Þetta er fyrsti spuninn minn um hann Malcolm og vin hans Bon J. Kerston.

Hann er kannski ekkert svo góður en HEY Þetta er fyrsti kaflinn í nýjum spuna hjá manneskju sem hefur aldrei áður gert spuna.

Hæ ég heiti Malcolm og mér þykir það heiður að segja ykkur sögu . . . sem fjallar einmitt um mig.

Ég vaknaði einn morguninn í þakherberginu mínu í gamla rishúsinu mínu í London.
Ég gerði bara þetta vanalega þennan morguninn eða semsagt þetta : Taka smávegis til í herberginu, fara í föt, greiða mér ,velta fyrir mér afhverju mamma mín sé norn og æfa mig í að syngja fyrir littlu hljómsveitina mína.

Ég fór síðan niður í eldhús og fékk mér eina skonsu sem eldri systir mín , hún Lisa hefur gert um morguninn. Þegar ég er búinn að fá mér að borða fer ég heim til besta vinar míns.
Hann heitir Bon.

Ég hef þekkt Bon síðan ég var svona tveggja ára útaf mæður okkar þekkjast ( þær eru báðar nornir) þannig að ég get bara labbað inn og út úr dyrunum hjá þeim.

Þegar ég kem að hurðinni hans Bon ætlaði ég að bregða honum en hann kom mér öllum að óvörum og öskraði hátt upp í eyrað á mér “Varstu að reyna bregða mér Mal ? “ Mér bregður nátturulega allveg rosalega enda er einn veikleiki minn að mér bregður mjög illa.

Ég svaraði, ekki fullum hálsi en samt reyðilega “Já ég var að reyna bregða þér Bon”.

Við komum síðan inn í herbergið og ég legst flatur á rúmið hans Bon og spyr hann “ Hlakkar þig til að fara í Hogwart ? “ Hann Bon svarar með röddu sem er full af tilhlökkun “Já”.
oOo
Það voru bara tvær vikur þangað til að við félagarnir færum í Hogward þannig við fórum í Skástræti daginn eftir.

Þegar þangað var komið lánuðu mæður okkar þó nokkuð af galleonum.

Við fórum saman í dýrabúðina og ég var ekki í miklum erfiðleikum eins og Bon. Hann var allveg að verða vitlaus þegar hann valdi fallega gljáandi brúna eyruglu en ég var fljótur að velja mér einn dýrindis lítinn kött sem var álíka lítill og kettlingur en samt fullvaxinn og lét eins og hann ætti heiminn og hann var svartur,glansandi svartur með lýsandi grænaugu og hvíta rák frá nefi til rófuenda. Ég kallaði hann einfaldlega Móra.

Hann Bon kallaði ugluna sína einfaldlega Uglu svona fyrst um sinn eins og hann sagði mér.

Þegar við komum í sprotabúðina var þar gamall karl í felum í skugganum eins og úlfur á veiðum. Mér brá þegar hann kom út úr skugganum en Bon var hinn rólegasti.

Karlinn spurði hvort ég væri rétthendur eða örfhentur og ég svaraði sannleikanum samkvæmt að ég væri örfhentur. Eftir þónokkra sprota fékk ég einn úr mahóníviði , 35 sentímetra langan með hjartarót úr dreka. En hann Bon sem er rétthendur fékk eykarsprota,39 sentímetra langan með einhyrningshári.
Þegar við komum í búðina þar sem skólabúningarnir eru seldir ( ég man ekki hvað hún heitir) fengum við búninga án þess að nokkuð athyglisvert gerðist.

Við fórum síðan á Leka Seiðpottinn til mæðra okkar en þær keyptu allar bækur og svoleiðis.

oOo