23.kafli- Rrrrrússland!

Eftir að Fenecca hafði “töfrað” fram pasta með bræddum osti og sterkri sósu hreiðraði hún um sig í sófanum í stofunni með Soffíu og bók um dreka í fanginu. Boris hafði lánað henni bókina svo hún vissi að einhverju leiti hvernig drekar af frostgadda-ætt hegðuðu sér. Eini vandinn var sá að halda einbeitingunni við að lesa þetta.
“Fenecca, ef þú neyðir þig ekki til að lesa þetta þá skil ég þig eftir á Bretlandi þegar ég fer til Rússlands. Ég gæti jafnvel skilið þig eftir hjá frænda þínum, Severusi Snape!” sagði Boris eftir að hafa horft á Feneccu reyna að pína sig til að lesa.
“Jájá, endilega… HA!? Er Severus SNAPE frændi minn?” hrópaði Fenecca og hrökk við, svo Soffía stökk úr fanginu á henni og niður á gólf.
“Já, ég hélt þú vissir það. Þið virtust svo… vinaleg seinni hlutan af árinu. Hann er samt ekki náskyldur þér, en það er einhversstaðar í gegnum Rozölbu. Bíddu, ég er með ættfræðibók eða einhvern andskotan frá henni hérna….” sagði Boris og stóð upp. Hann togaði tvær bækur úr efstu hillunni. Bókaskápurinn rann til hliðar.
“Allt dótið sem var heima hjá ykkur er hérna. Ég vissi ekki hvenær þú yrðir tilbúin að sjá það aftur,” sagði hann lágt og sneri sér við. Fenecca gapti.
“Allt það sem var heima?” hvíslaði hún. Boris kinkaði kolli og gekk inn í dimmt leyniherbergið. Þar hélt hann áfram að tala svo það bergmálaði inn í stofuna.
“Hvert heldurðu að ég hafi látið mig hverfa meðan þú varst með Carmencitu að undirbúa jarðarförina? Hún sendi mig heim til þín til að taka saman allt það sem þér gæti langað að eiga eða það sem var nothæft. Ég vissi bara aldrei hvenær ég ætti að segja þér það, svo gleymdi ég því. Ah, hérna er þetta! Rozalba eyddi löngun tíma í að segja mér frá hvaða löndum ættin hennar kæmi frá og eytt nafnið sem ég rakst á í bókinni var “Snape”. Ég er næstum alveg viss um að það var í Grikklandi. Þú veist, grískt nef og allt það á Severusi kallinum.” Boris kom fram með þykka og vínrauða bók.
“Ég hef aldrei haft áhuga á ættfræði þannig að ég held að ég hafi ekki einu sinni opnað þessa bók,” sagði Fenecca og brosti aðeins. Vesen, hún hafði hugsað um að tæla Severus Snape bara til þess að gera Sirius Black brjálaðan. Æi, það hafði ekki verið svo góð hugmynd hvort eð er.
“Celina Croxcok giftist Septimusi Snape. Celina var dóttir Deliu og Luciusar Croxcoc sem eru langa-langa-langa-langa-langa afi þín og amma. Celina og Septimus eru sem samt langa-langa-langa-langa afi og amma Severusar Snapes. Þetta er allur skyldleikinn þannig að ef þú vilt þá geturðu farið og gifst honum og átt börn ef þú vilt,” sagði Boris. Því miður átti Fenecca í miklum vandræðum með að fela tilfinningar sínar þessa dagana og eldroðnaði.
“Guð minn góður, þú varst ekki að hugsa um það, var það?” stundi Boris og starði á eldrauðar kinnarnar.
“Aðeins til að pirra Black! Annað hvort Severus Snape eða Remus Lupin…” sagði Fenecca og glotti aðeins. Boris hristi höfuðið.
“Þú ert brjáluð. Ætlarðu að látast sem þú sért “skotin” í öðrum hvorum þeirra til að hefna þín á Siriusi Black? Merlin sjálfur, Fenecca!”
“Hvað kemur Merlin málinu við, ætti ég frekar að reyna við hann? Og það væri alveg mátulegt á strákana að Lupin yrði fyrir valinu!” sagði Fenecca snúðugt og stóð upp. Boris hristi höfuðið og horfði á eftir henni strunsa úr stofunni. Hvernig hugsaði kvenfólk eiginlega? Lupin og Snape, auk Feneccu, voru öll vaxin upp úr þeim kjánaskap að “vera skotin” í hvort öðru þannig að þetta hefði aldrei virkað hjá henni. Vonandi.

Næsti morgun byrjaði á því að Fenecca upplýsti föður sinn að hann hefði ekki haldið áfram að segja hvað hefði gerst með hann og Rozölbu en hann varði sig með því að hann vildi ekki hitta hana reiða. Rozalba hafði verið hættuleg þegar hún varð reið og hann bjóst við því að dóttir hennar… þeirra… væri ekkert skárri. Hún hafði heldur ekki verið mjög “mjúkhent” við Black þarna um vorið.
“Ertu búin að gera eitthvað í sambandi við Lily og Jacqueline?” spurði hann varlega. Fenecca hristi höfuðið.
“Þú um það. En við þurfum að koma við í Skástræti áður en við förum til Rússlands og kaupa nokkra mikilvæga hluti. Ef þú ert búin að borða þá gætum við farið núna.”
“Hvernig förum við til Rússlands? Tilflutningur, flugnetið eða… hvað heitir það? Ferðalykill? Æi, dótið, þú veist hvað ég er að tala um,” spurði Fenecca og stóð upp.
“Við tilflytjumst og notum leiðarlykil til skiptis. Frá Galdramálaráðuneytinu til Hollands, þaðan til Þýskalands, svo Póllands, Hvíta-Rússlands og galdramálaráðuneytið í Moskvu verður næst seinasta stoppistöð. Frá Moskvu förum við eitthvert aðeins norður, við fáum nákvæma staðsetningu þegar við komum til Rússlands,” útskýrði Boris. Svo bætti hann við: “Kauptu meira af kattamat fyrir Soffíu, ég efast um að hún borði það sama og hinir kettirnir eða hundarnir þar sem við verðum.”

Fullt af töfradrykkjum og undarlegum galdratækjum síðar voru Fenecca og Boris að bíða eftir því að fara gegnum flugnetið í Leka seiðpottinum og komast heim, þegar hið hryllilega gerðist: Sirius Black og Remus Lupin stégu inn um dyrnar. Eitt af því hryllilega við það, svona fyrir utan þá staðreynd að þetta voru þeir, var að þeir voru báðir í leðurjökkum með vindblásið hár. Ah, Sirius hafði eitthvað verið að hugsa um að kaupa mótorhjól á seinasta ári. ‘Guð minn góður!’ hugsaði Fenecca og einbeitti sér að því að slefa ekki yfir fótleggjunum á Siriusi og Remusi, því þeir voru báðir klæddir í frekar þröngar leðurbuxur.
‘Þetta er ekkert merkilegt. Æi, fjandinn hafi það, Remus lítur allt of vel út! Hvernig fer hann að því, hann gerir ekkert nema að sitja yfir bókum allan daginn. Ekki snúa baki í mig, ég vil ekki slefa yfir rössunum á ykkur líka! Jú, annars, snúið ykkur við, þá sjáið þið mig ekki…neinei! Of seint.’
“Fenecca?” spurði Sirius varlega og gekk nær með Remus á eftir sér, hvorugur tók eftir störunum frá öllum kvenkyns verum þarna inni.
“Fenecca, gerðu það, viltu hlusta á mig núna? Ég…” byrjaði Sirius en stoppaði. Fenecca leit við og sá að blá augun í Boris skutu gneistum á Sirius. Þau voru alveg nógu skær og undarleg svona daglega, en þarna… núna var hann hreint og beint óhugnalegur!
“Herra Black, myndirðu vera svo vænn að láta dóttur mína vera svona til tilbreytingar?” urraði hann með aðra höndina á öxl Feneccu en hina kreppta um sprotann sinn. Sirius hélt áfram að stara.
“Þófi, komdu bara. Ég efast einhvernveginn að jafnvel þótt þú færir á hnén fyrir framan hana að hún myndi fyrirgefa þér,” sagði Remus og togaði í Sirius.
