The seven dwarfs are in Rome and they go on a tour of the city. After a while they go to the Vatican and meet the pope. Grumpy, for once, seems to have a lot to say; he keeps asking the pontiff questions about the church, and in particular, nuns.

“Your Holiness, do you have any really short nuns?”

“No, my son, all our nuns are at least five feet tall.”

“Are you sure? I mean, you wouldn't have any nuns that are, say, about my height? Maybe a little shorter?”

“I'm afraid not. Why do you ask?”

“No reason.” Pause. “Positive? Nobody in a habit that's about three feet tall, two and a half feet tall?”

“I'm sure.”

“Okay.”

Grumpy looks dejected at this news, and the pope wonders why. So he listens to the dwarfs as they leave the building.

“What'd he say? What'd he say?” chant the other six dwarfs.

Grumpy says, “He said they don't have any.”

And the other six start chanting, “Grumpy fucked a penguin! Grumpy

fucked a penguin! Grumpy fucked a penguin!”….




Miðaldra maður sem var á ferðalagi í lest, ákvað að setjast hliðina hjá fallegri, ungri nunnu.

Hún sat og las biblíuna sína og eftir því sem tíminn leið, leiddist manninum. Hann vonaðist til að geta byrjaði samtal við
nunnuna, en hann vissi ekki hvar átti að byrja. Hann ákveður því
að setja hönd á læri nunnunnar og fyrir vikið roðnaði hún.

Með smá reiðilegum tón spurði nunnan, “Kæri herra, trúir þú á guð?”

Hann sagðist trúa á guð.

“Hefur þú lesið biblíuna? Þú veist að það er rangt að setja hönd þína á læri mitt. Kannski ættir þú að fara heim og lesa línu 23 á blaðsíðu 157.”

Svo að maðurinn sat einn og þögull það sem eftir var af ferðinni.

Næsta dag var maðurinn staddur á hótelherbergi. Með honum var biblía og ákvað hann að fletta upp á blaðsíðu 157. Í línu 23 stóð: “Himnaríki er aðeins hærra.”




Jónas fór í veiðiferðalag til Sviss og gisti eina nótt í gistiheimili til fjalla, sem hann taldi annars laust við alla gesti. Hann valdi sér herbergi á jarðhæð rétt innan við aðalinnganginn og eftir að hann hafði eldað sér kvöldmat og borðað hann, settist hann á rúmið sitt og fór að hreinsa riffilinn sinn.
Jónas gáði ekki nógu vel að sér og gleymdi einni kúlu í rifflinum, svo að á meðan hann var að hreinsa hann hljóp skot úr rifflinum. Sem betur fer fór kúlan framhjá Jónasi og upp í gegnum loftið fyrir ofan rúmið.
Eftir morgunverð daginn eftir fór hann með lykilinn sinn í móttökuna og hótelstjórinn sagði við hann „Monsieur! Í gærkvöldi, kom fyrir slys hjá yður með riffilinn yðar, já?“
„Já, því miður,“ sagði Jónas. „Það hljóp skot úr riffilskömminni þegar ég var að hreinsa hann, en það er svosem enginn skaði skeður. Heppilegt að það var enginn annar í húsinu.“
„En, Monsieur, það er einmitt meinið, það var annar gestur í húsinu. Í herberginu beint fyrir ofan yðar herbergi voru ung hjón frá Englandi í brúðkaupsferð og kúlan yðar tók fingurinn af unga manninum.“
„En hræðilegt,“ sagði Jónas. „Þú verður að færa unga manninum afsökunarbeiðni mína. En það var heppilegt að hann var ekki Frakki. Þá hefði ég skotið af honum höfuðið!“





Jónas fór á hestamannamót og sá þar að einn hesteigandinn var að gefa hestinum eitthvað sem hann gerði ráð fyrir að væri einhverskonar örvandi lyf. Hann stoppaði eigandann og bar þetta upp á hann og lét þess getið að hann myndi láta forráðamenn mótsins vita af þessu.
„Lyf?“ sagði eigandinn. „Nei, hreint ekki. Þetta eru bara sykurmolar. Sjáðu, ég skal fá mér einn sjálfur. Gjörðu svo vel, þú skalt bara prófa líka.“
Báðir menn átu sykurinn. Jónas afsakaði sig og fór.
Stuttu seinna var eigandinn að segja knapanum til, hvar hann ætti að vera og hvenær hann ætti að taka á sprett og svo framvegis. Það síðasta sem hann sagði knapanum var „Þú skalt bara hanga á baki og ekki hafa áhyggjur af neinu. Ef eitthvað fer framúr þér þá verður það annað hvort ég sjálfur eða Jónas!“