Þetta eru fullt að bröndurum um jónas bónda sem ég er bæuin að safna Síðustu 2 vikurnar:

“Heyrðu nú, Jónas minn,” sagði Guðmundur. “Þú ert nú farinn að drekka andskotanum meira. Hvað gengur á? Hvað er að, kallinn minn?”“Það er konan,” sagði Jónas. Hún er búin að missa allan áhuga. Það er allt í drasli heima - fullir öskubakkar út um allt - drullugir diskar í vaskinum - rúmin óumbúin. Hún hugsar heldur ekki neitt um sjálfa sig - slæpist um í slopp allan daginn - rúllur í hárinu - þyrfti að fara í bað. Ég er farinn að hata hana svo mikið að mig langar helst til að drepa hana, bara ef ég gæti komist upp með það.“”Meinarðu þetta?“”Hvert orð.“”Sko, það er til aðferð.“ sagði Guðmundur. ”Fullkomlega löglegt morð, bara ef þú ert tilbúinn til að gera það. Þú bara ríður henni til dauða.“”Hvað áttu við?“”Sko, konur geta bara þolað visst álag í kynlífinu, og ef þú kemst upp fyrir það, þá deyja þær. Það eina sem þú þarft að gera er að halda áfram þangað til hún gefur upp öndina og þú ert fullkomlega hólpinn. Þú er jú maðurinn hennar!“”Ja hérna,“ sagði Jónas. ”Þetta hafði ég ekki hugmynd um. Ég verð að reyna þetta.“Næsta kvöld styrkti Jónas sig með nokkrum bjórum og diski af ostrum áður en hann fór heim. Þegar þangað kom var Magga álíka sóðaleg og venjulega og drasl út um allt eins og áður. Jónas aftók kvöldmat, en dró Möggu inn í svefnherbergi, þar sem hann sarð konu sína af krafti.Seinna, þegar Magga var um það bil að jafna sig stökk Jónas á hana aftur og tók hana á ný. Alla nóttina vakti hann hana með reglulegu millibili og náði fram vilja sínum, þannig að hún fékk litla sem enga hvíld. Þega fyrstu skímur morguns gægðust inn um gluggann leit Jónas vandlega á konu sína þar sem hún lá afvelta í rúminu, grágræn í framan með svitastokkið enni og átti örðugt um andardrátt.”Mér tókst það,“ hugsaði hann. ”Hinn fullkomni glæpur. Nú fer ég í vinnuna og þegar ég kem heim í kvöld uppgötva ég þennan hörmulega atburð.“ Hann fór í sturtu og ók síðan á skrifstofuna eins og venjulega.Um kvöldið kom hann heim, reiðubúinn að setja upp sorgarsvip, en varð hissa þegar hann ók inn í götuna heima hjá sér þegar hann sá að allt húsið var uppljómað. ”Jæja þá,“ hugsaði hann. ”Nágrannarnir eru búnir að finna líkið. Þá verður þetta bara þeim mun auðveldara.“En þegar hann gekk upp tröppurnar að húsinu sínu varð hann enn meira hissa. Magga tók á móti honum í dyrunum, hrein, greidd og förðuð með höfugt ilmvatn. Hún var í fallegasta kvöldkjólnum sínum, svo hún var bara næstum því heillandi.Jónas var forviða, en lét sem ekkert væri og gekk inn. Allt var hreint og fágað, öll gólf bónuð, leirtauið upp vaskað og inní skápum og í borðstofunni var dúkað borð með búnaði fyrir kvöldverð fyrir tvo. Á miðju borði loguðu kerti. Ilmur af stórsteik barst úr eldhúsinu. Jónas var sem steini lostinn. Magga hnippti í hann. ”Þú sérð um mínar þarfir, kallinn minn, og þá sé ég um þig



Jónas var nýdáinn og Magga var að segja vinkonu sinni frá því hvað hann Jónas hefði nú verið góður maður.

„Jónas hugsaði fyrir öllu,“ sagði Magga. „Rétt áður en hann dó kallaði hann mig að sjúkrabeðinu og rétti mér þrjú umslög. ‚Magga,‘ sagði hann, ‚ég er búinn að setja mínar hinstu óskir í þessi umslög. Opnaðu þau eftir að ég er allur og gerðu nákvæmlega eins og ég hef fyrir lagt. Þá get ég hvílt í friði.‘“

„Hvað var í umslögunum?“ spurði vinkonan.