“Þú ert ekki búin að henda hálsmeninu,” hvíslaði hann en gekk svo í burtu með sorgmætt bros á vörunum. Fenecca stundi þegar hún mundi eftir nistinu frá honum sem hékk um háls hennar.
“Mín vegna máttu hata mig og strákana eins lengi og þú vilt, en þú verður að sættast við Lily og Jackie, þær hafa ekki gert þér neitt. Það var ég sem sagði Lily frá þessari ráðagerð þeirra því ég hélt að þú myndir frekar trúa bestu vinkonu þinni heldur en rólega og skrítna bókaorminum mér. Fyrirgefðu,” sagði Remus og horfði á Feneccu með biðjandi augum. Hún reyndi að finna upp á einhverju til að segja við hann en það var eins og allur orðaforði hennar hefði verið þurrkaður út. Í staðin kinkaði hún kolli og blikkaði augunum ótt og títt.
“Komum nú,” sagði Boris og beindi Feneccu að eldstæðinu.

Ferðin til Rússlands hafði verið sú óþægilegasta sem Fenecca hafði upplifað. Hún varð ringluð af leiðarlyklum og flökurt af tilflutning. Það sem hún skrifaði í dagbókina sína um kvöldið var orðrétt svona:

Galdrafólkið er alltaf að monta sig af því að vera svo miklu þróaðra en muggarnir, en eru samt ekki búnir að finna upp BÆÐI fljótlega og auðvelda leið til að ferðast! Leiðarlykill = mér líður eins og hafi fengið rotara í hausinn. Tilflutningur = ég gæti alveg eins hafa borðað myglaðan mat og kastað upp! Það er ekkert betra að fara gegnum eldstæði, þá verð ég yfirleitt bæði ringluð og flökurt. Og það er óþægilegt að ferðast langt á kústi, þægilegast ferðamáti minn hefur sennilega verið þegar ég fór til Spánar fyrir nokkrum árum í flugvél.

Húsið sem þau voru í var mjög stórt og notalegt. Fenecca mundi ekki nákvæma staðsetningu staðarins, en þetta var norð-vestanlega í Rússlandi. Boris hafði flýtt sér að kíkja á þennan litla drekaunga en skilið hana eftir inni svo hún gæti klárað að taka upp úr töskunum. Soffía var komin úr búrinu sínu og vappaði ánægð um húsið, skoðandi og merkjandi allt sem hún vildi.
“Fenecca! Viltu sjá litla krílið?” kallaði Boris og vakti Feneccu úr hugleiðingum sínum.
“Jájá!” kallaði hún á móti og flýtti sér í forstofuna. Þar hélt Boris á pínulitlum drekaunga í fanginu. Hann var snæhvítur, með appelsínugul augu og með pínulítil hár um líkamann. Fenecca hafði aldrei séð neitt jafn sætt!
“Hann er svo sætur! Æi, guð minn góður!” sagði hún og greip fyrir munninn. Boris brosti.
“Hérna, athugum hvort henni líkar ekki við þig. Réttu fram hendurnar,” sagði hann og Fenecca teygði aðra höndina varlega fram að nefi ungans. Hann lyktaði af henni en sleikti svo hendina með grófri og mjög blautri tungu.
“Kerenze og Olga, sem sáu um hana, voru alveg til í að leyfa þér að skíra þetta kríli eitthvað ef þú vildir.”
“Ég væri alveg til í það… ég bara veit ekki hvað ég ætti að skíra hana,” svaraði Fenecca annars hugar meðan hún strauk yfir höfuð drekaungans.
“Ég á bók með nokkrum rússneskum nöfnum ef þú hefur áhuga. Eða, það er að segja, ef þú nennir að lesa bókina svona á annað borð. En kannski viltu ekki skíra hana eitthvað rússneskt…”

Þrír dagar. Þrír dagar síðan Fenecca hafði hitt fyrrverandi kærastan sinn og besta vin hans. Þrír dagar síðan Fenecca hafði komið til Rússlands og séð pínulítinn drekaunga. Þrír dagar síðan Feneccu hafði verið sagt að semja frið við Lily og Jackie því þær höfðu ekkert gert neitt rangt.
“Tvassjin ra,” var kallað á hana. Fenecca leit upp í andlitið á mjög gömlum og mjög veðurbörnum manni. Hann sagði eitthvað meira við hana á rússnesku en hún kunni því miður ekkert í þessu flókna tungumáli ennþá.
“Talarðu ensku?” spurði hún varlega. Maðurinn horfði undrandi á hana í smá stund en sagði svo: “Hver er þú?”
“Fenecca. Dóttir Boris Ivanovitsj.”
“Lítil stelpa hans Boris? Hah! Hann og dóttir? Haha!” hló gamli maðurinn og brosti breitt. Það vantaði slatta af tönnum í munninn á honum en þær sem voru eftir hreinlega öskruðu á tannbursta og tannkrem.
“Hlæðu bara, bjáninn þinn,” muldraði Fenecca og sneri sér aftur að Frosiniiu, en það hafði hún skírt drekaungann. Frosiniia hafði tekið upp á því að borða mjög mikið og var því óðum að stækka.
“Afsaka mig. Boris bara mjög… kjánalegur með barna. Hvenær það, nennei, þið hittast?” sagði gamli maðurinn og settist við hliðina á Feneccu. Frosiniia horfði á hann með stóru appelsínugulu augunum sínum og blés örlitlum reykjarhring útum nefið í átt að honum, en það gerðist reyndar óvart því hún var að reyna að þefa.
“Núna í vor bara. Hver ert þú eiginlega?” Gamli maðurinn glotti svo það sást í allar tíu tennurnar.
“Ég er hann Kerenze karlinn. Sá um kríli meðan það nýfæddur,” sagði Kerenze og benti á drekaungann.
“Ó,” sagði Fenecca einfaldlega.
“Kar, lach merdoro lumun,” sagði ungur strákur og potaði í öxlina á Kerenze. Hann veifaði annari hendinni og muldraði eitthvað á rússnesku.
“Þarf fara, verður sæll,” sagði hann og stóð upp.
“Gaman að spjalla við Kerenze og Sevilin?” spurði Boris og settist við hliðina á Feneccu.
“Sevilin? Hét strákurinn Sevilin?” spurði Fenecca og glotti. Severus, Sevilin… þeir voru nú reyndar óhugnalega líkir þegar maður hugsaði um það, báðir með há kinnbein og frekar áberandi nef.
“Já, það þýðir ‘elskaður’. Reyndar þá er hann ekki elskaður að öllum, hann er nefnilega varúlfur.”
“Í alvöru? Hann leit svo eðlilega út.”
“Það er ekki eins og hann sé varúlfur nema einu sinni í mánuði. Aðeins á fullu tungli, þá breytist hann í skrímsli. Alla aðra daga er hann vinnusamur og duglegur drengur sem vill fara eftir reglum í einu og öllu,” sagði Boris og klóraði sér í skeggbroddunum sem hann hafði haft síðan Fenecca sá hann fyrst.

Dagarnir liðu hratt. Frosiniia stækkaði, Fenecca og Sevilin urðu ágætir vinir og kenndu hvort öðru móðurmál sitt, Boris lærði að haga sér að einhverju leiti eins og faðir en á hverju kvöldi voru þau bæði svo uppgefin að þau gleymdu öllu um “framhaldssöguna” sem Boris ætlaði að segja Feneccu um samband sitt og Rozölbu. Þau voru í viku í Tyrklandi í heimsókn hjá fursta (galdramanni auðvitað) sem var alvaralega að hugsa um að gera samkomulag við Boris og láta Feneccu giftast yngsta syni sínum en til allrar hamingju varð ekkert úr því. Kettelburn átti að kenna umönnun galdraskepna og Boris eyddi löngum tíma í að kenna honum kosti verklegrar kennslu. Albus Dumbledore stakk höfðinu meira segja inn einn daginn, í bókstaflegri merkingu, en ákvað síðan að koma allur gegnum eldstæðið því það væri óhollt fyrir jafnvægisskynið að vera með höfuðið í norður-Rússlandi en búkinn á Bretlandi. Reyndar var líka mjög óhollt fyrir jafnvægisskynið og líkamann sjálfan að fara á milli landa gegnum eldstæði, en Dumbledore var greinilega harður nagli og lét sig hafa það. Þeir voru í eldhúsinu að tala saman og Fenecca ákvað að gleyma öllu sem henni hafði verið kennt í sambandi við að liggja EKKI á hleri þegar fullorðnir töluðu saman.
