Loksins Loksins, hér er 3. kafli sögu golgendors, gjörsovel.

The Mistery's Revenge, 3. Kafli, The Flight

…England, venjulegt og óreglulegt í laginu fyrir suma, en fyrir aðra kannski ekki! Í South Birminghamtonsfield vaknar strákur, en enginn venjulegur strákur, samt venjulegur. Hann sest upp í rúminu sínu og geispar og lítur síðan útum gluggan. Úti er stinningskuldi, eftirfylgjandi með ívafi af snoppustingjum. Strákurinn er með dökkt hár, og þvílíka skálaklippingu að það hefði verið hægt að borða Cerios úr hárinu á honum, ef ekki Coco Puffs, sem hann og gerði stundum (bara þegar hann fann ekki hreinan disk samt). Strákurinn bjó í gömlu húsi þar sem allt bjó í óreiðu. Hver var strákurinn spyrjiði? hans nafn var ekki borið fram af hverjum sem er og engan veginn skiljanlegt, fáir höfðu heyrt hans getið en hann hafði nú þegar breytt jafn miklu í heiminum og allir kardinálar páfans til samans, á íslensku væri nafnið hans borið fram: Svavar “Konn” R. Áðsson. “Konn” var uppnefni sem hann hafði hlotið fyrr á árum þegar hann bjó í Namibíu, infæddir hæddust að honum með þessu því hann kunni ekki siði þeirra, beint þýtt á Afrísku máli þýðir mundi þetta þýðast: Vanfirðingur, hónum var þetta nafn þvert um geð en hélt því þrátt fyrir það, til að minnast þeirra mistaka sem hann áður hafði gert.
Þegar Svavar var kannski hægt að kalla hann venjulegan, en allt breyttist þegar foreldrar hans sem hann vissi aldrei hvað gerðu (hann gerði ráð fyrir að þau unnu við eitthvað leiðinlegt einsog að ritarar eða tannlæknar einsog flest fólk) sögðu honum að þau væri nauðug til að flytja til Namibíu í heilt ár ef ekki tvö svo öll æska Svavars var tekin frá honum. Svavar féll ekki vel inní hópinn í Namibíu þar sem hann var hvorki svartur né góður veiðimaður svo hann dundaði sér við að búa til allskonar hluti einsog myndvarpa og rúðuþurkur úr efnum sem hann fann á jörðinni. Foreldrar hans voru alltaf í burtu á daginn að gera eitthvað sem hann vissi ekkert um. Honum fór samt fljótt að leiðast þessi iðja og leitaði hann sér að einhverju að gera þegar hann var á rölti um götumarkaðinn í bænum sínum, sem hét nafni sem var jafnvel erfiðara að bera fram en hans eigið. En á rölti sínu barði hann augum að spilastokk. Hann fór uppað gömlu konunni sem átti básinn:
“Hva…hvaða spil eru þetta eiginlega?” spurði hann
“Ó, þetta eru nú bara gömul spil sem ég fann á víðavangi einhverstaðar.”
“Ég tek þau”
Og Svavar gekk heim með kumpánlegt bros á vör eftir kaupin. Með tímanum byrjaði hann að æfa sig með þessi spil og einsog tíman leið var hann byrjaður að geta gert svo þróuð galdrabrögð, lögð saman með hjálp sjónblekkinga tækja sem hann bjó til úr hráefnum Afríku að hann hafði fengið ásakanir á sig um að vera einhverskonar Voodoo. Þorpsbúar voru orðnir hræddari og hræddari með deginum við “manninn sem bjó í húsinu”, oft sáust neistar fljúga úr strompinum á litla stráhúsinu þeirra en foreldrar hans The Áðsons's fréttu auðvitað ekkert um þetta þar sem þau komu aðeins heim til að borða, en með hverjum degi sem Svavar sökkti sér meira í galdra urðu foreldrar hans þreyttari útliti og uppgefnari en Svavar tók ekki eftir því.
Það var heitur júní dagur. Áðson fjölskyldan var búin að vera 2 og hálft ár í Namibíu og svavar orðinn fjórtán ára á fimmtánda ári. Hann var sami strákurinn að utan en að innan hafði hugarheimur hans breyst, hann leit heiminn öðrum augum þar sem hann var búinn að leggja undir sig völl algengra galdra sem menn þekktu. Þennan sama dag var Svavar að galdra einhverskona brögð þegar það var bankað á dyrnar: Bank, bank heyrðist.
Svavar starði á dyrnar. Hann vissi ekki hvernig hann átti að bregðast við, enginn var vanur að nálgast húsið nema foreldrar hans og þau komu yfirleitt ekki heim fyrr en seint á kvöldin.
Bank, bank heyrðist aftur. Svavar gekk rólega að dyrunum og opnaði. Fyrir utan stóð maður. Hann var ekki það sem hefði kallast venjulegur hér um slóðir Namibíu svo Svavar gerði ráð fyrir að hann væri frá einhverju fjarlægu landi, hugsanlega í vinnu hjá foreldrum hans. Hann klæddist brúnum kufl og var með stutt grátt skegg en sítt svart hár að aftan.
“Góðan daginn.” sagði maðurinn í tvígang.
“Hver ertu?!” svaraði Svavar háum ógnandi róm.
“Ohhoho afsakið mig, já hver er ég. Ég heiti Grimrep Colbary og ég er hér á vegum foreldra þinna. Svavar, við verðum að drífa okkur héðan, þegar í stað. Svolítið hræðilegt hefur gerst, en ég lofa að segja þér allt þegar við komum heim til Englands.”
“Hvað með foreldra mína?”
“hmm..já, hrrmm.. Þau…verða að klára verkefni sitt hér, þau sögðu mér að taka þig heim, þau munu síðan fylgja eftir”
Svavar vissi að maðurinn var að reyna vera rólegur og góður í rómi en hver sem er hefði getað séð að hann var æstur og áhyggjufullur, einsog hann væri að leyna einhverju.
“Hvernig get ég treyst þér?” spurði Svavar
“Þú verður að gera það, hmm bíddu..hérna! Faðir þinn lét mig fá þetta fyrir þig”
Maðurinn rétti út höndina og inní brúnum klæðabút var vafið inn gullnum hring með svo tærum og skærum grænum smaragð að meira að segja sólin glampaði af honum. Svavar vissi að faðir sinn léti hann aldrei frá sér.
“Jæja komum þá.”
“Þarftu ekki að pakka neinu?” spurði maðurinn
“Nei, nema..”
Svavar hleypur inn og grípur spilastokkinn sem liggur á borðinu.
“Jæja þá…leggjum af stað”

————————————————–

Jæja, kannski ekki besti staðurinn til að hætta þar sem hámarkspunktur spennunar er framundan og er ég ólmur að greina frá. Endilega segið mér álit hvort ykkur lýkar þetta eða ekki. Hafið í huga að 1. og 2. kafli þó stuttir skipta máli í sögunni. Fjórði kaflann ætla ég að reyna koma inn á næstu viku. Gjörso'vel…