Vegna mikilla ósanninda og hlutdrægni í fjölmiðlum hérlendis og “hávaðans” í “mannvitsbrekkunum” í samtökunum Ísland-Palestína, er rétt að eftirfarandi komi fram.

UM ARAFAT:

Frá fyrstu tíð, hefur það verið eftirlæti Arafats, að búa til ýkjusögur og ósannindi um sitt eigið líf. Hann heldur því til dæmis fram, að hann hafi fæðst í Jerúsalem, jafnvel þótt fæðing hans árið 1929 í Egyptalandi, hafi verið rækilega skráð.

Í september árið 1993, skrifuðu þeir Yitzhak Rabin forsætisráðherra Ísraels og Arafat undir Oslóarsamningana, sem fólu í sér gagnkvæma viðurkenningu aðilanna og ákvörðun þeirra að leggja niður vopnuð átök og leysa deilumálin með friðsamlegum aðferðum. Sjö árum síðar, á leiðtogafundinum í Camp David, varð augljóst að samningaleiðin hafði ekki enn borið ávöxt. Í stað þess að reyna samningaleiðina, sneri Arafat sér að hryðjuverkum enn á ný. Síðan þá, hafa verið gerðar margar tilraunir til þess að binda enda á vítahring ofbeldisverka, en án árangurs.

Það að hafa í huga að það var Yasser Arafat sem hleypti þessu stríði af stað, eftir að hafa hafnað tilboði Ehuds Baraks, þáverandi forsætisráðherra Ísraels, um lausn á deilunni. Barak samþykkti sjálfstætt ríki Palestínumanna. Hann samþykkti að draga allt herlið til stöðva sinna. Hann samþykkti að leggja af landnemabyggðir Ísraela, á Vesturbakkanum og Gaza. Hann samþykkti að Austur-Jerúsalem yrði höfuðborg hins nýja ríkis Palestínu og einnig að láta af hendi 4% af Ísraelsku landsvæði.
Hann samþykkti nánast allt sem Palestínumenn höfðu krafist.

Arafat sagði nei, og hrinti af stað því blóðuga stríði sem síðan hefur geisað. Það var hann, persónulega, sem gerði það, og ekki í fyrsta skipti.

Það lítur út fyrir, að Arafat hafi ekki tekist að breyta um hlutverk, frá því að vera hryðjuverkamaður og yfir í það að vera leiðtogi þjóðar sinnar. Segja má að Arafat hafi aldrei farið úr einkennisbúningi hryðjuverkamannsins, í bókstaflegum skilningi.

Arafat hefur margsinnis espað til blóðsúthellinga, til þess að ná fram pólitískum markmiðum sínum.
DÆMI:
Árið 1991 hvatti hann Saddam Hussein til árasar á Ísrael og um leið að múslimskar þjóðir sundruðu bandalagi sínu við vesturlönd í nafni Allah.
Árið 1996 hleypti hann öllu í bál og brand, þegar hann hélt því fram að Ísraelar væru að grafa jarðgöng undir Musterishæðina. Sannleikurinn er sá að Ísraelar voru að opna munna á göngum sem höfðu verið grafin fyrir tvö þúsund árum. Og þessi göng voru um hálfan kílómetra fyrir neðan Musterishæðina. En fylgismenn Arafats trúðu honum, og blóðugar óeirðir fylgdu í kjölfarið. Þessar lygar Arafats kostuðu tugi manna lífið.

Skjöl, sem ísraelskir hermenn hafa fundið í aðgerðum á stöðvar palestínsku heimastjórnarinnar, sýna að samtök eins og Hamas hafa sent Arafat reikninga út af fólki sem sent hefur verið til sjálfsmorðsárása. Árásarmennirnir voru reiknaðir út á fimmtán þúsund íslenskar krónur stykkið, og Arafat var beðinn um að fjármagna níu stykki á viku.

Á síðasta ári skrifuðu arabískar mæður Arafat bréf, þar sem þær báðu hann um að láta menn sína hætta að safna saman börnum og unglingum, til þess að ráðast á varðstöðvar ísraelska hersins. Þær sögðu í bréfi sínu að útsendarar palestínsku heimastjórnarinnar væru jafnvel mættir með rútur, þegar skólum lyki, til þess að flytja börnin í fremstu víglínu.

Trúverðugleiki Arafats beið mikinn hnekki, vegna stuðnings hans við Saddam Hussein. En Arafat lærði sína lexíu… Eftir 11. september, þegar hann sá landsmenn sína dansa á götunum, þá gerði hann sér glögga grein fyrir því, hversu skelfilega þetta mundi líta út í fjölmiðlum hins frjálsa heims. Arafat flýtti sér því að lýsa yfir, að hann væri skelfingu lostinn [shocked] yfir því sem gerst hefði í Bandaríkjunum. Palestínska stjórnin hafði í hótunum bæði við AP fréttastofuna og fréttamenn Reuters og varaði þá við að birta myndir af fagnaðarlátunum og sögðu þeim að ella gætu þeir ekki borið neina ábyrgð varðandi öryggi eða líf fréttamannanna.