“Árásirnar í Bretlandi hafa ekkert minnkað, er það? Við fáum ekki Spámannstíðindi hingað svo við vitum ekkert hvað er að gerast í umheiminum,” sagði Boris. Fenecca heyrði hann opna vodka eða viskí flösku og hella í glas.
“Áður en ég fer að tala, ertu viss um að dóttir þín sé sofandi.”
“Handviss, hún sofnar fljótt og fast hérna þegar hún er uppgefin eftir dagana. Þú ættir að sjá hana, hún er komin með þvílíka vöðva af því að bera fötur og poka af drekafóðri um allt og færa þungar grindur til eða frá, það er alveg ótrúlegt,” sagði Boris stoltur.
“Enda er hún komin af sterku og miklu fólki,” sagði Dumbledore og Fenecca gat næstum heyrt brosið hans. Boris var kraftajötunn af náttúrunnar hendi, eftir að hann fór að nota og æfa þessa krafta sína varð hann bara sterkari og sterkari.
“Sterku, já. Miklu? Varla, en ef svo er þá er ég ekki einn af þeim.”
“Boris, ekki gera þér þetta. Þú mátt ekki vera með svona lítið sjálfsálit!”
“Þú gerir þér vonandi grein fyrir því að ég er eitt mesta úrþvætti sem hefur gengið um þessa jörð,” stundi Boris og hellti meiru í glasið sitt. Fenecca hafði aldrei heyrt hann svona niðurbrotinn.
“Af hverju?” spurði Dumbledore einfaldlega.
“Af hverju? Af hverju!? Af því að ég klúðraði, viljandi, því besta sem hefur nokkurntíman komið fyrir mig! Af því að ég var of mikil gunga til þess að taka ábyrgð á gerðum mínum og af því að ég fór frá konunni sem ég elskaði af öllu mínu brostna hjarta og dóttur okkar! Ég skildi þær eftir, aleinar, þorði aldrei að tala við þær eða horfa í augun á þeim. Það er ástæða fyrir því að ég vil ekki halda áfram að segja Feneccu af hverju ég fór, hún myndi hata mig fyrir það það sem eftir væri ævina,” hrópaði Boris.
“Ef þú vilt ekki segja dóttur þinni það, gætirðu þá sagt mér það? Ég hef aldrei heyrt alla söguna í heilu lagi og er ekki viss um að þeir bútar sem ég hef heyrt séu sannir.” Boris stundi og hellti ennþá meiru í glasið sitt.
“Þú veist að ég fór til hennar þegar hún var komin einhverja 7 mánuði á leið, er það ekki? Auðvitað veistu það, þú veist allt… ég var næstum drepinn af fjölskyldu hennar en lifði samt sem áður, því miður. Ég sagði henni að ég væri hræddur…”

“Boris, hræddur við hvað? Ég lofa að halda foreldrum mínum í skefjum ef þú ert hræddur við þau,” sagði Rozalba og brosti sínu breiðasta.
“Nei. Nei, það er ekki það…”
“Heldur hvað? Segðu mér það, gerðu það.”
“Ég kann ekki að vera pabbi, ég kann ekkert á börn eða tilfinningar,” hvíslaði Boris og leit undan.
“Þú lærir það bara. Ég kann ekki að leika móður, samt mun ég reyna það eins og ég get og meira en það,” sagði Rozalba hughreystandi. Boris hristi höfuðið.
“Hvenær á það að fæðast?”
“Þetta er HÚN! Ég er viss um það. Og HÚN á að fæðast í ágúst held ég,” sagði Rozalba og fékk sér sæti við eldhúsborðið.
“Ertu búin að finna nafn?”
