Lokakaflinn! YAYNESS!



Roxanne stóð upp. Ashley horfði spyrjandi á hana.
“Hvert…hvert ertu að fara?” spurði hún
“É-ég…uhh…ég þarf að fara,” Roxanne hljóp í átt að málverkinu af feitu konunni. Ashley horfði undrandi á eftir henni, muldrandi: “ Þessi stelpa þarf að læra að svara…”

Roxanne hljóp niður stigana, ýtandi fólki úr veginum. Hún fékk nokkur ófögur komment, en hún hundsaði þau og hljóp ennþá hraðar.
Hún stoppaði ekki til að draga andann, hún stoppaði ekki til að vera viss um að hún væri á réttri leið. Hún stoppaði ekki þó svo að brjóstkassinn á henni væri að springa.
Hún hélt áfram að ýta fólki frá sér, henda hurðum opnum og æða niður ganga.
Þá stoppaði hún.
Hún var komin. Hún grúfði höfuðið í hendurnar á sér. Þá fann hún bleytu. Hún skoðaði hendurnar á sér, hissa. Þær voru þaktar tárum. Hún hafði ekki einu sinni tekið eftir því að hún væri að gráta. Hún þurrkaði augun eins vel og hún gat, áður en hún opnaði dyrnar sem hún stóð fyrir framan.
Henni létti þegar hún sá að herbergið ekki tómt. En það var líka hræðileg tilfinning. Hún vildi í raun ekki vita það sem hún ætlaði að spyrja persónuna fyrir framan sig að. Hún fann ótta vaxa í maganum á sér. Ef það sem stóð í bréfina væri satt, þá gæti hún aldrei horft á hann aftur.
Persónan talaði,
“Roxanne, hvað…hvað ertu að gera hérna?” spurði hún.
“Segðu…segðu að þetta sé ekki satt! Gerðu það! Segðu að þetta sé ekki satt!” æpti hún á svarthærða manninn fyrir framan sig. Severus horfði á hana forviða.
“Um hvað ertu að tala?”spurði hann, röddin full af óttablandinni undrun. Hann vissi að eitthvað var að. Eitthvað mikið.
“ÞETTA!” Roxanne dró bréfið upp úr vasanum og hennti því á hann, “Segðu að þetta sé ekki satt! Gerðu það,”
Severus tók bréfið upp, andlitið var náfölt. Hann opnaði það skjálfandi og las. Svo leit hann aftur á dóttur sína.
“Hvernig…hvaða…hvar…hvar fannstu þetta?” spurði hann, röddin titrandi.
“Ashley fann þetta. Í minningaboxinu um mömmu. Gerðu það, pabbi. Segðu að þetta sé ekki satt. Segðu að þetta sé ekki satt! Og ekki ljúga, hvað sem þú gerir ekki ljúga. Segðu bara að þetta sé ekki satt!” Roxanne leit á hann með svo óttafullu augnaráði að honum fannst hann myndi deyja. En svo hrissti hann hausinn.
“Ég get ekki gert bæði. Fyrirgefðu.” Sagði hann einfaldlega. Andardráttur Roxanne varð þyngri og hraðari. Tárin stungu augun. Hún leyfði þeim að falla, en bara nokkrum. Svo þurrkaði hún þau í burtu og leit á hann. Hún reyndi að vera eins yfirveguð og hún gat.
“Ég…ætla að…fara…” muldraði hún. Hún sneri sér við og opnaði dyrnar,
“Roxanne, bíddu!” kallaði hann á eftir henni. Hún hundsaði hann og gekk út um dyrnar. Hann kallaði aftur á hana. Hún stoppaði og sneri sér við.
“Ég er ekki í skapi til að tala, pabbi. Veistu, þú ert sú ógeðslegasta helvítis skepna sem ég hef nokkurntíman séð.” Svaraði hún, yfirvegað. Svo sneri hún sér aftur við og gekk af stað. Severus stóð bara þarna, þessi orð höfðu sært hann meira en nokkuð annað.
Roxanne gekk aftur upp í Gryffindor turninn. Hún muldraði lykilorðið til Feitu Konunnar, áður en hún gekk inn og fór rakleiðis upp í herbergið sitt. Hún var glöð að sjá að hinar stelpurnar voru ekki komnar aftur.
Hún gekk beint að skrifborðinu sínu og náði í pergament og fjaðurpenna. Hún byrjaði að skrifa:

Fyrirgefið

Vertu sæl Nikki. Ég hefði talað við þig sjálf, en þú hefðir talað mig ofan af þessu. Þú ert frábær persóna, og ég vona að þér gangi vel það sem eftir er.
Ashley, ég þakka þér óendanlega fyrir að sýna mér bréfið, og fyrir að leggja nógu mikið á þig til að skilja hvernig dulmál þetta var, yfir höfuð. Ég veit að þú átt eftir að kenna sjálfri þér um, en gerðu það, ekki gera það. Þetta er ekki þér að kenna. Ekki neitt af þessu.
Amma og afi, Snape og Eastwood. Ég veit að það sem Severus gerði er hræðilegt. Ég biðst óendanlegra afsakana fyrir það. Fyrirgefiði.
Severus. Þetta er þér að kenna. Ég vil að þú munir það þangað til þú deyrð, og ef mögulegt er, lengur. Ég hata þig.

Roxanne.

Hún las þetta yfir. Blekið hafði runnið til útaf tárunum. Hún vildi ekki laga bréfið. Hún var ekki í skapi til þess. Hún vildi ekki skrifa ‘pabbi’. Það tók meira að segja á að skrifa ekki einfaldlega ‘Snape’.
Hún braut bréfið varlega saman áður en hún tók upp sprotann sinn. Hún beindi honum að hálsinum á sér og sagði orðin eins kröftulega og hún gat.
“Aveda Kedavra,”
Máttlaus líkaminn féll til jarðarinnar. Roxanne Amy Snape var farin.

Á skrifborði töfradrykkjakennara Hogwartsskóla var lítill miði. Á honum stóð:

Snape.

Við höfum fengið upplýsingar um að konan þín viti meira en hún á að vita. Hún hefur fundið vísbendingar um dráparaferil þinn.
Nema þú viljir deyja, hægum, kvalarfullum dauða, þá skaltu drepa hana. Strax.
Hengdu hana, í bílskúrnum. Það lítur út eins og sjálfsmorð.
Ef þú gerir ekki eins og ég segi, þá mun ég finna þig.

Kveðja
Ég

{Fin}




Ef einhver man, þá var mamma Roxanne alltaf að fá bréf undirrituð sem ‘Ég’. ‘Ég’ er Voldemort…

OG MIKIÐ VAR AÐ ÞETTA ER BÚIÐ! BLEHH!