Sverrir fékk páfagauk í afmælisgjöf og komst fljótt að því að sá var með afbrigðum skapvondur og orðljótur. Sverrir gerði allt sem honum datt í hug til að venja fuglinn af þessum ósið, hann notaði sjálfur eintóm kurteisisorð, spilaði hugljúfar ballöður fyrir hann og reyndi með því að sýna honum gott fordæmi. Ekkert gekk upp. Hann prófaði að skamma fuglinn sem svaraði honum fullum hálsi. Hann hristi búrið en gaukurinn varð bara enn skapverri og dónalegri við það. Sverrir vissi nú ekki sitt rjúkandi ráð og í örvæntingu sinni tók hann fuglinn og setti hann í frystikistuna. Um stundarsakir heyrðust ógurleg læti úr kistunni, fuglinn sparkaði og öskraði og bölvaði – en skyndilega datt allt í dúnalogn og ekki eitt einasta hljóð heyrðist í langan tíma. Sverrir fór nú að óttast að hann hefði meitt fuglinn og flýtti sér að opna kistuna. Páfagaukurinn var hins vegar hinn rólegasti, steig upp á útrétta hönd Sverris og sagði: “Að undanförnu hefur hegðun mín og orðbragð ekki verið til eftirbreytni og sennilegast orðið til að móðga þig. Ég mun þegar í stað taka mig rækilega á og breyta þessari hegðun minni.
Mér þykir verulega leitt hvernig ég hef látið og mig langar til að biðja þig innilega fyrirgefningar.” Sverrir varð orðlaus af undrun og var um það bil að fara að stama upp spurningu um hvað hefði valdið breytingunni þegar páfagaukurinn hélt áfram: “Bara svona fyrir forvitni sakir, hvað gerði kjúklingurinn eiginlega?”


Hjúkkan gengur inn í eitt herbergið á deildinni og sér þar Gunna, einn sjúklinginn, þykjast vera að keyra bíl.
Hún spyr, “Gunni, hvað ertu að gera?
Gunni svarar, ”ég er að keyra til Akureyrar!“ Hjúkkan óskar honum góðrar ferðar og kveður.
Næsta dag gengur hjúkkan inn í herbergið hjá Gunna sem er í þann mund að hætta að keyra sinn ímyndaða bíl. Hjúkkan spyr, ”Hvað ertu að gera núna?“
Gunni svarar, ”ég er kominn á Akureyri og var að leggja bílnum.“
”Frábært“, svarar hjúkkan. Síðan yfirgefur hún herbergið hjá Gunna og gengur yfir ganginn inn í herbergið hjá Daniel næsta sjúklingi, og kemur að honum að rúnka sér á fullu.
Hissa og hneyskluð spyr hún, ”Daníel hvað ertu EIGINLEGA AÐ GERA?!“
Daníel svarar, ”ég er að ríða konunni hans Gunna, á meðan hann er á Akureyri!“

Lítill drengur situr á læri Jólasveinsins, jólasveinninn segir við strákinn ég veit sko hvað þú vilt í jólagjöf, svo sló hann létt á nebbann á drengnum og sagði ”þú vilt dót“
Nei sagði drengurinn ég á nóg af því.
þá sagði Jólasveinninn og sló létt á nebbann á honum þá viltu nammi , nei ég á allar tegundir af nammi til.
Nú jæja sagði Jólasveinninn hvað vilt þú þá fá í jólagjöf ?
Þá sló drengurinn létt á nebba jólasveinsins og sagði ég vil fá tussu og rendu ekki að segja mér að þú hafir ekki slíkt því ég finn lyktina af puttunum á þér.

Eftir sex ára hjónaband þá var eiginkonan hans Baldurs farin að verð frekar pirruð því að Baldur vildi bara ríða með slökkt ljósin. Hún ákvað að næst þegar þau væru að gera það myndi hún kveikja ljósin. Sem og hún gerði.
Þegar ljósið kviknaði sá hún að Baldur var að ríða henni með gervitilla.
”Þú getulausa fífl“ öskraði hún. ”Hvernig vogarðu þér að ríða mér með þessu öll þessi ár, það er eins gott að þú getir útskýrt þetta.“
”Það skal ég gera með glöðu geði“, segir Baldur ”Ef þú getur útskýrt börnin okkar þrjú.“

Um leið og maðurinn hélt um brjóst konu sinnar þá hamaðast hann aftan á henni, segir hann:”Margrét þú veist að ég elska þig og allt það, en hjónabandið er farið að verða eitthvað svo litlaust. Við erum jú búinn að vera gift í 5 ár. Við þurfum að fara að krydda aðeins upp á hjónabandið.“
”Hummmm mmmmmm,“ muldraði konan.
”Það er ekkert athugavert við að verða svolítið kínkí stöku sinnum. Það gæti jafn vel hjálpað hjónabandinu eitthvað“ sagði eiginmaðurinn.
”hummmmm mmmmmmm.“
”Margrét svaraðu mér“ hann varð meira og meira illur”. “Mig vantar að vita hvað þér finnstu um þetta mál. Þú getur hætt að totta hundinn rétt á meðan þú talar við mig!”

Ungur maður sótti um vinnu sem afgreiðslumaður í Kaupfélagi úti á landi.
Þetta var svona alvöru kaupfélag þar sem hægt var að fá allt milli himins og jarðar. Kaupfélagsstjóranum leist vel á manninn þótt hann væri ungur og óreyndur og ákvað að taka hann til reynslu. Hann sagði manninum að mæta morguninn eftir og síðan myndi hann koma um kvöldið og athuga hvernig hefði gengið.
Þegar kaupfélagsstjórinn kom í búðina kvöldið eftir spurði hann unga manninn hvað hafði afgreitt marga viðskiptavini þennan fyrsta dag. “Bara einn,” sagði drengurinn. Þetta fannst kaupfélagsstjóranum ekki mikið en spurði hvað hann hefði selt fyrir mikið.
“Fimm milljónir eitthundrað níutíu og þrjúþúsund áttahundruð þrjátíu og tvær krónur,” sagði afgreiðslumaðurinn. “Fimm milljónir eitthundrað níutíu og þrjúþúsund áttahundruð þrjátíu og tvær krónur,” endurtók kaupfélagsstjórinn rasandi hissa. “Hvað seldirðu honum eiginlega?” “Jú, sjáðu til,” sagði drengurinn, “fyrst seldi ég honum lítinn öngul, síðan seldi ég honum miðlungsstóran öngul, þá stóran öngul, svo veiðistöng og síðan spurði ég hann hvar hann ætlaði að veiða. Hann sagðist ætla að veiða í vatninu og þá sagði ég honum að hann þyrfti bát og seldi honum plastbát með 40 hestafla utanborðsmótor. Þá sagði maðurinn að hann gæti aldrei flutt bátinn á Daihatsuinum sínum svo ég fór með hann í véladeildina og seldi honum nýjan Landróver. ” Nú var andlitið hálfdottið af kaupfélagsstjóranum og hann sagði: “Maðurinn kemur hér inn til að kaupa einn lítinn öngul og þú selur honum bæði bát og bíl.”
“Nei, nei,” sagði strákurinn. “Hann kom hingað til að kaupa dömubindi handa konunni sinni og ég sagði við hann að fyrst að helgin væri hvort eð er ónýt hjá honum væri eins gott fyrir hann að fara að veiða!”