Ungur maður sótti um vinnu sem afgreiðslumaður í Kaupfélagi úti á
landi. Þetta var svona alvöru kaupfélag þar sem hægt var að fá allt milli
himins og jarðar. Kaupfélagsstjóranum leist vel á manninn þótt hann væri
ungur og óreyndur og ákvað að taka hann til reynslu. Hann sagði manninum að mæta morguninn eftir og síðan myndi hann koma um kvöldið og athuga hvernig hefði gengið.


Þegar kaupfélagsstjórinn kom í búðina kvöldið eftir spurði hann unga
manninn hvað hafði afgreitt marga viðskiptavini þennan fyrsta dag. “Bara
einn,” sagði drengurinn. Þetta fannst kaupfélagsstjóranum ekki mikið en spurði hvað hann hefði selt fyrir mikið.
“Fimm milljónir eitthundrað níutíu og þrjúþúsund áttahundruð þrjátíu
og tvær krónur,” sagði afgreiðslumaðurinn. “Fimm milljónir eitthundrað
níutíu og þrjúþúsund áttahundruð þrjátíu og tvær krónur,” endurtók
kaupfélagsstjórinn rasandi hissa. “Hvað seldirðu honum eiginlega?” “Jú, sjáðu til,” sagði drengurinn, “fyrst seldi ég honum lítinn öngul, síðan seldi ég honum miðlungsstóran öngul, þá stóran öngul, svo veiðistöng og síðan spurði ég hann hvar hann ætlaði að veiða. Hann sagðist ætla að veiða í vatninu og þá sagði ég honum að hann þyrfti bát og seldi honum plastbát með 40 hestafla utanborðsmótor. Þá sagði maðurinn að hann gæti aldrei flutt bátinn á Daihatsuinum sínum svo ég fór með hann í véladeildina og seldi honum nýjan Landróver.”

Nú var andlitið hálfdottið af kaupfélagsstjóranum og hann sagði: “Maðurinn kemur hér inn til að kaupa einn lítinn öngul og þú selur honum bæði bát og bíl.” “Nei, nei,” sagði strákurinn. “Hann kom hingað til að kaupa dömubindi handa konunni sinni og ég sagði við hann að fyrst að helgin væri hvort eð er ónýt hjá honum væri eins gott fyrir hann að fara að veiða!”