, hann svaraði játandi. Það hlakkaði í henni því hún vonaði að hann hafi drepið hana mjög illkvitnislega. “Hvernig drapstu hana?” spurði hún. Hann brosti og það hlakkaði í honum; “Ég gróf hana lifandi!!!”