Önd labbar inn á bar og pantar bjór. Engel barþjónn sagði „Hey, þú ert önd!“

„Þú ert með góða sjón.“ sagði öndin.

„Já, en – þú getur TALAÐ!“ sagði Engel barþjónn.

„Og heyrir bara vel líka,“ sagði öndin. „Hey, þetta er bar! Gæti ég fengið hálfan lítra af bjór?“ Engel kom með bjórglasið fyrir öndina og spurði hana hvað hún væri að gera þarna.

„Sko,“ sagði öndin, „Ég er að vinna í byggingavinnu í húsinu hinum megin við götuna. Við verðum þar í nokkrar vikur og ég ætla að koma hingað inn í hádeginu á hverjum degi og fá mér bjór.“

Og á hverjum degi vagaði öndin yfir götuna og inn á barinn hans Engels og fékk sér bjór í hádeginu.

Vikan leið og dag nokkur kom sirkus í bæinn. Eigandi sirkussins kom inn á barinn hans Engels til að fá sér bjór og Engel sagði honum frá öndinni. „Þú ættir að reyna að fá hana í sirkusinn,“ sagði Engel. „Þú gætir grætt heilmikið á því að sýna svona talandi önd. Ég skal nefna þetta við hana næst þegar hún kemur inn.“

Daginn eftir kom öndin eins og venjulega til að fá sér bjórinn sinn. Engel sagði við hana „Veistu, það er sirkus í heimsókn í bænum og í gær talaði ég við sirkuseingandann. Hann hafði rosalegan áhuga að fá þig í vinnu.“

„Er það?“ sagði öndin.

„Já. Þú gætir haft gott uppúr því að vinna hjá honum. Ég get reddað því fyrir þig.“

„Bíddu aðeins,“ sagði öndin. „Þú sagðir SIRKUS, var það ekki?“

„Jú.“

„Það er svona sýningarfyrirbæri í tjaldi, er það ekki? Með svona rosa súlu í miðjunni?“

„Já.“

„Og tjaldiðð er úr dúk, er það ekki?“

„Jú, auðvitað,“ sagði Engel barþjónn. „Ég get útvegað þér djobb í sirkusnum og þú gætir byrjað á morgun. Sirkuseigandinn var rosalega áhugasamur um það.“

Öndin horfði furðu lostin á Engel. „Andskotan ætti hann að gera með múrara?“




Hulda þurfti að skipta brjóstahaldara sem hún hafði keypt fyrir jól og fór í Hagkaup til að skipta honum. Það var áliðið og einu afgreiðslumennirnir við skiptikassann voru tveir táningspiltar í aukavinnu í jólafríinu sínu. Dæmigerðir unglingar, bólur, fitugt hár, annar um einn og fimmtíu á hæð og einn og fimmtú á breidd, hinn um tveir og tíu á hæð, en mjör eins og stöng.

Þegar Hulda, þessi íturvaxna snót rétti þeim brjóstahaldara, þá þurftu þeir ekki meira kaup þann daginn.

„Ummm, haddna,“ sagði sá stutti, feiti (á meðan hinn flissaði óstjórnlega á bakvið hann og sýndi allt rauða litrófið á andlitinu og hálsinum), „við þurfum að spurja þig nokkurra spurninga fyrst. Í fyrsta lagi, fórstu nokkuð . . . þú veist, haddna . . . notaðir þú hann?“

„Já.“

Sá hávaxni var nú kominn með haldarann í hendurnar (klappaði honum ástúðlega, raunar) og þegar hann komst að því að það höfðu verið alvöru brjóst Í haldaranum, þá tók hann að skjálfa og slefa og um leið og sá feiti reif haldarann af honum, þá settist hann dreyminn á stól bakvið afgreiðsluborðið og hallaði sér framávið.

Sá feiti steig fram fyrir vin sinn og félaga og sagði (í gegnum stöðuvatn af slefi) „Svo, ummm, þessi, hadna . . . var í alvöru á . . . ummm, haddna. . . brjó . . . þú veist . . . á þér? Ha?“

„Já,“

„Og, haddna, . . . hvað viltu fá fyrir hann?“