Þetta er byrjunin á sögu sem ég ætla að skrifa. Ég ætla að byrja á að setja hana hingað og svo reyni ég kannski að flytja hana yfir á greinar (ef það er hægt að flytja kork yfir á grein)…Ég er ekki búin að láta neinn lesa þetta yfir og ég er bara búin að ákveða mjög grófan söguþráð, svo ekki búast við miklu…

1. Kafli


Roxanne sat með krosslagða fætur á rúmstokknum. Kolsvart hárið huldi nær alveg fölt andlitið, þarsem hún grúfði sig yfir eintak af 1000 töfrajurtir og sveppir. Mjóir fingurnir héldu heljartaki um brúna kápuna, á meðan hún reyndi að halda aftur af tárunum. Hún vissi í raun varla afhverju hún grét. Hún hafði ekki grátið frá því hún var sjö ára. Einhverja hluta vegna hafði það hrætt hana að sjá pabba sinn svona….svona….reiðan. Hann sem var venjulega svo hlýr og rólegur, hafði allt í einu tekið hamskiptum. Bara útaf þessu asnalega Hogwarts-bréfi.
Roxanne vissi vel að hann hafði vonast til að fá hana í einhvern annan skóla, Beauxbatons eða jafnvel Durmstrang. Afhverju vildi hann ekki fá hana til Hogwarts? Hann var nú eini skólinn á Englandi. Vildi hann senda hana alla leið til Frakklands eða Þýskalands, bara til að fara í skóla sem hann kenndi ekki við? Skammaðist hann sín svona mikið fyrir hana? Mátti enginn vita að töfradrykkjakennarinn átti svona hræðilega dóttur? Hún reyndi að halda aftur af ekkanum en hann jókst bara.
Hvað var að henni, sem setti blett á orðspor hans? Afhverju lét hann svona við hana? Hann hafði alltaf verið svo góður við hana.
Hún fann reiði byrja að vaxa innra með sér.
,,Afhverju gat ég ekki bara fengið þetta andskotans Beauxbatons bréf, eða þetta fáranlega bréf frá Durmstrang. Afhverju komst ég ekki inn hjá þeim?'' hvæsti hún, henti frá sér bókinni og lagðist niður í rúmið. Hún gróf andlitið í koddann svo enginn gæti heyrt eða séð hana gráta.
Gat hann ekki verið bara pínulítið ánægður með að hafa hana hjá sér? Varð hann endilega að láta eins og hún væri eitthvað skrítin? Hann var eitthvað skrítinn. Hvernig stóð á því að hann, svona góður, hlýr og skemmtilegur eins og hann hafði verið síðustu 11 ár, trompaðist gersamlega þegar hann frétti að hann myndi þurfa að eyða vetrinum með henni?
Ekkinn jókst ennþá meira og hún gróf andlitið svo langt niður í koddan að hún hélt hann myndi rifna.
,,Andskotans drasl!'' Hún lyfti sér upp af rúminu og byrjaði að slá í það með krepptum hnefa. Það hafði alltaf þessi róandi áhrif á hana. Gaf henni þessa sérstöku útrás, sem í raun hún vildi ekki fá. Hún vildi halda áfram að vera reið, en samt ekki. Hún vildi ekki að hann héldi að hún myndi bara segja ‘'allt í lagi, þú vilt mig ekki. Ekkert mál. Eigum við að spila galdramanna skák?’'. Hann átti það ekki skilið.
Hún heyrði léttan slátt á hurðina og sneri sér við.
,,Farðu!'' Hreytti hún útúr sér. Aðeins mildari en hún hefði viljað vera.
,,Opnaðu hurðina, Roxanne.'' Sagði róleg en ákveðin rödd Severusar Snape
,,Farðu!'' Endurtók hún, hvassari en í fyrra skiptið.
,,Roxanne. Opnaðu hurðina. Núna.'' Það hnussaði í henni þarsem hún tók upp koddan sinn og faðmaði hann þétt að sér.
,,Drullaðu þér í burtu!'' Hún fann skarpan straum fara um sig. Trúlega reiði pabba hennar…
,,Roxanne Amy Snape. Opnaðu hurðina á stundinni.'' Gelti Severus svo reiðilega að hjartað í Roxanne tók aukakipp.
,,Nei.'' Svaraði hún veiklulega. Alls óviss um það að hann hafi heyrt í henni.
,,Roxanne.''
Hún herti takið á koddanum og settist niður í einu horni herbergisins. Hún var ekkert sérlega hrifin af tóninum í rödd hans. Hann hafði aldrei gert neitt við hana. Varla skammað hana. En núna var hún orðin virkilega hrædd.
,,Opnaðu hurðina. Núna!''
,,Afhverju?'' spurningin kom henni sjálfri á óvart. Hún vissi fullvel að ástæðan var sú að hann vildi komast inn í herbergið…
