Íri nokkur að nafni Murphy fór til læknis eftir langvarandi veikindi. Læknirinn skoðaði hann vel og vandlega, þegar skoðuninni var lokið dæsti hann og sagði, “ég haf slæmar fréttir að segja þér, þú ert með krabbamein sem verður ekki læknað. Þú átt ekki nema tvær vikur eftir ólifaðar, mánuð í mestalagi”. Murphy tók fréttunum að sjálfsögðu lla, en þar sem að hann var jarðbundinn maður var hann fljótur að jafna sig.
Hann fór fram þar sem að sonur hans beið eftir honum. Murphy sagði við hann, sonur sæll, við Írar höldum upp á hlutina hvort sem að gengur vel eða illa. Í þetta skipti ganga þeir mjög illa. Ég er með krabbamein og á skammt eftir ólifað. Förum nú á pöbbinn og fáum okkur nokkra bjóra.
Eftir fjóra bjóra voru feðgarnir orðnir aðeins kátari. Þeir hlógu og drukku meiri bjór og skemmtu sér bara mjög vel. Nokkrir vinir Murphys gamla komu nú að borðinu hjá þeim og spurðu hvað þeir væru að halda upp á. Murphy sagði að þeir Írar héldu bæði upp á það góða og slæma og í þetta skiptið væri það slæmt þar sem hann ætti stutt eftir. Vinirnir urðu aðsjálfsögðu furðulostnir og spurðu hvað það væri sem hrjáði hann. Murphy sagði að hann væri nýkominn frá lækninum sem hefði greint hann með alnæmi og hann ætti bara tvær vikur eftir. Félagarnir fengu sér nokkra bjóra með Murphy til að samhryggjast honum og tíndust svo burtu þegar leið á kvöldið. Þegar vinirnir voru allir farnir hallaði sonurinn sér að Murphy og sagði, “pabbi, ég hélt að þú værir með krabbamein, en þú sagðir vinum þínum að þú værir að deyja úr alnæmi?” Murphy svaraði, "ég er með krabba sonur sæll, ég vill bara ekki að neinn af þessum andskotum fari að ríða mömmu þinni þegar ég er farinn.