Hér ætla ég að skrifa nokkra gamla úr gömlu skopbókini
„Íslenzk fyndni".

Þingeyjingur nokkur, er Helgi hét, féll niður í gjá, en náðist þó
upp úr henni.
Þá var þessi vísa kveðin:

Að slysum enginn geri gys,
guðs er mikill kraftur.
Helgi fór til helvítis,
en honum skaut upp aftur.

;)

———-

Þessi dálítið durty:

Konráð prófessor Gíslason var á gangi með manni og mætti
Magnúsi Eiríkssyni.

Maðurinn þekkti hann ekki, og spurði, hver hann væri. Þá
svaraði Konráð með þessari vísu:

Þekkirðu ekki þennan mann?
Það er hann Magnús ragi,
sem eðlar sig við andskotann
undir sálmalagi.

——–

Gestur á hæli var á ferð norður Sprengisand með Brynjólfi frá
Minna-Núpi og Björgu Bergsdóttur á skrðufelli.
Brynjólfur var lítill reiðmaður og reið jafnan aftastur. Þeir
Gestur fóru að yrkjast á. Gestur byrjaði og hvað:

Ertu að gráta, elskan mín,
aftan við hana Björgu?

Brynjólfur botnaði:

Hræðist ég, hvað heimskan þín
hefur orð á mörgu.

Brynjólfur byrjaði vísu:

Meyjarkoss er mesta hnoss,
munablossi fríður.

Gestur botnaði:

Krossatrossi á eftir oss
einn á hrossi ríður.

Brynjólfur hafði fengið Dannebrogskross.

kv. Amon