Kafli 4 – Myndir Fortíðar
DEATHLY HALLOWS SPOILERAR
*****ATH*****
GERIST EFTIR DEATHLY HALLOWS






















Sólin skein skært í Liverpool. Tímabilið var seint í júní, grasið var grænt og blómin voru í fullum blóma eftir vetrardvalan.
Það var á þessum degi sem George Weasley var á gangi upp London Veg og stoppaði hjá yndislegu kaffihúsi sem hét Kaffihús Brunellis. Hann hafði verið á sífelldu gangi upp og niður götuna í nokkrar mínútur, eins og hann væri að bíða eftir einhverjum. Hann var alltaf að líta á úrið sitt og muldraði eitthvað sem enginn gat heyrt.
En hann þurfti ekki að bíða lengi. Upp götuna gekk ung kona og um leið og George sá hana, þá gekk hann upp að henni.
“Fyrirgefðu hvað ég er sein,” sagði Alicia. “Ég vildi bara líta ve …” Hún stoppaði.
“Þú vildir líta vel út fyrir mig?” sagði George stríðnislega og Alicia roðnaði. “Ég get ekki sagt að ég áfellist þig,” hélt hann áfram. “Það er ekki auðvelt að standa í skugga mínum, ég sem er svo myndarlegur.”
“George,” sagði Alica, svolítið skemmt.
“Ég réði ekki við mig. En, þú lítur mjög vel út, Alicia.”
“Takk,” sagði Alicia um leið og hún roðnaði. George tók eftir því að það kom fjólublár hringur í kringum augasteininn.
“Eigum við að setjast niður?”
“Auðvitað,” ansaði Alicia. “Hvar fannstu þetta kaffihús?”
“Ég og Ron vorum að vonast til þess að fá nýjar hugmyndir fyrir búðina, svo að við ákváðum að ganga upp þessa götu og leita að muggahlutum sem við gætum ummyndað. Kaffið hér er mjög gott.”
“Er Ron ekki í skyggniþjálfun?”
“Jú, en hann hjálpar mér stundum að vinna nýjar vörur. Hann er ekki frábær í því, en hann hefur þrátt fyrir það fundið upp nokkrar mjög góðar grínvörur.”
“Svo að það er ástæðan.” Þegar Alicia hafði sagt þetta þá varð svolítið vandræðaleg þögn.
Það var George sem leysti hana upp.
"Manstu hvernig við vorum vön að leggja álög á hvert annað, þú veist, Slytherin og Gryffindor Quidditch liðin?”
“Já, ég man eftir því. Það var á sjöunda árinu okkar, minnir mig, sem að augnbrúnirnar á mér urðu alveg svakalega þykkar og loðnar vegna þess að einhverjum Slytherin nemanda fannst það alveg einstaklega fyndið.”
Alica varð undrandi þegar hún sá George roðna eftir að hún sagði þetta.
“Hvað?” spurði hún hann.
“Ja,” svaraði George, “það var ekki einhver Slytherin nemandi sem gerði það. Það vorum ég og Fred. Við vorum að reyna að senda þuluna á Slytherin nemandann sem þú hélst að hefði gert þetta við þig.”
“Ha? Og afhverju fór þetta framhjá honum?” spurði Alicia tortryggnislega.
“Ég held að þú hafir bara verið á röngum stað á röngum tíma.”
“Tók enginn eftir því?”
“Ég held að Snape hafi grunað eitthvað, en hann gat ekki sannað neitt, svo að það voru engin stig tekin af okkur og við fengum enga eftirsetu heldur.”
“Núna þegar við erum farin að tala um fortíð okkar í Hogwarts, þá þarf ég að segja þér svolítið.” Alicia brosti svolítið.
“Hvað gerðirðu?” sagði George tortryggnislega.
“Manstu, á öðru árinu okkar, þegar Snape tók hundrað stig af Gryffindor afþví að það hafði verið sett Bruggandi Brjálæði í graskerssafann hans?” sagði Alicia svolítið vandræðaleg.
“Já, ég man eftir því. Það var eiginlega svolítið skemmtilegt. En samt hræðilegt á sama tíma. Við fengum tveggja vikna eftirsetu og þessi stig dregin af Gryffindor. Snape var brjálaður. Ég held að það hafi verið eina prakkarastrikið sem við, ég og Fred, gerðum ekki, en fengum samt refsingu fyrir.” George nötraði. “En ég og Fred gerðum vöru út frá því. Hjalandi sprotar. Það lætur þann sem heldur á honum búa til galdraþulur á staðnum. En afhverju fórstu að tala um það? Áttir þú einhvern þátt í því?”
“Það voru eiginlega ég, Angelina og Katie sem bjuggum það til. Það átti að fara í drykkinn hans Quirrells, en við rugluðumst á glösum og áttuðum okkur ekki á því fyrr en Snape byrjaði að drekka.”
