Öskubuska var orðin 85 ára og bjó alein í höllinni sinni ásamt gamla
kettinum sínum, honum Brandi. Prinsinn hennar og allir hinir voru komnir
yfir móðuna miklu. Skyndilega birtist álfamærin, sem hafði hjálpað henni í
gamla daga. “Jæja Öskubuska mín. Þú ert nú búin að eiga gott líf og vera
góð við alla í þína samferðarmenn. Vegna þessa ætla ég að gefa þér nýtt
tækifæri. Ég ætla að gefa þér þrjár óskir.” Öskubuska þakkaði voðalega
vel fyrir sig og fór nú að hugsa hvers hún ætti að óska sér. Hún mundi að
það var eitthvað farið að lækka í buddunni og því bað hún álfamærina að
gera sig ríka. Um leið og hún sleppti orðinu breyttist gamli ruggustóllinn
hennar gullstól, gluggatjöldin voru gullofin og allar hirslur fylltust af
gersemum. “Jahérna, þabbarasvona!” sagði sú gamla og tók bakföll af undrun
og gleði. “Heyrðu álfamær, nú vil ég biðja þig að gera mig svona unga og
hressa eins og ég var í gamla daga!” Samstundis fór einkennilegur straumur
um Öskubusku og miklar breytingar urðu í líkama hennar. Húðin varð mjúk og
falleg, blóðið fór að ólga og löngu gleymdar langanir og þrár helltust yfir
Öskubusku. Hún varð andstutt og ólgandi og bað álfamærina um síðustu
óskina: “Góða álfamær, getur þú breytt honum Brandi mínum í snarheitum í
svo fallegan prins að annað eins hefur aldrei sést!”. Brandur umturnaðist
á svipstundu og breyttist í svo fallegan prins að jafnvel fuglarnir á
himninum féllu í yfirlið þegar þeir sáu hann. Prinsinn gekk til Öskubusku,
hún fleygði sér í fang hans og þau kysstust lengi. Þegar kossinum loksins
linnti og prinsinn var búinn að ná andanum, þá strauk hann lokk frá enni
Öskubusku, leit bláum augum beint í hennar augu og sagði svo mjóróma:
“Sérðu eftir því núna að hafa látið gelda mig hér um árið?”