„Í fyrsta umslaginu voru 50.000 krónur og miði sem á stóð ‚Vertu svo væn að kaupa fallega kistu fyrir þennan pening.‘ Svo ég fór og keypti fallegustu mahóníkistu sem til var með silkifóðringu, svo nú get ég verið viss um að það fer mjög vel um hann.

„Í öðru umslaginu voru 100.000 krónur og miði sem á stóð ‚Notaðu þessa peninga til að borga fyrir jarðarförina.‘ Með þessari upphæð gat ég fengið virðulega jarðarför og dýrindis erfidrykkju með mat og drykk fyrir alla vini og ættingja.“

„En hvað með þriðja umslagið?“ spurði vinkonan.

„Í þriðja umslaginu voru 250.000 krónur og miði sem á stóð ‚Kauptu fallegan stein fyrir þessa upphæð.‘“

Og Magga lyfti upp annarri höndinni, sýndi 10 karata demantshring sem hún var með og sagði „Hvernig finnst þér hann?“





Jónas fór í veiðiferðalag til Sviss og gisti eina nótt í gistiheimili til fjalla, sem hann taldi annars laust við alla gesti. Hann valdi sér herbergi á jarðhæð rétt innan við aðalinnganginn og eftir að hann hafði eldað sér kvöldmat og borðað hann, settist hann á rúmið sitt og fór að hreinsa riffilinn sinn.
Jónas gáði ekki nógu vel að sér og gleymdi einni kúlu í rifflinum, svo að á meðan hann var að hreinsa hann hljóp skot úr rifflinum. Sem betur fer fór kúlan framhjá Jónasi og upp í gegnum loftið fyrir ofan rúmið.
Eftir morgunverð daginn eftir fór hann með lykilinn sinn í móttökuna og hótelstjórinn sagði við hann „Monsieur! Í gærkvöldi, kom fyrir slys hjá yður með riffilinn yðar, já?“
„Já, því miður,“ sagði Jónas. „Það hljóp skot úr riffilskömminni þegar ég var að hreinsa hann, en það er svosem enginn skaði skeður. Heppilegt að það var enginn annar í húsinu.“
„En, Monsieur, það er einmitt meinið, það var annar gestur í húsinu. Í herberginu beint fyrir ofan yðar herbergi voru ung hjón frá Englandi í brúðkaupsferð og kúlan yðar tók fingurinn af unga manninum.“
„En hræðilegt,“ sagði Jónas. „Þú verður að færa unga manninum afsökunarbeiðni mína. En það var heppilegt að hann var ekki Frakki. Þá hefði ég skotið af honum höfuðið!“


Jónas fór á hestamannamót og sá þar að einn hesteigandinn var að gefa hestinum eitthvað sem hann gerði ráð fyrir að væri einhverskonar örvandi lyf. Hann stoppaði eigandann og bar þetta upp á hann og lét þess getið að hann myndi láta forráðamenn mótsins vita af þessu.
„Lyf?“ sagði eigandinn. „Nei, hreint ekki. Þetta eru bara sykurmolar. Sjáðu, ég skal fá mér einn sjálfur. Gjörðu svo vel, þú skalt bara prófa líka.“
Báðir menn átu sykurinn. Jónas afsakaði sig og fór.
Stuttu seinna var eigandinn að segja knapanum til, hvar hann ætti að vera og hvenær hann ætti að taka á sprett og svo framvegis. Það síðasta sem hann sagði knapanum var „Þú skalt bara hanga á baki og ekki hafa áhyggjur af neinu. Ef eitthvað fer framúr þér þá verður það annað hvort ég sjálfur eða Jónas!“



Jónas var hjá lækninum og læknirinn var áhyggjufullur.
„Ég bara skil þetta ekki.“ sagði hann. „Ég er búinn að láta framkvæma margar athuganir og flóknar rannsóknir, en ég get bara ekki séð nákvæmleg hvað er að þér. Ég held að það hljóti að vera áfengisneyslan sem er að rugla allat saman.“
„Já, sko…“ drafaði Jónas, „… ég skil vel hvernig þér líður. Og ég skal bara koma seinna þegar það er runnið af þér!“


