Lífið? – 2. kafli - september



Þau komu niður í morgunmat allveg illilega mygluð og McGonnagal dreifði út stundaskránum.
“úff tvöfaldur spádómafræði tími, og við erum í vörnum gegn myrku ölflunum fyrir hádegi en svo er bara ummönnun galdraskepna í dag!” saði Andros
“já stuttur mánudagur, þetta er örugglega í fyrsta skipti í sögu Hogwartsskóla” sagði Penny og þau hlógu öll.

Þegar að þau komu upp í Norðurturn völdu þau sér sæti næst glugganum af því að þessi Trewalney fyllti alltaf loftið af einhverju ilmvatni, Hún byrjaði bara að kenna þarna um miðjan veturinn í fyrra og það voru ekki allir jafnánægðir með það..

“Jæja bönin góð í vetur munum við skoða í djúpa leindartdóma kristallskúlunnar, og ég er hrædd um að í vor munu leiðir okkar margra skiljast” sagði Trewalney með tilgerðarlegri rödd
“hmm afhverju skildi það vera?, kannski af því að við þurfum ekki lengur að taka þetta fag eftir að við höfum tekið uglurnar” sagði Amanda hljóðlega og þau fóru öll að flissa.

Þegar að þau settust í sætin sín í vörnum gegn myrku öflunum voru þau spennt að vita hvaða kennara þau fengju því að Dumbledore kynnti engann í gær. Og um leið og síðasti nemandinn settist var hurðinni hrundið aftur og svartur hávaxinn maður gekk inn, krakkarnir tóku strax eftir því hvað hægri höndin á honum hristist mikið
“ ég heiti Bongo Astres og ég ætla að kenna ykkur varnir gegn myrku öflunum í vetur, ég ætla bara að segja ykkur núna að hendin á mér er svoa útaf því að ég lenti í bölvun og ég vill ekki heyra eina spurningu um hana er það skilið?” sagði Bongo
“já próffesor “sögðu þau öll dauðskelkuð,þau hefðu ekki búist við svona strangri röddu úr þessu andliti, en það kom líkaí ljós þegar að leið á tímann að hann var fínasti kall og allveg þræl skemmtilegur.

En þegar að skóladagurinn var á enda þá hlógu þau ekki lengur, heimavinnan sem að þeim var sett fyrir var svakaleg
“vá þrjár 2,3 feta langar ritgerðir fyrir miðvikudaginn, eru þau að reyna að drepa okkur? “ stundi Phinneas þegar að þau komu upp í setustofu um 3 leitið,
þþau hófust strax handa við ritgerðirnar og voru að því framm að kvöldmat og þá loksins voru þau búin.

Um kvöldið spiluðu þau sprengispil og þegar að stelpurnar fóru upp í svefnálmu fóru þær að tala saman..
“ vá ég var ekki búin að fatta hvað Phinneas er sætur fyrr en bara núna” sagði Amanda flissandi við Penny

Og svona gekk fyrsta vikan þeirra í Hogwarts, þau höfðu alldrei fengið svona mikla heimavinnu en komsust samt eihvernveginn í gegn um hana svo að núu áttu þau frí heila helgi

Á laugardags morgninum ákváðu þau að vakna snemma, taka með sér morgunmatinn og fara í Lautarferð í kringum vatnið, þar sem að þetta var snemma í september og það var æðislegt veður, sólin var komin upp og en samt var ekkiof heitt af því að vindurinn kældi þau niður, þegar að þau höfðu labbað nærri h´lfan hringinn í kringum vatnið þá sagði Andros:
“ í guðann bænum stelpur, stoppum hér og borðum ég er allveg að farast úr hungri”
“ já ég er sammála Androsi” sagði Phinneas
svo að þau stoppuðu og fengu sér að borða og þegar að þau voru búin að borða sagði Penny
“jæja eigum við að fara að koma okkur til baka?”
“ já ætli það ekki “ sagði Andros
“ afhverju farið þið ekki bar á undan okkur og við Phinneas skulum taka saman dótið og koma því heim..” sagði Amanda

Og það varð úr að Penny og Andros fóru ein af stað og þau voru búin að labba smá spöl og komin úr Agsýn Amöndu og Phinneasar þegar að Andros tók í höndina á henni og kyssti hana laust á vangann og þau fóru að tala um lífið og fjölskylduna en hann sagði ekkert um kossinn þannig að hún var að pæla í að kyssa hann bara en sleppti því, af því að hún var ekkert viss um að hann væri hrifin af henni.
Þegar að þau komu upp í kastala fannst Penny hún þekkja Andros mikið betur en áður, hún vissi núna hvað hann var náinn fjölskyldu sinni og þau töluðu mikið um Sossear eða réttara sagt þá talaði hann og hún hlustaði.

Þegar að Andros kom upp í svefnálmuna þá fór hann upp í himnasængina sína og lokaði að sér, hann hafði alldrei talað við neinn nema mömmu sína um t.d. Sossear og hvað var hann að gera að segja henni frá þessu?, honum leið bara svo einkennilega þegar að hann var með henni, eins og að hann gæti sigrað heiminn bara fyrir hana. Vá hvað hann sá eftir því að hafa ekki kysst hana almennilega en nei annskotans feimnin alltaf.
“okey “ hugsaði hann “ ef að ekkert breytist þá talaru við hana fyrir afmælið þitt, þetta getur ekki gengi svona nei kannski ekki afmælið það er of stutt í það en fyrir hrekkjavökuna, og ef að henni líst ekki á þig þá verður bara að hafa það, þú reyndir er það ekki?” hugsaði hann vongóður en vissi samt að hann myndi þurfa kraftaverk til þess að bara að þora að kyssa hana hvað þá meira.

Dagarnir liðu einn og einn og svo sunnudaginn 28. september þá vaknaði Andros með stóra hrúgu af gjöfum á rúmminu sínu en tók strax eftir einni sem að var efst í hrúgunni, það var lítill blár pakki með rauðri slaufu og rithönd Pennyar.
Hann teygði sig í litla pakkan og opnaði hann og út úr honum valt úr og inn á miðri skífunni var demantskreytt A hann setti það á sig og fann hvernig þetta smellpassaði á úlnliðinn á honum. Hann tók utan af hinum gjöfunum og fór síðan niður þar sem að þau hin sátu öll og biðu eftir honum
“ ég gat ekki fengið það af mér að vekja þig á afmælinu þínu “ sagði Phinneas hlægjandi. Stelpurnar óskuðu honum til hamingju með afmælið og honum fannst jafnvel eins og að það vottaði fyrir smá roða í kinnum Pennyar þó að það stæði ekki nema í nokkrar sekúntur.

Þau höfðu æðislegan dag, slöppuðu bara af og höfðu það gaman þar sem að þau voru búin með alla heimavinnu ( ekkert þeirra skildi hvernig en…) það var meira að segja meiri og betri matur á griffindor borðinu þetta kvöld eins og var alltaf þegar að einhver átti afmæli.

Og svo seinna um kvöldið ákváðu þau að fara á næturrölt svo að þau stálust út og fóru að labba um skólalóðina og allt var búið að ganga svo vel ekkert búið að verða vart við kennarana eða Filch og þau voru búin að fá nóg af ferska loftinu læddust þau inn í kastalann og þegar að þau voru komin upp marmara stigann og beygðu fyrir hornið þá allt í einu skært ljós beit í augun á þeim og þau vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið…