Einu sinni var kall sem var ekki búinn að fá á broddinn í langan tíma. Sá maður spurði vin sinn hvort að hann kynni eitthvað ráð. Vinur hans sagði honum frá svolitlu perrabragði sem hljómaði þannig að hann þurfti að fara út í skóg rétt hjá nunnuklaustri. Þar fóru nunnurnar alltaf að tína sveppi að morgni til. Það eina sem hann þurfti að gera var að leggjast í hátt vaxið grasið svo að typpið liti út eins og sveppur. Þá koma nunnurnar að tína sveppi og taka í typpið og tosa.

Kallinn sem var orðinn pínu “despret” svo að hann sló til. Hann fór einn morguninn og lagðist hjá mörgum sveppum. Nunnurnar komu á áætluðum tíma og kom þá ein sem var ekkert rosalega sterk. Hún söng: „Einn lítill, tveir litlir, þrír litlir sveppir. Fjórir li.. fjórir li… fjórir li.“ Hún náði þessum „sveppi“ ekki svo að hún kallaði á næstu nunnu sem var ekki langt frá. Sama sagan gerðist hjá henni: „Einn lítill, tveir litlir, þrír litlir sveppir. Fjórir li.. fjórir li… fjórir li.“ Nú var kallað í stærstu og sterkustu nunnuna á svæðinu. Hún söng með djúpri röddu: Einn lítill, tveir litlir, þrír litlir sveppir. Fjórir li.. fjórir li… fjórir litlir, fimm litlir, sex litlir sveppir…
=
ÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII