Ég sendi þennan áhugaspuna inn sem grein fyrir löngu síðan, en ákvað að senda hann inn aftur, þar sem mig minnir að ég hafi bætt kaflann aðeins…
Þetta er áhugaspuna eftir mig (já, og reyndar eftir vinkonu mína líka..).

Guenaelle var svarthærð stelpa með fallega ljósblá augu. Hárið var slétt og nefið lítið. Hún var hreint og beint lifandi eftirmynd móður sinnar, Manuelu Phil, sem dó þegar Guenaelle var aðeins eins árs.
Hún býr með pabba sínum, Frederic Phil, gömlum svarthærðum galdramanni sem dekrar dætur sínar, frænku sinni, Bellatrix Lestrange, leiðinglegri, muggahatandi konu, sem, þveröfugt við frænda sinn, refsaði stelpunum, sérstaklega Guenaelle. Stóra systir Guenaelle hét Loucie Phil, svarthærð, með ljósblá saklaus augu, lítið nef, rauðar varir og útstæð, stór eyru, eins og allir í hennar ætt.
Hún var 13 ára, og henni gekk vel í Hogwartsskóla. Þennan dag vaknaði Guenaelle óvenjusnemma og læddist fram á gang.
Henni til mikillar skelfingar heyrðist það versta í hennar eyrum, það sem hún vildi síst heyra, rödd frænku sinnar.
“Guenaelle! Hvað ertu að gera svona snemma á fótum? Ekki ertu þó að fara til blóðníðingsins, vinkonu þinnar, þessarar Evans? Þvílík skömm. Ég sem móðir hefði átt að ala þig betur upp!” Guenaelle leit við og sá Bellatrix standa í stiganum.
“Þú ert ekki mamma mín! Ég er ekki vitund lík þér!”
“Hún var ekki vitund betri en þú! Muggavinur, vitfirringur og brjálæðingur!” sagði Bellatrix og leit illilega á hana.
Það lá við að Guenaelle brysti í grát, henni leið illa. Svona var þetta alla daga.
“Sirius frændi er þó betri en þú!” öskraði Guenaelle reið. Hún hugsaði um síðasta kvöldið sem hún sá Sirius. Hún hataði Bellatrix.
“Hann er alveg jafn ógeðslegur og þú! Muggavinur og vitfirringur! Alveg til skammar! Það er eins gott að hann fór í Azkaban!” sagði frænka hennar hvöss.
“ Guenaelle. Bréfin eru komin!” kallaði Loucie sem betur fer og Guenaelle skaust framhjá Bellatrix áður en hún náði að átta sig.
Þegar hún var komin upp reif hún Hogwartsbréfið af systur sinni opnaði það og renndi yfir.
Þarna var allt sem hún átti að taka, bækur, seiðpottur, skikkjur og töfrasproti.
Allt sem hún mundi þurfa að hafa í Hogwarts.
Guenaelle lét bréfið aftur í umslagið og hljóp til pabba síns.
“ Pabbi! Bréfin eru komin!” kallaði Guenaelle eins hátt og hún gat.
“Róleg Elle! Ég verð hálfheyrnalaus þegar þú kallar svona hátt. Látum okkur nú sjá.
Klukkan er níu, passar. Lestin fer eftir fjóra daga.
Náðu í systur þína, við þurfum að drífa okkur.”
Pabbi hennar var mjög stundvís, svo Guenaelle skaust fram til að ná í Loucie.
Guenaelle leitaði að Loucie og fann hana loksins í herbergi við hliðina á herbergi pabba þeirra, á hleri. Hún var tilbúin svo þær sóttu pabba sinn og gengu niður í Skástræti.
Fyrst fóru þau í skikkjubúð frú Malkins og keyptu þar skikkju, bæði á Guenaelle og Loucie. Síðan keyptu þau bækur og seiðpott. Á meðan Loucie fór með Guenaelle til að fá sprota, sagðist pabbi þeirra þurfa að sinna sérstökum erindum.
”Hvað ætli hann sé að gera?” hugsuðu systurnar um leið og þær gengu inn í sprotabúð Ollivanders.
”Góðan dag.” sagði mjúk rödd svo stelpurnar hrukku úr hugsunum sínum og litu á gamlan, ljóseygðan mann sem stóð fyrir framan þær.
”Eruð þið að leita að töfrasprota?” spurði hann glaðlega.
”Reyndar bara hún.” sagði Loucie og benti á systur sína. Herra Ollivander kinkaði kolli og tók fram málband. ”Með hvorri hendinni galdrarðu?”
”Ég er örvhent.” Herra Ollivander kinkaði kolli og bað hana að halda handleggjunum útréttum. Málbandið fór sjálfkrafa að mæla lengdina frá öxl fram á fingur, frá úlnlið upp að olnboga, Guenaelle fannst þetta engan enda ætla að taka. Loksins tók Ollivander samt málbandið, stakk því inn á sig, og rétti henni töfrasprota. ”Hlynur og fjöður úr fuglinum Fönix. Átján sentimetrar. Frekar eftirgefanlegur.”
Guenaelle hóf sprotann á loft en herra Ollivander reif hann úr höndunum á henni og hristi hausinn.
”Nei,nei. Hérna, prófaðu þennan. Kristþyrnir og einhyrningahár, tuttugu og fjórir sentimetrar, sveigjanlegur.”
Guenaelle lyfti sprotanum á loft og sér til undrunar og gleði skutust allskyns neistar úr honum og lýstu upp dimma búðina.
Herra Ollivander klappaði saman höndum og vafði sprotanum í brúnann pappír. Loucie borgaði sjö galleon fyrir hann og þær gengu út.
”Hvar er pabbi?” spurði Guenaelle.
”Þarna er hann!” sagði Loucie eftir að hafa litið í kringum sig, og benti í átt að svarthærðum karlmanni sem veifaði til þeirra. Stelpurnar gengu til hans og brá heldur en ekki í brún þegar þær komu á staðinn.
”Loucie. Hvað má bjóða þér í afmælisgjöf?” sagði pabbi þeirra og leiddi þær inn í dimma og drungalega uglubúð. Allt í kringum þau voru uglur á flugi, kettir að mjálma og fleiri önnur dýr. ”Má ég fá þessa!” skrækti Loucie og benti á mórauða uglu sem sat í búri og var að snyrta fjaðrinar. Frederic brosti og bað afgreiðslukonuna um ugluna. ”Tíu galleon.” sagði afgreiðslukonan brosandi og lét búrið með uglunni á borðið.
”Guenaelle. Hvað má bjóða þér?”
”Mér?” sagði Guenaelle undrandi og pabbi hennar kinkaði kolli brosandi. Hún leit í kringum sig en fann enga uglu sem hana langaði sérstaklega í. Eitthvað mjúkt straukst við fætur hennar og hún leit niður. Köttur með brúnann, glansandi feld, og björt blá augu mjálmaði og nuddaði sér upp við hana. Guenaelle beygði sig niður og klappaði honum. ”Má ég fá kött?” spurði hún og tók köttinn upp. ”Já, já. En ertu alveg viss um að þig langi ekki í uglu?” Guenaelle hristi hausinn og klóraði kettinum bak við eyrun. ”Hann er karlkyns, kötturinn.” sagði afgreiðslukonan og bætti við að þetta kostaði samtals fimmtán galleon. ”Þú átt að heita Angélus.” hvíslaði hún í eyru kattarins á leiðinni út úr búðinni og hann malaði til samþykkis.
Dagarnir liðu og áður en hún vissi af var hún komin á lestarstöðina.
Tíminn var svo sannarlega fljótur að líða.
Hún gekk inn í lestina með Leu á eftir sér. Guenaelle leit inn í fyrsta klefann, og sem betur fer var hann tómur.
“Megum við sitja hérna?” heyrðist tvöföldum rómi þegar Guenaelle var nýsest.
Guenaelle leit upp og kinkaði kolli. Í dyrunum stóðu tvær stelpur sem ekki var hægt að þekkja í sundur. Þær settust niður og sögðu einum rómi:
“Hvað heitir þú?”
Guenaelle áttaði sig ekki alveg strax en hrökk svo við og svaraði:
“Eh. Ég heiti Guenaelle Phil. En.. hvað með ykkur? Hvað heitið þið?” Tvíburarnir litu hvor á aðra og kinkuðu kolli.
“Annie og Hallie,” sögðu þær samtaka.
Brátt kom önnur stelpa í dyrnar, ljóshærð, með skrítin augu, grænn hringur utan frá og grængulum og brúnum hring að innan.