Jónas kom eitt sinn við í gæludýraverslun og keypti páfagauk sem kaupmaðurinn lofaði að gæti talað. Tveim vikum seinna kom Jónas aftur og kvartaði undan því að gaukurinn væri ekki farinn að segja eitt aukatekið orð.
„Kauptu handa honum svona bjöllu,“ sagði kaupmaðurinn. „Það virkar oft mjög vel til að fá þá til að fara að tala.“ Jónas keypti bjölluna.
Viku seinna kom hann aftur og sagði að fuglinn talaði enn ekki neitt. Nú lagði kaupmaðurinn til að Jónas fengi sér spegil í búrið hjá fuglinum – það væri alveg öruggt bragð til að fá hann til að byrja að tala. Jónas keypti spegilinn og fór með hann heim – en kom aftur þrem dögum seinna. Nú seldi kaupmaðurinn honum lítinn plast-páfagauk, sem hann sagði að myndi hvetja fuglinn til að tala.
Enn leið vika og Jónas kom aftur inn í dýrabúðina, en bara til að segja kaupmanninum að fuglinn hefði dáið.
„Og dó hann án þess að segja eitt aukatekið orð?“ spurði kaupmaðurinn forviða.
„Nei,“ sagði Jónas. „Hann sagði dálítið rétt áður en hann gaf upp öndina.“
„Hvað var það?“ spurði kaupmaðurinn.
„Í guðanna bænum gefðu mér eitthvað að éta!“



Það var óvenjulegt að sjá Jónas á hverfiskránni án hundsins. Hann hafði mætt á krána á hverjum degi í mörg ár og alltaf var hundurinn með honum. Guðmundur furðaði sig á því að hundurinn var ekki með og spurði Jónas hvar dýrið væri. Jónas brast umsvifalaust í grát.
„Ég þvoði hann í gærkvöldi og hann dó,“ snökti hann sorgmæddur.
Guðmundur var forviða. „Heldurðu að hundurinn hafi dáið bara af því að þú þvoðir hann?“ spurði hann.
Jónas kinkaði dapurlega kolli. „Það var annað hvort það, eða þurrkarinn.“


Jónas og Magga sátu heima hjá sér þegar lögreglan réðist allt í einu inn með miklum látum og handtók hann. Honum var gefið að sök að hafa rænt kvenfataverslun tveim vikum áður og tekið þaðan 50 kjóla, sem hver um sig kostaði 3.990 krónur. Lögreglan fann alla kjólana við húsleit.
„Stalst þú þessum kjólum?“ spurði varðastjórinn við yfirheyrsluna.
„Já,“ sagði Jónas skömmustulegur.
„Áður en ég skrifa upp framburðinn frá þér þá er bara eitt sem mig langar til að fá að vita,“ sagði varðstjórinn. „Af hverju tókstu stæðu af útsölukjólum sem kostuðu undir fjögur þúsund kall hver, þegar í næsta rekka voru hrikalega verðmætir módelkjólar og loðfeldir upp á margar miljónir?“
„Æ, ekki þú líka,“ vældi Jónas. „Magga er búin að skamma mig í hálfan mánuð út af þessu!“



Jónas var í skapi til að fara einn hring í golfi einn daginn og skrapp þess vegna á golfvöllinn í nágrenninu. Það var enginn á vellinum, svo hann ákvað að fara hringinn einn.
Fyrsta teighöggið var öflugt, en beygði af til hægri og kúlan hvarf á milli trjánna sem stóðu við brautina. Jónas íhugaði málið vandlega, en ákvað síðan að taka tveggja högga víti og slá annan bolta.
Annað höggið var beint og gott og boltinn skoppaði niður eftir miðri brautinni. Jónas var ánægður og fór sér hægt með kerruna eftir brautinni og naut góða veðursins og kyrrðarinnar. Hann stoppaði við kúluna sína, valdi kylfu vandlega og var um það bil að fara að slá þegar hann heyrði einhvern hávaða fyrir aftan sig. Jónas sneri sér við og sá hvar formaður golfklúbbsins kom hlaupandi eftir brautinni.
Þegar formaðurinn nálgaðist spurði Jónas „Hvað gengur á gamli minn?“
„Jónas minn,“ sagði formaðurinn, „veistu hvað þú gerðir?“
„Já, ég slæsaði boltann aðeins niður á milli trjánna og ákvað þá að taka annan, en auðvitað með tveggja högga víti.“
„Já, en þú skilur ekki hvað þú gerðir,“ sagði formaðurinn. „Fyrsta kúlan þín fór niður á milli trjánna, skoppaði út á veg og lenti í auganu á ungri stúlku sem var þar á hjólinu sínu. Hún datt af hjólinu í veg fyrir ungan mann á mótorhjóli sem kom á eftir henni. Hann beygði til að aka ekki á hana, en lenti þá út í skurði. Framhjólið hans beyglaðist mikið og hann handleggsbrotnaði. Úr hinni áttinni kom rúta með vestfirskar konur í verslunarferð. Hún endaði á ljósastaur þegar ökumaðurinn reyndi að forðast stúlkuna sem lá í götunni og nokkrar konur fengu minniháttar meiðsl“
„Guð minn almáttugur,“ sagði Jónas. „Hvað á ég að gera – hvað á ég að gera??“
„Ja, ef ég væri í þínum sporum, þá mundi ég færa hægri þumalinn aðeins lengra til vinstri.“