“Ertu brjálaður? Hvað ef þetta er strákur og ég er bara búin að finna stelpunöfn! Nehei, ég ætla að bíða þangað til þetta litla kríli er komið í heiminn og finna nafn þá,” sagði Rozalba og hélt áfram að brosa.
“Rozalba, ég held að ég þurfi að fara. Ég… ég stakk af úr vinnunni. Ég kem áreiðanlega aftur og heilsa upp á ykkur…”


“…. og ég gerði það einu sinni, þegar Fenecca var eins dags gömul. Svo flúði ég. Ég sá hana einu sinni sofandi þegar ég gaf henni Soffíu. Kíkti aðeins gegnum herbergisgluggann hennar,” sagði Boris.
“Hvaða hluti af þessu myndi fá Feneccu til að hata þig?”
“Hlutinn þar sem ég verð að hræðslupúka og yfirgef hana!” öskraði Boris. Fenecca fann tárin brjótast fram, hann var áreiðanlega orðinn fullur núna.
“Ekki tala svona hátt, þú gætir vakið hana.”
“Æi, komdu þér út, gamli skarfurinn þinn, og láttu mig vera! Núna viltu vísast taka Feneccu frá mér eins og viðbjóðurinn Eric tók Rozölbu mína frá mér,” urraði Boris.
“Það var ekki eins og þú hefðir verið á staðnum til að stöðva hann, var það?” svaraði Dumbledore. Var hann að ögra Boris?
“Haltu kjafti! Ég var neyddur til að hugsa um einhvern djöfullsins drekaskratta þannig að ég gat ekki farið!”
“Gast ekki, eða vildir ekki? Varstu ekki bara að nota þennan dreka sem afsökun?”
“Út með þig! Núna!” öskraði Boris og Fenecca heyrði stólana skrapast við gólfið.
“Þú ættir að segja dóttur þinni allt þetta, ég efast um að hún hati þig fyrir að fara. Hún hefur vitað það í mörg ár að þú fórst frá þeim þegar hún var nýfædd!”
“Hvað þykist þú vita?”
“Meira en þú heldur þegar kemur að tilfinningum. Henni mun líka verr við þig ef hún kemst að því að þú varðst fullur í kvöld.”
“Viltu að ég skjóti þér út með ör í endanum á ömmu þinni? Burt, NÚNA!” Fenecca stóð upp, þetta gæti orðið ljótt þarna…
…. en áður en hún gat gert nokkuð heyrði hún skruðning og eitthvað brotna. Svo þögn. Síðan hljóp hún niður eins hratt og hún gat.
“Engar áhyggjur, hann fékk aðeins vægt höfuðhögg,” sagði Dumbledore sem var að ýta Boris yfir á bakið.
“Hvað gerðist eiginlega?” spurði hún.
“Hann ætlaði að sparka mér út en datt þegar hann fór af stað. Hann hefur skvett úr glasinu sínu á gólfið og fallið um það,” útskýrði Dumbledore og galdraði Boris upp.
“Gætirðu sagt mér hvar herbergið hans er? Það verður í lagi með hann á morgun en ég held að þú ættir ekki að hafa hátt þegar hann vaknar.” Fenecca kinkaði kolli og fór upp stigann.

Fenecca vakti mest alla nóttina. Dumbledore hafði farið gegnum eldstæðið og aftur til Bretlands (hann var ekki mjög spenntur fyrir því, því hann ætti eftir að ganga um eins og fullur næstu tvo tímana út af jafnvægisleysi) eftir að Boris var kominn upp í rúmið sitt rotaður. Hún gjóaði augunum á dagatalið sem hékk aftan á hurðinni. 9.ágúst, en indælt. Hún átti afmæli. Ætti hún að minna Boris á það?
Nei, hann gæti alveg fundið það út sjálfur ef hann drullaðist til að vakna. Ah, einmitt í þessum töluðum orðum var hann byrjaður að stynja og reyna að opna augun.
“Daginn,” sagði Fenecca án þess að líta á hann.
“Hvað? Traðkaði fíll yfir mig, eða?”
“Nei, þú varst fullur en síðan dastu. Vel á minnst, þú ætlaðir að sparka Albusi Dumbledore út af því að þér fannst hann móðga þig,” sagði Fenecca eins og það væri það einfaldasta í heimi.