,,Hvað meinarðu með ‘'afhverju’'? Opnaðu hurðina og leyfðu mér að tala við þig.''
Hún stóð hægt upp og fetaði sig rólega í átt að hurðinni. Hún þorði ekki að gera hann reiðari en hann var þá þegar, svo hún tók hurðina rólega úr lás en hoppaði svo eldsnöggt afturábak.
Hurðin skaust upp og Severus Snape strunsaði inn í herbergið.
,,*Antianti Alohamora'' muldraði hann og beindi sprotanum sínum að hurðarlásnum. Því næst stakk hann sprotanum inná sig og leit reiðilega á dóttur sína sem sat á rúminu, hnén dregin upp að höku og hræðslan skein úr augunum á henni. Augu hans milduðust stutta stund áður en hann opnaði munninn.
,,Hvað heldurðu að þú sért að gera?'' hreytti hann út úr sér svo Roxanne hoppaði afturábak.
,,Læsa mig inni.'' Svaraði hún eins rólega og hún gat, þó svo að hræðslan heyrðist afar vel.
,,Þú áttir engan rétt á því að ‘'læsa þig inni’' þegar ég var að tala við þig!'' Augun voru nú aftur orðin reið og hvöss.
,,Nú, varstu að tala við mig? Mér heyrðist nú frekar að þú værir að reyna að tala við fólkið í næstu götu. ‘'Talaðir’' allavegana nógu og hátt til þess.''
,,Ég öskraði ekki á þig…'' byrjaði hann en Roxanne greyp fram í fyrir honum,
,,Fyrirgefðu að ég hafi fengið inngöngu í Hogwarts. Það er alveg mér að kenna. Skil ekki hvað var að mér að fá þetta bréf. Ég réð svo rosalega miklu um það…'' sagði hún kaldhæðnislega, óttinn ekki lengur jafn augljós.
,,Svona talar þú ekki til mín!'' Gelti Severus.
,,Fyrirgefðu. Ég skal segja þér þetta beint út hr. Töfradrykkjakennari-sem-má-ekki-undir-nokkrum-kringumstæðum-láta-nemendur-sína-vita-að-hann-á-svona-hræðilega-dóttur!'' Hún glotti í huganum. Gat hún ekki fundið uppá neinu skárra nafni?
Severus leit bara á hana með undrunarsvip.
,,Ég sagði það aldrei!'' sagði hann reiðilega.
,,Nei. Þú gafst það bara mjög vel í skyn.'' Svaraði Roxanne veiklulega þegar hún sá samviskubit koma fyrir augun á honum.
,,Þú verður að skilja, Roxy, að ég er **virtur kennari. Krakkarnir vilja ekki vita af því að ég eigi dóttur. Þeir eiga eftir að skilja þig útundan, segja hræðilega hluti um þig eða jafnvel meiða þig.'' Sagði Severus, röddin allt í einu orðin jafn mild og venjulega, og bætti svo við með sjálfum sér, of lágt til að Roxanne heyrði ,,Sérstaklega Potter og Weasley''
,,Það skiptir ekki máli. Ég er ekki að fara til Frakklands eða Rússlands eða hvar sem þessir skólar nú eru. Ég vil vera heima á Englandi.'' Sagði hún staðfastslega.
,,En Roxy…þú verður særð. Fólk á eftir að meiða þig.'' Hann dæsti, ,,Ég vil ekki að það gerist.''
,,Nú, aumingja þú, því ég fer ekki út fyrir landið.'' (nú, ef þetta væri enskur spuni myndi ég segja ‘she said in a tone that left no room for argument’, en ég veit ekki hvernig ég að orða það á íslensku svo það verður bara að vera þannig).
,,Roxy…''byrjaði hann
,,Nei.'' Með það stóð hún upp og fór út úr herberginu. Severus horfði á eftir henni með sorgaraugum.
,,Fjandinn hafi Griffindor hugrekkið.''



Voilá! Núna eigið þið að segja mér hvað ykkur fannst um þetta…ég þygg vel hugmyndir að framhaldi. Reyni kannski að setja þetta inná grein einhverntíma seinna, fer alveg eftir því hvað korkurinn vill. Treysti alveg hryllilega mikið á gagnrýni Fantasíu og Tonks…

*Ég var hálfnuð með þennan stutta kafla þegar ég fattaði að hann gat alveg eins bara notað alohamora á hurðina svo hún opnaðist. Þessvegna kem ég því þannig fyrir að hann hafi verið búinn að setja svona anti-galdur á hurðina svo engir þjófar eða eitthvað þannig gætu brotið hana upp með galdri. Svo tók hann galdurinn af svo hann kæmist alltaf inn í herbergið hennar…

**Virtur my ass! (varð bara að segja þetta)

P.S. Ég fann þessa fullkomnu endalínu (Fjandinn hafi Griffindor hugrekkið)…núna þarf ég bara að vinna eitthvað útúr henni…því guð veit að ég var ekki búin að ákveða neitt um neina Griffindora…;)