“Hæ. Er nokkuð laust sæti hérna?” Tvíburarnir kinkuðu kolli og stelpan settist inn.
“Hæ. Ég heiti Malen Westerby. En, hvað heitið þið .. eiginlega?” sagði hún hikandi. Tvíburarnir kinkuðu enn einu sinni kolli og svöruðu: “Annie og Hallie!”
Malen leit á Guenaelle og brosti.
“Ég heiti Guenaelle Phil en þú mátt kalla mig Elle,” sagði Guenaelle.
Tvíburarnir kinkuðu kolli sem var orðinn vani hjá þeim og Malen brosti.
Stelpurnar töluðu lítið saman í fyrstu en bráðum voru þær komnar í hrókasamræður.
Stelpurnar vissu bráðum að Guenaelle var af frönskum ættum, tvíburarnir mjög stríðnir og Malen hamskiptingur, en það fannst stelpunum mjög sniðugt. Þær töluðu áfram og hættu ekki fyrr en lestin stöðvaðist og allir gengu út.
“ Fyrsta árs nemar komið hingað!” heyrðist háum rómi. Stelpurnar sáu greinlega stóran, þybbinn mann með mikinn svartan lubba og svart sítt skegg.
”Eltið mig! Fyrsta árs nemar fylgi mér!” sagði risinn og veifaði luktinni.
Allir fyrsta árs nemarnir eltu risann niður þröngan, brattan stíg. Þegar komið var að enda stígsins skræktu allir af undrun. Við enda stígsins blasti við þeim risastórt, dökkleitt stöðuvatn. Hinu megin við vatnið, efst á fjallinu, stóð stór kastali sem gnæfði yfir þau, vel upplýstur. ”Ekki fleiri en fjórir í einn bát!” kallaði maðurinn og benti á stóran flota af litlum bátum sem lágu bundnir við bakkann. Stelpurnar náðu einum báti og eitt var skrítið, báturinn sigldi sjálfur. Þeim var ekkert sérlega kalt á leiðinni, en áður en þær komu upp nokkru orði birtist Hogwartsskóli, risastór og undraverður. Allir göptu af undrun, nema Hagrid sem var stigin úr bátnum sínum, en þau voru komin að strönd. Allir fóru úr bátunum og inn í kastalann. Þau gengu upp stiga og komu að litlu herbergi og þar var dökkhærð kona með gleraugu.
“Ég tek við þeim Hagrid.” sagði konan.
“Já, McGonnagall.” svaraði Hagrid og gekk rólega í burtu.
“Bak við þessar dyr er stóri salurinn. En áður en þið setjist niður verðið þið flokkuð niður á vistir. Fylgið mér.” sagði McGonnagall hraðmælt og opnaði dyrnar.
Krakkarnir gengu stórum skrefum á eftir henni í mikilli þögn. Á hvorri hlið voru tvö langborð með fjöldann allan af krökkum, en þó voru nokkur sæti laus. Fyrir framan þau var langborð, þó aðeins minna.
Fyrir framan það stóð kollur og á kollinum var snjáður hattur.
Guenaelle vissi ekkert hvernig þau áttu að vera flokkuð á heimavistirnar en þá byrjaði hatturinn að þrugla eitthvað sem hún skildi alls ekki, einhverja þulu.
Þegar hatturinn var búinn að tala tók McGonnagall upp blað og byrjaði að lesa. “Hallie Jensen.” Hallie kreisti hendurnar á systur sinni, gekk að hattinum og setti hann á sig.
“Látum okkur nú sjá. Ég veit. Gryffindor!” Hallie brosti til systur sinnar og hljóp að Gryffindor-borðinu. “Malen Westerby.” Guenaelle horfði á eftir Malen þegar hún gekk að kollinum.
“Erfitt ha? Mikið af visku, og hugarró, já. En mikið hugrekki. Gryffindor!” Malen gekk einnig að Gryffindor-borðinu, hress og kát. “Marie Sue.”
Stelpa með dökk gleraugu og rauðbrúnt hár setti hattinn á sig. Hún virtist gjörsamlega fullkomin. “Fullkomnun ha? Rawenclaw!” sagði hatturinn án umhugsunar og innan stundar var Marie sest niður.
“Julianna Evans.” Rauðhærð stelpa með flatt nef og græn augu gekk að kollinum. Guenaelle trúði ekki sínum eigin eyrum. Þetta var Julia. Besta vinkona hennar.