Einusinni var grænn kúreki. Grænan dag og græna nótt ferðaðist hann um í grænni eyðimörkinni á græna hestinum sínum. Stundum stoppaði hann tilað dusta grænu sandkornin af grænum hófum græna hestsins. Eftir langa, græna ferð koma hann að grænum bæ. Mitt í græna bænum var grænn bar. Græni kúrekinn batt græna hestinn sinn fyrir utan græna barinn og gekk inn. Hann sagði græna barþjóninum að færa sér grænt viskí einsog skot. Á meðan græni kúrekinn var að drekka græna viskíið sitt kom fjólublár kúreki inná barinn. Og haldiði að græni kúrekinn hafi ekki bara sagt: ,,Heyrðu vinurinn, ert þú ekki í vitlausum brandara?\“

Tveir menn, Kalli og Gulli voru að ferðast um í risastórri eyðimörk. þeir voru orðnir alveg fáránlega þyrstir og alveg við það að þorna upp. Loksins, loksins komu þeir að húsi í miðri auðninni. Þeir bönkuðu uppá og báðu um mat og eitthvað að drekka. Gamla og hrukkótta kellingin sem kom til dyra sá sér þarna leik á borði og sagði við ungu mennina tvo að fyrst þyrftu þeir að gera sér greiða. Kalli og Gulli sklidu auðvitað strax hvað hún átti við og Gulli harðneitaði. ,,Sénsinn að ég sofi hjá eldgamalli kellingu fyrir vatnssopa og brauðmola!\” En Kalli fór inn með gömlu konunni, raðaði í sig kjúkling og kartöflum og nautasteik og maísstönglum og drakk fleiri lítra af kóki og hvítvíni. Þegar kom að kynlífinu notaði hann maísstönglana sem höfðu verið afgangs og henti þ.eim síðan frá sér. Síðan kvaddi hann og þakkaði fyrir sig og fór út. Þar beið Gulli hans. ,,Hvað heldurðu, á meðan þú varst að ríða kellingunni sat ég hérna í skugganum af húsinu og fékk fjóra maísstöngla sem duttu af himnum ofan! Með snjöri og öllu!\"