ég er sammála þér, mér finnst allir vera gera agalega mikið mál úr þessum litla aula brandara sem hann sagði..

ég veit ekki hvort þetta sé eitthvað feminista mál eða eitthvað en, fólk verður aðeins að læra að slaka á

Eftir að hafa lesið greinina og öll kommentin get ég ekki sagt að ég skilji þetta fuzz. Einn segir við “Dirtchamber” að reyna að hlæja þegar hann eða hans nánustu lenda í einhverju slysi/sjúkdómum. Ég get sagt ykkur það að á seinasta ári lenti ég í vinnuslysi og ristarbrotnaði og þurfti því að vera í gifsi. Ég gerði mest grín að því sjálfur. Ef ég var beðinn um að bíða sagði ég að ég myndi nú ekki hlaupa langt. Ég sagði líka stundum við fólk að ég væri að íhuga að svipta mig lífi en nennti bara ekki að rölta eftir hníf.
Ég á einnig vin sem er í hjólastól vegna lömunar. Honum finnst fátt fyndnara en að gera grín að sínum eigin vandamálum. Syngur oft lagið Fatlafól eftir Megas hástöfum, og grenjaði úr hlátri þegar ég sagði við hann að hann gæti ekki hengt sig því hann gæti aldrei staðið uppá borði og hoppað fram af því. Að vera í hjólastól vegna lömunar finnst mér vera mun alvarlegra en að missa annað brjóstið (ég vona að enginn taki þessu sem móðgun við Sleepless, eða annað fólk sem hefur gengið í gegnum svipaða hluti og hún er að ganga í gegn um. Ég er ekki að gera lítið úr því á neinn hátt.) Samt sem áður leggst þessi vinur minn ekki í þunglyndi yfir því að vera í hjólastól. Vissulega er hann ósáttur því að hann vann á trukkum áður en hann lenti í stól og langar til þess aftur, en hann áttar sig alveg á því að það þýðir ekki að liggja í volæði og lítur bara á björtu hliðarnar.

Málið er bara það að það þýðir ekkert að lita bara á dökku hliðarnar á öllu. Við verðum að líta á þessar björtu líka, og hætta að taka lífið svona rosalega alvarlega. Við sleppum ekkert lifandi frá því hvort sem er :)