“Ekki svona hátt,” muldraði Boris. Fenecca hélt áfram að stara út um gluggann og á sólina sem var að klífa yfir snævi þökin fjöll í austri.
“Það er ekki mér að kenna að pabbi minn drekkur sig fullan. Þessi hausverkur er algjörlega þín sök.” Þögn. Einhver sú háværasta sem Boris hafði heyrt, því hún var stútfull af ásökunum.
“Ertu búin að vera þarna lengi?” hvíslaði hann.
“Alla nótt.”
“Af hverju?”
“Svo þú myndir ekki velta úr rúminu og slasa þig enn meira,” sagði Fenecca og stóð upp úr stólnum og reyndi eftir mesta megni að útiloka þegar liðirnir í henni mótmæltu því.
“Ó. Takk.”
“Ég ætla að laga kaffi. Þú kemur þegar þú treystir þér.”

Eftir að hafa verið í eldhúsinu í hálftíma með Soffíu sem félagsskap kom Boris niður, stynjandi og lurkum laminn.
“Kaffi?” spurði hann og hristi könnuna sem var á borðinu. Fenecca lét sér nægja að kinka kolli snöggt.
“Necca? Fyrirgefðu,” hvíslaði Boris. Hann hljómaði svolítið rámur.
“Hvað, nákvæmlega?”
“Svona til að byrja með, að ég varð fullur í gær. Ég hef ekki drukkið það lengi, svo að ég var ekki beint… í æfingu. Þetta sterka drasl virkaði of hratt á mig miðað við venjulega.”
“Hvenær varstu “í æfingu” eiginlega?” spurði Fenecca og gjóaði augunum tortryggnislega á hann.
“Fyrir um það bil sautján árum. Nei, bíddu nú við,” sagði Boris og leit um eldhúsið.
“Hvað?”
“Fyrir sautján árum plús fimm dögum var ég í bestu æfingunni. Svo kom bil en síðan fór ég aftur að drekka fyrir sextán árum. Svo hætti ég en byrjaði aftur fyrir nákvæmlega fimmtán árum, en þá hætti ég fyrir fullt og allt þangað til fyrir svona 10 mánuðum þegar ég byrjaði að kenna í Hogwarts. Það fylgir kennslunni, einn sterkur á kvöldin svo þú hafir völdin. Hafi völdin yfir vitsmunum sínum,” sagði Boris, en hann var orðin næstum raddlaus í enga setningarinnar.
“Fórstu að drekka til að halda upp á afmælið mitt? En fallegt af þér!”
“Til hamingju með 17 ára afmælið, Fenecca Crock. Bréfið þarna á borðinu er úr skólanum, þetta er listinn yfir það sem þú þarft að kaupa. Albus hefur sennilega skilið það eftir í gær.”
“Varstu virkilega svona hræddur við nýfætt barn að þú flúðir burt?” hvíslaði Fenecca með kökk í hálsinum. Hún hafði verið að deyja úr löngun til að spyrja hann síðan hún heyrði af hverju hann fór.
“Þú ert ekki karlkyns, við hugsum ekki eins og kvenfólk! Það er óhugnaleg tilhugsun að þurfa skyndilega að hugsa um litla stúlku, vera heima hjá konu og barni og vinna minna, flakka minna um. Ég var ekki vanur slíkum hlutum og er ekki ennþá. Ég er flakkari og þarf að lifa eins frjálst og hægt er,” útskýrði Boris hægt og varlega. “Af hverju er ég svona rámur? Þetta var ekki svona sterkt!”
“Þú öskraðir svolítið. Ef ég myndi eignast börn, myndir þú þá vilja taka þátt í lífi þeirra?”
“Ætlarðu að gera mig að afa? Necca, þá líður mér eins og ég sé eldgamall!”
“Einhverntíman þarftu að hætta að flakka um. Þú verður ekki hraustur alla þína ævi, það veistu,” sagði Fenecca.
“Friður? Ertu mjög fúl yfir því að ég sé gunga sem drekkur?”
