Það var einu sinni fimm ára strákur sem fannst gaman að leika sér með leikfangalestina sína. Einn daginn, vildi svo
til að móðir hans stóð í dyrunum og hlustaði á strákinn leika sér. Hann var furðulostinn að heyra hann segja,
“Ok, allir skíthælar sem vilja fara í lestina, farið í lestina. Og allir skíthælar sem vilja fara úr lestinni,
farið úr lestinni. Og allir skíthælar sem viljið skipta um sæti, skiptið um sæti núna, því að lestin er að fara.
Whoo whooooo.”
Móðirin var í losti, skammaði strákinn og sagði við hann,
“Jæja sonur sæll, ég vil að þú farir upp og fáir þér blundinn þinn, og þegar þú vaknar þá mátt þú ekki leika þér
að lestinni þinni í tvo klukkutíma.” Svo að drengurinn fór og fékk sér blund og minntist ekki á lestina sína í
tvo klukkutíma eftir að hann vaknaði. Eftir tvo liðna klukkutíma fór hann til móður sinnar og spurði hvort hann mætti
leika sér að lestinni sinni núna. Hún sagði já og spurði hvort hann hafi skilið af hverju honum var refsað.
Hann jánkaði kolli og fór að leika sér að lestinni. Móðirin stóð í dyrunum og hlustaði á hvað sonur hennar var að segja.
Drengurinn settist hjá lestinni sinni og sagði rólegur,

“Ok, allar dömur og herrar sem vilja fara í lestina, farið í lestina. Og allar dömur og herrar sem vilja fara úr lestinni,
farið úr lestinni. Og allir þið skíthælar sem viljið kvarta út af tveggja tíma seinkunn, farið og talið við tíkina í
eldhúsinu! Whoo whooooo.”



KV, bt24