Seigðu mér nákvæmlega hvað er rangt við það? Dæmi: Öldruð kona á dánarbeði. Fær kjark og hugaró við þá tilhugsun að hún sé á leið á betri stað? Hún kís að trúa á himnaríki því að hinn kosturinn hræðir hana. Hún trúir ekkert endilega 90% af öðrum kenningum biblíunnar en hún kís að trúa á tilvist æðra valds og að hún verði ekki að eilífu rotnandi í jörðinni þegar hún deyr. Hvað náhvæmlega er rangt við þetta?
Annað dæmi. Búddisti í indlandi lifir við hræðilegar aðstæður, lífið virðist vera svo myrkt og ömurlegt að það er enganvegin þess virði að lifa. Hann hughreistir sig við það að hann fái þetta bætt í næsta lífi. Þessi hugsun heldur honum gangandi. Hann trúir ekki á meinlætakenningar buddha eða hinn heilaga áttfalda veg. Samt trúir hann á karma afþví að sá partur af Búddatrúnni gefur honum stirk til að hald sér gangandi. Enn og aftur…hvað er rangt við það? Náhvæmlega svona aðstæður eru ástæður fyrir trú margra ef ekki flestra. Kannski öfgadæmi en á þó við um ótrúlegan fjölda fólks. Gefðu mér rök fyrir því að það sé slæmt að taka “snickers úr skítnum”

Yndislegt. Geturðu bent mér á það?