Þegar ég hélt að Hagrid hefði dáið leið mér mjög illa annars grét ég ekkert…

Mér einmitt leið pínu illa en ég táraðist ekkert. Er alltaf svo kaldur að ég sýni aldrei tilfinningarnar mínar, nema að það sé eitthvað eins og mont eða slíkt að sjálfsögðu ^^

ég grenjaði þegar harry var að labba inn í skógin til að láta voldemort drepa sig og lily,james, lupin og sirius voru hjá honum.
ég bara hágrét, gat ekki lesið lengra.

Nýbúin með bókina, og þetta er akkurat staðurinn sem ég fór að tapa mér. Byrjaði að “flashbacka” allt það sem hafði gerst í Bókunum fram að þessum tímapunkti þar sem hann var að fara og enda ævintýrið.

Ég grét nú ekkert við lesturinn … en ég var samt frekar leiður á köflum, þegar uppáhalds persónan mín (uppáhalds “ennþálifandi” persónan) dó (Lupin -.-) Þess má geta að fjórar uppáhalds persónurnar mínar dóu allar gegnum bækurnar, það er fúlt! Mér fannst samt vanta smáatriðin í það hvernig Lupin og Tonks dóu … ég meina, allt í einu voru þau bara dauð.
Ég var aldrei hræddur um Hagrid, ég vissi einhvernveginn að hann myndi ekki deyja, hann er ekki svona persóna sem deyr einhvernveginn :P

Ég grét nú ekkert…
en þegar harry var að labba til að deyja þá datt mér í hug lagið “mad world” sem var í donnie darko myndinni og ég gat ekki hætt að heyra það í hausnum mínum.

Ég táraðist eitthvað en var bara í losti þegar… þegar D:

ég bara..grét ekkert gegnum alla bókina….

Úff, ég bara grenjaði og grenjaði og grenjaði! Græt voðalega sjaldan en ég hélt ég ætlaði ekki að hætta þarna :/

Fyrst þegar ég hélt að Hagrid myndi deyja, þá fékk ég tár í augun og síðan þegar þau Harry og Hermione voru í Godric's Hollow(Ég man ekki hvort það er C eða G), þá táraðist ég líka og eins þegar Dobby dó. Síðan þegar Fred dó komu engin tár, ég var bara í losti og gat ekki grátið!

Og síðan rétt áður en Snape dó(Þegar ég áttaði mig á því að hann myndi deyja) þá fór ég að hágráta og grét og grét og síðan lagaðist það örlítið og síðan sá Harry Lupin og Tonks og ég fékk ekkasog og grét og grét! Aaah, það var svo erfitt! :/

Minningar Snape, uppáhaldskaflinn minn í bókinni, ég grét mikið yfir honum og þegar Harry var að ganga út úr Hogwarts grét ég svo mikið að ég varð að hætta að lesa og þurrka mér um augun til að sjá eitthvað! Og líka útaf því að ég var að reyna að stoppa tímann og bjarga Harry því ég gat ekki hugsað mér að hann myndi deyja! Það var hræðilegt, ég fékk hnút í magann og hálfgerða köfnunartilfinningu!

Eftir það róaðist ég aðeins(Var eiginlega búin með tárin mín ;)) Og það var eiginlega bara aðeins í síðasta kaflanum sem ég fékk tár í augun. Sem er mjög skrítið þar sem ég græt aldrei yfir ‘Happy Ending’! Þetta var kannski meira svona viðbrögð við því ég var svo fegin að þetta endaði vel og líka því að þetta var allt að klárast. Og eftirsjokk! Mjög líklega ;)

Vá, þetta hljómar eins og viðkvæmasta manneskja í heimi ;) Ojæja, maður verður öðruhvoru að hreinsa augun…:)

Mér fannst ömurlegt að Hagrid myndi deyja en þegar hann var svo á lífi varð ég glaður. Annar grét ég ekki neitt, og það eina sem hefði gefið mér tilefni til þess væri hvernig bókin endaði illa.

Bætt við 25. júlí 2007 - 11:52
Og kannski líka hvernig Tonks og Lupin voru bara allt í einu dáin, ég var svo ósáttur með það að ég veit ekki hvað…

Grét yfir dauða Dobby og Fred. Eitthverra hluta vegna grét ég ekki þegar ég fattaði að Lupin og Tonks væru dáin… held að tárin hafi bara verið gjörsamlega búin þá.

Grét nánast með ekka þegar Harry var að átta sig á því að hann þyrfti að ganga í opinn dauðann… og þegar hann var að byrja að finna fyrir sem mestum ótta og eftirsjá ofl. sjálfur yfir því. T.d. setning sem ég er ekki með orðrétta en hljómar ca. svona :“He had never appreciated what a walking miracle he was, bones, muscles, a beating heart…” það er eitthvað við þessa setningu sem mér finnst mjög sérstakt. Eitthvernveginn lýsir vel þeim hugsunum sem ég mundi halda að fari í gegn um höfuðið á fólki sem veit að það á mjög skammt eftir ólifað… sérstaklega persónum eins og Harry sem er mjög hugrakkur og tilbúinn að fórna sér fyrir ástvini… en er um leið að farast úr hræðslu.

eini staðiurinn sem ég fór að gráta var þegar við fengum að vita að Remus og Tonks voru dáin… þetta var bara svona beint ‘in the face’. Þau voru dáin! skildu soninn sinn eftir hjá Andormedu Tonks og æi þetta kom bara svona allt í einu…

Ég.. grét ekkert í þessari bók.
Táraðist samt við öll þessi dauðsföll.

Vorkenndi líka svo George.

Endann varð ég frekar súr og líka þegar Tonks,Lupin og Fred dóu.

I shall never admit to such a thing. Kannski gerðist eitthvað við Dobby og þegar hann var að labba inn í skóginn.