Jónas var að aka um norðurland um daginn þegar lögreglan stoppaði hann.
„Gerir þú þér grein fyrir því að þú varst á alltof miklum hraða?“ spurði lögreglumaðurinn.
„Ja, ég var eiginlega allt of upptekinn við að fylgjast með veginum til að geta horft á hraðamælinn,“ sagði Jónas.
Nú fór pínulítið að fjúka í lögreglumanninn. „Ökuskírteinið!“ sagði hann hrannalega.
„Já, augnablik,“ sagði Jónas og byrjaði að leita. Eftir smá tíma rétti hann lögreglumanninum spjald, sem lögreglumaðurinn skoðaði vandlega.
„Ég bað um ökuskírteinið þitt,“ sagði lögreglumaðurinn. „Þetta er bókasafnsskírteini!“
„Já, ég veit það,“ sagði Jónas. „Ég er að leita! Mér datt bara í hug að þú vildir fá eitthvað til að lesa á meðan.“




Jónas og Magga voru að ríða en þag föttuðu ekki að hópur leikskóla krakka voru að fylgjast með þeim svog daginn eftir sagði jónas við möggu vá!! Svog þú ert bara hrein mey –já –tökum annan –nei – akkuru :’( -það voru leikskóla krakkar að glápa á okkur síðast!!!! –ó


Jónas var að vinna á bar þegar handalaus maður kom inn og bað um bjór. Jónas hellti í glas fyrir hann og setti það á borðið.
“Heyrðu, barþjónn,” sagði maðurinn. “Ég er handalaus – heldurðu að þú gætir haldið glasinu upp að munninum á mér?”
“Auðvitað,” sagði Jónas.
“Ég er með vasaklút í vasanum, heldurðu að þú gætir tekið hann og þurrkað mér um munninn?”
“Nema hvað sagði Jónas.” “Ef þú ferð í hægri buxnavasann minn,” sagði sá handalausi, “þá finnur þú þar pening fyrir bjórnum.”
Jónas sótti peninginn.
“Þú ert búinn að vera mjög almennilegur,” sagði sá handalausi. “Það er bara eitt enn. Hvar er karlaklósettið?”
“Þú ferð út um dyrnar,” sagði Jónas, “upp eftir götunni um hálfan kólómeter og þar er bensínstöð á horninu með almenningssalerni.”


Jónas og Guðmundur fóru saman í ferðalag til London með fjölskyldur sínar. Eftir að hafa verið nokkra daga í London ákváðu þeir að taka fjölskyldurnar með lest til Liverpool til að sjá leik Liverpool og Everton.

Á lestarstöðinni keypti Jónas miða handa hverjum fjölskyldumeðlim, en Guðmundur keypti bara einn. Jónas varð dálítið hissa og spurði Guðmund: “Hvernig ætlarðu að koma allri fjölskyldunni með lestinni til Liverpool með bara einn miða?”
“Bíddu bara og sjáðu,” sagði Guðmundur.


Nú fóru allir um borð í lestina og stuttu seinna lagði hún af stað. Allir komu sér vel fyrir og nutu ferðarinnar, en stuttu áður en lestarvörðurinn var væntanlegur stóðu Guðmundur og fjölskylda upp og tróðu sér inn á næsta klósett. Þegar lestarvörðurinn kom bankaði hann á dyrnar og kallaði “Miða, takk!”. Guðmundur opnaði þá smá rifu á dyrnar og rétti miðann út. Þegar vörðurinn var farinn settist fjölskyldan aftur. Þetta fannst Jónasi gott ráð og ákvað að prófa það á leiðinni til baka.