Kaldhæðnisleg notkun Arafats á fjölmiðlum heimsins í sína þágu, náði alveg nýjum toppi þegar hann fór og gaf blóð, til að nota fyrir fórnarlömb árásanna í Bandaríkjunum. Blóð hans, var ekki notað í RAUN OG VERU, en fjölmiðlar heimsins fengu prýðilegan leikþátt. Sannleikurinn er sá, að blóði hans var strax hent. Þar sem Arafat þarf að taka inn mikið af lyfjum, er blóð hans ekki nothæft til blóðgjafa og gæti frekar flokkast undir efnavopn. En þetta var ágæt fjölmiðlabeita og jákvæð auglýsing fyrir Arafat.

NOKKRAR TILVITNANIR Í ARAFAT:

“Ég er reiðubúinn að myrða fyrir málstaðinn, því skyldi ég þá ekki ljúga fyrir hann?”

Hvatning Arafats: Dreptu eins marga landnema eins og þú mögulega getur.

Dreptu landnema á hverjum degi.

Skjótið á landnema, allsstaðar.

Vei þér, ef þú leyfir þeim að komast óhultum heim til sín, eða ferðast óáreittum á vegunum.

Ég vil að þið drepið eins marga landnema og
mögulegt er.

Takið ekki mark á því, sem ég segi í fjölmiðlum, í sjónvarpi eða á opinberum vettvangi. Takið aðeins mark á skriflegum fyrirmælum frá mér.

Yasser Arafat, úr ávarpi við opinbert tækifæri í 09 júlí 2001, Ramallah.

HVERNIG ER HÆGT AÐ SEMJA FRIÐ VIÐ SVONA “LEIÐTOGA”??

FLEIRI STAÐREYNDIR UM PALESTÍNSKU HEIMASTJÓRNINA OG “MENNTASTEFNU” ÞEIRRA:

Úr skólabókum palestínumanna:
Friður við Ísrael er ekki settur fram sem markmið, eða talinn möguleiki yfirleitt. Forðast er að minnast á þær friðarviðræður, sem átt hafa sér stað. Á einum stað er reyndar minnst á friðarsamningana í Osló, en þeir séu aðeins áfangi í ferli, sem hafi það markmið að PLO “endurheimti Palestínu”. Í skólabókunum er forðast að ræða deilurnar sem staðið hafa um Vesturbakkann og Gazaströndina, sem Ísrael hefur ráðið yfir frá 1967 og alþjóðasamfélagið hefur talið vera undirrót palestínuvandans. Palestínska stjórnin, kennir börnunum að vandamálið sé ekki yfirráð Ísraels yfir Vesturbakkanum og Gaza, heldur tilvera Ísraelsríkis.

DÆMI ÚR SKÓLABÓKUM ÞEIRRA:
Ég vil taka sál mína og varpa henni í hyldýpi dauðans. Annað hvort líf, sem gleður vini eða dauði sem vekur óvininum reiði. Hin heiðvirða sál hefur tvö markmið: Að deyja með sæmd og öðlast varanlegan orðstír.
—Söngvar píslarvottsins,
lesbók í arabísku fyrir fimmta bekk, bls. 60

Stærðfræði fyrir 7.ára börn:

Það eru 10 gyðingar fyrir framan þig, þú skýtur 6 þeirra.
Hvað eru margir þeirra eftir?
-Kennslubók í stærðfræði fyrir 7ára börn.

Heilaþvottur þeirra við sitt fólk:
Það hefur verið alið á þessu hatri og það fóstrað í fjölmörg ár, með hatursáróðri í palestínskum skólum og fjölmiðlum.Hatur Arafats á Bandaríkjunum, ætti ekki að koma neinum á óvart. Það er fjarri því að vera nýtilkomið. Í Persaflóastríðinu, árið 1991, þá var Yasser Arafat öflugasti stuðningsmaður Saddam Hussein. Á Vesturbakkanum og á Gaza, fóru þúsundir palestínumanna, í mótmælagöngur gegn Bandaríkjunum og hvöttu Saddam til að eyða Ísrael og USA

Tökum Ikrema Sabri (hann er nú múfti í Jerúsalem) sem dæmi. Í júlí árið 1997, þá hvatti Sabri opinberlega til ofbeldisverka gegn ísraelskum Gyðingum - nýlendu-landnemum sem eru synir apa og svína. Hann ákallaði Allah að refsa þeim (og í kaupbæti að eyða Ameríku, því að hún er undir stjórn síonískra Gyðinga). Í sumar sem leið, þá orsakaði múftinn mikið írafár, vegna tillögu um að Gyðingar fengju að biðja á Musterishæðinni. Hver einasta gyðingleg bæn, hótaði hann, mundi þýða fjöldadráp, sem aðeins Allah, vissi hversu fjölmenn yrðu fjöldadráp og fljót af blóði.

