Stelpan kom til föður síns þar sem hann sat og horfði á fótboltann í sjónvarpinu og bað um að fá bílinn lánaðan. Pabbinn segir að henni sé velkomið að fá bílinn en hún verði þá að vinna fyrir honum, með því að sjúga á honum tittlinginn. Hlýðin fer stelpan niður á hnén og gerir eins og pabbi hennar segir henni en hættir eftir smá stund og segir: “Pabbi, af hverju er svona mikið kúkabragð af typpinu á þér?” Pabbinn slær á lærið á sér og segir: “Ahh…ég var búin að steingleyma því…bróðir þinn er með bílinn!!”


Kona ein er að keyra úti í sveit seint um kvöld þegar það springur á einu dekkinu. Hún stoppar og örvæntir því hún kann ekkert að skipta um dekk og hún er lengst í burtu frá næsta bæ. Hún labbar af stað í leit að hjálp og áður en langt um líður kemur hún að gömlu niðurníddu húsi og bankar á dyrnar fegin. Gamall kall kemur til dyra og hún biður hún hann auðmjúk um hjálp. Hann segir henni að hann geti hjálpað henni með bílinn daginn eftir og að hún megi vera yfir nóttina með því skilyrði að hún láti syni hans vera. Hún lofar því, gengur í bæinn og fer að sofa. Nokkru síðar vaknar hún og er alveg að drepast úr greddu, hún laumast inn í herbergi sona mannsins og liggja þeir þar tveir og sofa. Hún vekur þá og segist ætla að kenna þeim “they way of the world” en að þeir verði að setja á sig svokallaða smokka svo hún verði ekki ófrísk. Þeir eru ekkert alltof gáfaðir og gera eins og hún segir. Þegar hún hefur svo lokið sér af lætur hún þá lofa að segja pabba sínum ekki neitt og fer aftur í sitt herbergi og sefur út nóttina. Daginn eftir hjálpar kallinn henni með bílinn og hún keyrir á brott.
40 árum síðar sitja svo bræðurnir saman á veröndinni og horfa á sólina setjast. Skyndilega segir annar þeirra: “heyrðu, mannstu eftir konunni sem kenndi okkur ”the way of the world“?” Hinn segir já. “Er þér ekki alveg sama þótt hún verði ófrísk?” spyr sá fyrri þá. Hinn segir já. “Getum við þá ekki tekið þessa smokka af okkur?!!”


Ok, bara einn í viðbót…

Maður er að keyra í sveitinni þegar bílinn hans bilar skyndilega. Klukkan er margt og komið myrkur en til allrar hamingju sér hann ljós skammt frá og gengur hann því í áttina að því og reynist það vera bóndabær. Hann bankar á dyr og biður um hjálp og er boðið að vera yfir nóttina og að hann fái hjálp um morguninn. Hann þyggur það með þökkum og fer að sofa. Hann vaknar svo morguninn eftir við það að húsbóndinn á heimilinu er að tala við hann. “Nú verður þú að gera nákvæmlega eins og ég annars drep ég þig.” Maðurinn stekkur framúr rúminu skelkaður og eltir bóndann. Þeir eyða nokkri stund í hin og þessi störf sem fylgja bóndadjobbinu…en svo gengur bóndinn inn til allra kindanna, dregur niður um sig buxurnar og byrjar að ríða einni kindinni. Maðurinn horfir á hann með viðbjóði. “Mundu að ég drep þig ef þú gerir ekki NÁKVÆMLEGA eins og ég!” Maðurinn hrekkur við, flýtir sér að draga niður um sig buxurnar og gerir eins og bóndinn. Þá skyndilega segir bóndinn: “nei, þetta er ekki eins og ég…ég er að ríða kind…þú ert að ríða hrútnum!”

Ok, mér er orðið illt í puttunum…bara gamlir brandarar sem ég hef heyrt í gegnum tíðina.