Leikurinn fór eins og best var á kosið (???) og fjölskyldurnar fóru á lestarstöðina í Liverpool til að kaupa miða. Jónas keypti bara einn miða, en hann varð forviða þegar hann sá að Guðmundur keypti engan.
“Hvernig ætlarðu að komast alla leið til London án þess að hafa miða?” spurði Jónas.
“Bíddu bara og sjáðu,” sagði Guðmundur.

Aftur komu allir sér fyrir í lestinni og stuttu áður en lestarvörðurinn kom stóðu Guðmundur og fjölskylda upp og tróðu sér inn á eitt klósettið. Jónas og fjölskylda tróðu sér þá inn á næsta klósett við. Nú leið dálítil stund, en þá kom Guðmundur út af sínu klósetti, bankaði á dyrnar hjá Jónasi og kallaði “Miða, takk!”


Jónas og Guðmundur ráku lítið fyrirtæki saman og einn daginn voru þeir að rífast heiftarlega um kynlíf.
„Ég tel,“ sagði Jónas, „að kynlífið sé 90 prósent erfiði og 10 prósent skemmtun.“
„Helvítis della,“ sagði Guðmundur. „Kynlífið er 90 prósent skemmtun og 10 prósent erfiði.“
Um þetta tókst þeim að rífast heil-lengi, eða þar til einn starfsmanna fyrirtækisins, ungur maður með framtíðina fyrir sér, kom þar að. Þeir ákváðu að bera þetta undir hann.
Eftir smá íhugun sagði ungi maðurinn: „Kynlíf er hundrað prósent skemmtun!“
„Af hverju segir þú það,“ spurðu Jónas og Guðmundur báðir í einu.
„Vegna þess,“ sagði ungi maðurinn, „að ef það væri eitthvað erfiði fólgið í því, þá mynduð þið láta mig gera það fyrir ykkur.“



Jónas stoppaði við á píanóbar til að fá sér í botninn á eins og tveim-þrem glösum. Á meðan hann var þar fór píanóleikarinn að spila lag sem Jónasi fannst það allra fallegasta sem hann hafði heyrt. Lagið var svo fallegt, laglínan svo blíð og uppbygging lagsins svo angurvær, að Jónas táraðist. Þegar píanóleikarinn hafði lokið laginu fór Jónas til hans og sagði „Þetta var það allra fallegasta lag sem ég hef heyrt!“
„Þakka þér fyrir,“ sagði píanistinn. „Ég samdi það fyrir um það bil ári.“
„Er það?“ sagði Jónas. „Ég hef aldrei heyrt það fyrr.“
„Nei, það er ekki skrítið, það hefur aldrei selst.“
„Það er slæmt,“ sagði Jónas, „þetta er nefnilega svo afskaplega fallegt lag.“
„Já, það er rétt,“ samsinnti píanistinn. „Útgefendunum líkaði mjög vel við lagið, en þeir voru ósáttir við titilinn á því og ég vildi ekki breyta honum.“
„Það er fáráðlegt,“ sagði Jónas. „Hvaða máli skiptir hvaða titil lagið hefur? Það er lagið sem er aðalatriðið.“
„Ég veit það,“ sagði píanóleikarinn, „en þeir vildu ekki titilinn sem ég hafði valið.“
„Hvað í ósköpunum heitir svo lagið?“
„Ég elska þig svo mikið að ég fæ sting í bæði eystun.“



Jónas fór að heimsækja aldraðan föður inn á elliheimili. Hann fann gamla manninn þar sem hann sat á stól í setustofunni. Rétt hjá var ein af hjúkrunarkonunum sem sáu um að gamla fólkinu liði vel og tæki pillurnar sínar. Jónas settist hjá föður sínum og fór að segja honum tíðindi að heiman. Eftir smá stund byrjaði pabbi gamli að hallast til vinstri í stólnum sínum og þegar hallinn var orðinn hættulega mikill stökk hjúkrunarkonan til og rétti hann við aftur.
Enn leið smá stund og nú fór sá gamli að hallst til hægri og enn kom hjúkkan og rétti hann við. Þetta gekk svona mestallan heimsóknartímann, pápi hallaðist til skiptis til hægri og vinstri og hjúkkan rétti hann við. Rétt áður en heimsóknartíminn var búinn sagði Jónas við föður sinn „Jæja, pápi minn, og hvernig hefurðu það svo hérna á þessu nýtísku elliheimili?“
„Jú, þakka þér fyrir,“ sagði sá gamli. „Við höfum svosem allt til alls og maturinn er ekki skorinn við nögl. Það eina sem hægt er að kvarta yfir er að helvítis hjúkkurnar vilja ekki leyfa manni að reka við!“