Viðbrögð palestínsku stjórnarinnar?
Hún lét prenta ræðu hans í Al Hayat Al Jadidah, opinberu dagblaði palestínsku stjórnarinnar.

Blint hatur múftans á Gyðingum, kemur fram aftur og aftur í öllum palestínskum fjölmiðlum. Ef að kveikt er á sjónvarpinu sést múftinn bjóða blessun til handa hverjum þeim sem tekur frá byssukúlu sem ætluð er höfði Gyðings. Ef pósturinn er opnaður þá er þar að finna bréf a frá Arafat þar sem hann segir að hryðjuverkamennirnir í Tel Aviv diskótekinu, séu fyrirmynd karlmennsku og fórnar. Ef barn er sent í sumarbúðir palestínsku stjórnarinnar, þá lærir barnið að þeir sem myrða Gyðinga eiga trygga vist á himni.

Samningarnir í Osló voru aðeins Trójuhestur.
Markmiðið er frelsun Palestínu frá ánni [Jórdan]að[Miðjarðar] hafi”
-Faysal Al-Husseini
Ráðherra málefna Jerúsalem,í palestínustjórninni, í viðtali við ‘Al-Arabi’ dagblaðið (í Egyptalandi), 24. júní 2001


AÐEINS GRJÓT??
Hinn 7. maí 2001, fundu ísraelskir varðbátar skip hlaðið vopnum er stefndi á höfn, sem palestínumenn hafa aðgang að. Einnig kom í ljós, að þetta var að minnsta kosti í þriðja sinn, sem þetta skip átti að losa vopnafarm á svæðinu.
Vopnin sem fundust, voru misöflug, allt frá ungverskum Kalashnikov rifflum og skotfærum, upp í SA-7 Strella eldflaugar og 107 mm Katyusha eldflaugar ásamt skriðdrekasprengjum. Önnur vopn á þessu líbanska skipi, voru það langdræg, að með þeim hefði verið hægt að skjóta á Tel Aviv.
Samkvæmt Oslóarsamkomulaginu, er palestínumönnum óheimilt að hafa undir höndum sprengjuvörpur eða eldflaugar!

Eins og venjulega laug Arafat að öllum, en í febrúar á þessu ári játaði Arafat aðild sína að þessu máli. Hvað fékk sú játning mikið pláss í fjölmiðlum???

Ísrael er eina landið í heiminum, sem þarf að verja sig gegn sjálfsmorðsárásum, þar sem markmiðið er að eyða Ísrael. Baskar á Spáni eða IRA á Írlandi beita ekki sjálfsmorðsárásum og markmið þeirra er ekki heldur að eyða Spáni eða Englandi. Ísrael er einnig fjarri því að vera nýlenduríki. Ísrael fór ekki að leita eftir nýju landrými til að leggja undir sig, líkt og Evrópuríkin gerðu. Ísrael er aðeins að verja sjálft sig, eina ríki Gyðinga í heiminum. Ísrael er ekki að berjast fyrir fjarlægum hernaðarhagsmunum, eins og Bandaríkin í Írak eða fyrir nýjum landsvæðum eins og rússar í Tétsníu. Ísrael er að berjast fyrir öryggi íbúa sinna og tilveru sinni, gegn óvini, sem reynir að eyða íbúum landsins

Ef ísraelsmenn gætu treyst fyrirætlunum palestínumanna, þá væru
þeir tilbúnir að yfirgefa herteknu svæðin og einbeita sér að því, að byggja upp land sitt innan viðurkenndra landamæra. Sem stendur er þetta er óframkvæmanlegt, vegna hegðunar palestínumanna. Arafat og hans menn, ógna tilveru Ísraels. Með gerðum sínum, lýsa þeir því yfir, að hernaðarofbeldi, sé þeirra aðferð til að leysa málin, ásamt þeirri staðreynd, að aldrei hefur verið hægt að treysta neinu samkomulagi við þá. Undir þessum kringumstæðum, þarf engan að undra, þótt það sé þungt hljóð í ísraelskum almenningi, yfir þeim morðum og blóðsúthellingum sem saklausir borgarar hafa þurft að þola í Ísrael.


Að lokum vil ég skora á þessa Palestínu og Arafats vini að mæta mér og fleirum í opinberum viðræum um þetta mál!