“Ég trúi því nú ekki að þú sért prakkari,” sagði George og gaf henni auga eins og hann tryði henni ekki. “En var ekki Quirrell muggafræðikennarinn þá?”
“Ég var mikill prakkari fyrstu tvö árin okkar, en á þriðja ári þá fóru þeir í burtu af sjálfum sér. En já, Quirrell var muggafræðikennarinn. Það var eiginlega svolítið gott að hann hætti að kenna það, sérstaklega þar sem ég byrjaði í muggafræði á þriðja ári, ef þú hugsar um það, því að ég get ekki ímyndað mér að láta hann kenna mér það með þennan, þennan hlut aftan á hausnum á sér. Því eins og allir vita, þá hatar það mugga.”
“En þú varst í Vörnum gegn myrku öflunum hjá honum, svo að þú losnaðir eiginlega ekki við hann. En, þú hefur rétt fyrir þér. Það er ekki hægt að kalla þennan mann hann, hann er það,” sagði George. “Vissirðu að hann varð 72 ára gamall?”
“Virkilega? Ég sá hann einu sinni, en hann leit ekki út fyrir að vera það gamall.”
“Ja, hann var ódauðlegur á þeim tíma vegna helkrossana, og þú gast ekki séð aldurinn því að hann var með húðin teygða yfir hauskúpuna, hann var skollóttur og svo var hann með þessi brjálæðislega rauðu augu.”
“Já, þú hefur rétt fyrir þér. Maður gat ekki séð aldur hans. En ég get sagt þér, að þessi maður, og útlit hans, gefa mér ennþá martraðir,” játaði Alicia og nötraði eilítið.
“Ég held að við ættum nú bara að hætta að tala um hann,” sagði George.
“Ég hef ekkert á móti því.”
Önnur vandræðaleg þögn kom sem var brotin þegar þjónustustúlkan kom með kaffið þeirra.
“Expressoinn þinn, elskan,” sagði hún með amerískum hreim og lét Aliciu fá stóran bolla af Expresso.
“Og kaffi Latte fyrir herramanninn,” hélt hún áfram og rétti honum stórt glas.
“Þakka þér, fröken,” sagði George þegar hann tók við bollanum.
“Gjörðu svo vel og takk fyrir.”
Þau drukku kaffið í þögn og hlustuðu á samtöl fólks á næstu borðum.
“Fimm pund,” heyrðu þau konu segja hátt. “Fimm pund fyrir þetta? Ég líð ekki slíkan hlut. Ég segji nú bara bless.
Um leið og hurðin féll að stöfum byrjuðu Alicia og George að hlæja og hlógu lengi.
“Vá, muggar eru fyndnir,” náði George að segja þegar hann hætti að hlæja til þess að geta andað. “Ég man eftir einum manni, nærri Charing Cross Vegi, sem var að reyna að selja mér sjónvarp og varð svakalega áhyggjufullur þegar hann hélt að pabbi þjáðist af minnistapi vegna þess að hann vissi ekki hvernig það virkaði.”
“Já, en ef þau vissu um okkur, þá myndu þau halda að það ætti að stinga okkur inn á geðsjúkrahús.”
“Ég get bara ímyndað mér það.”
Loksin hættu þau að hlæja.
“Hefurðu búið til nýjar vörur fyrir búðina síðan á síðasta stefnumóti okkar?” spurði Alicia.
“Ja, ég er með eina vöru í vinnslu, en þú verður nú bara að bíða og sjá,” sagði George með dularfullt bros á vörum.
“Æ, George. Núna verð ég svo forvitin. Hvað er langt þar til hún kemur út?”
“Um það bil tvær vikur, ef allt gengur samkvæmt áætlun.”
“Svo lengi? Æ, George. Viltu segja mér frá því?”
“Þessi var á að koma á óvart,” sagði George og brosti.
“Gerðirðu þessa vöru fyrir mig?” Aliciu blöskraði.
“Auðvitað gerði ég það,” sagði George eins og það lægi í augum uppi. “En hún er ekki tilbúin. Það vantar svolítinn tíma, nokkrar galdraþulur, plús hugsanagang.”
“Ég skil. Oh, núna get ég ekki beðið eftir næsta stefnumóti,” sagði Alicia spennt á svip.
“Þú átt eftir að elska hana,” sagði George og gat ekki gert annað en brosað.
“Ég er viss um það því að þetta verður gjöf frá þér.”
“Hún er það svo sannarlega, svo sannarlega.”

Höfundur: Já, vonandi höfðuð þið gaman af þessum kafla. En bara svo þið vitið það, þá er það ekki á næsta stefnumóti þeirra sem “varan” kemur upp, heldur í næstseinasta kaflanum. Mig minnir samt að það sé tvemur eða þremur vikum seinna.