Jónas var að vinna sem bréfberi fyrir jólin og fann þá bréf sem stílað var á Jólasveininn Gáttaþef, Norðurpólnum. Hann opnaði bréfið og las þessi átakanlegu skilaboð:



Kæri Gáttaþefur,
Heldurðu að það væri nokkur möguleiki að gefa mér þrjátíu þúsund krónur í jólagjöf?
Ég er ekki að biðja um þetta bara mín vegna, heldur vegna mömmu minnar, sem er ekkja og vegna þriggja systra minna, sem eiga engan föður, aumingjarnir litlu. Með þrjátíu þúsund krónum gæti ég keypt mér hjól og á því gæti ég fengið vinnu eftir skólann við að bera út blöð. Fyrir það fengi ég fimmtán hundruð krónur á viku og mamma gæti vel notað þá peninga vegna þess að það eina sem hún fær eru dánarlaunin eftir hann föður minn, heitinn.


Þinn einlægur
Páll Margeirsson
Ásbúðarvegi 4a



Jónasi þótti svo mikið til koma að hann fór með bréfið á fund í frímúrarareglunni sinni.
Bréfið var lesið upp á fundi og bræðurnir löggðu allir í púkkið til að safna handa drengnum og bágstaddri fjölskyldu hans. Þegar þeir töldu peningana kom í ljós að það náði tuttugu og fimm þúsund krónum. Þessi upphæð var sett í umslag sem merkt var frímúrarareglunni og Jónas tók að sér að senda það til drengsins.
Nokkrum dögum eftir jól sá Jónas annað bréf til jólasveinsins skrifað með sömu hendi. Hann hafði ekki fyrir að opna það, en fór með það á reglufund og las það þar upphátt:



Kæri Gáttaþefur,
Þakka þér kærlega fyrir að senda mér þessa peninga fyrir nýja hjólinu mínu, en næst þegar þú gerir svona, þá skaltu passa þig á að senda ekkert í gegnum frímúrarana, því helvítis fólin stálu fimmþúsundkalli af mér.


Þinn Páll Margeirsson.





Jónas og Guðmundur voru þáttakendur í pókerspili þar sem spilað var uppá háar fjárhæðir. Í eitt skiptið voru allir búnir að leggja niður spilin nema þeir tveir og í pottinn voru komnar margar miljónir króna. Nú vildi Guðmundur trufla Jónas, sem virtist ekki láta neitt á sig fá, og þannig ná yfirhöndinni í spilinu. Hann stóð því upp, renndi hönd sinni eftir berum skallanum á Jónasi og sagði „Nei, veistu hvað, Jónas? Skallinn á þér er eins viðkomu eins og rasskinnin á konunni minni.“
Jónas lyfti þá höndinni ótruflaður, strauk sér um skallann og sagði „Já, sko bara, það er rétt hjá þér!“


Jónas var eitthvað limpulegur eftir áramótin og fór að finna lækninn sinn.
Læknirinn skoðaði Jónas nákvæmlega, fann hvað var að honum og lét hann fá lyfseðil fyrir stikkpillum og (að því hann hélt) nákvæmar leiðbeiningar um notkun þeirra.
Nokkrum dögum seinna hittust þeir aftur, Jónas og læknirinn og sá síðarnefndi spurði Jónas hvernig hann hefði það.
„Ég skal segja þér það,“ sagði Jónas snúðugur. „Þessar pillur sem þú lést mig fá, þær virkuðu bara andskotan ekki nokkurn skapaðan hlut. Ég hefði allt eins getað rekið þær upp í rassgatið á mér!“

Vinur jónasar sagði við jónas: þú verður að draga glugga tjöldin frá ég sá þegar þið voruð að kela –ahahaha ég var ekki heima í gær!!