“Ef þú lofar að drekka aðeins í hófi það sem eftir er og að ef ég eignast börn eða barn þá verður þú að passa það í að minnsta kosti sólarhring,” sagði Fenecca og brosti aðeins. Boris stundi.
“Ætli það ekki. Ég hlýt að lifa af að passa lítil börn,” stundi Boris, en það voru broshrukkur kringum augun.
“Takk pabbi.”

“Bless. Komið aftur og sjá Frosiniiu um jólin, hún muna sakna ykkar meðan á. Á meðan. Æi! Bless, farið áður en ég rugla ykkur alveg með ensku minni, verið sæl!” sagði Kerenze og veifaði Feneccu og Boris þegar þau stigu um borð í lestina sem myndi flytja þau til Moskvu.
“Gætum við í alvöru farið hingað um jólin og kíkt á Frosiniiu? Ég mun sakna hennar á meðan ég er í Bretlandi,” sagði Fenecca og veifaði Kerenze annars hugar. Hann var mjög sérstakur og virtist hafa verið á lífi síðan heimurinn varð til.
“Nema þú viljir vera… nei. Jú, við getum alveg komið hingað um jólin. Frosiniia mun samt aðeins hafa stækkað um helming eða svo á þeim tíma.”
“Hvað ætlaðirðu að segja? Nema ég vilji vera hvar?”
“Nema þú myndir vilja vera hjá vinum þínum á jólunum.” Fenecca hristi höfuðið.
Ekkert merkilegt gerðist í lestarferðinni, þau komu til Moskvu og fóru í galdramálaráðuneytið þar og þaðan gegnum nokkur lönd og svo til Bretlands á ný. Feneccu og Soffíu fannst einstaklega gott að anda að sér hinu enska lofti en Boris virtist ekkert vera við það að hoppa hæð sína af gleði yfir því að vera kominn til Bretlands.
“Eigum við ekki bara að fara beint í Skástræti og kaupa inn? Ég gæti kannski lagt mig á meðan… hvað?” Boris stoppaði í miðri setningu og leit á Feneccu sem hafði áhyggjuhrukkur yfir allt ennið.
“Sérðu alla? Allir eru á taugum og svo… hræðslulegir. Er ástandið svona slæmt hérna?” hvíslaði Fenecca og færði sig ósjálfrátt nær Boris.
“Förum á Seiðpottinn, Tom getur vonandi upplýst okkur,” sagði Boris og flýtti sér af stað úr breska galdramálaráðuneytinu. Galdrafólkið var auðþekkt á strætum Lundúna, það fór um í þéttum hópum og augnaráðið var sífellt á hreyfingu. Á Leka seiðpottinum voru fáir, en þeir sem voru þar voru þétt saman og gutu tortryggnisaugum á alla aðra.
“Tom, er þetta virkilega svona slæmt hérna?” sagði Boris og skellti úlpunni sinni á barborðið.
“Slæmt? Hvar ert þú búinn… já, þú varst í Rússlandi, auðvitað. Já, þetta er slæmt! Þú veist hvernig þetta er yfirleitt hérna í ágúst, allir að njóta seinustu daga sinna í sumarfríi, allt troðfullt og ég að fara á taugum því eitthvað er ekki til. Það er næstum engin sala hérna, ég hef aldrei séð svona. Þetta er jafnslæmt og á muggabörum um 1940 þegar muggarnir voru í stríði. Hryllingur, ekkert nema hryllingur,” sagði Tom. Boris leit um og kinkaði kolli.
“Þannig að ég má sennilega ekki láta Feneccu ganga eina um Skástræti?” spurði hann.
“Annað hvort koma dráparar og taka hana eða einhver góðhjörtuð fjölskylda sem vill alla passa og gæta. Ég, persónulega, myndi ekki láta dóttur mína vera eina í galdraheiminum núna, alls ekki,” sagði Tom.
“Get ég fengið að geyma dótið okkar hérna? Við verðum ekki það lengi hvort eð er, bara versla fyrir skólann,” sagði Boris og skellti ferðatöskunum á barborðið.
“Auðvitað, ekkert mál. En endilega, kaupið ykkur eitthvað að drekka, það yrði hryllilegt ef ég færi á hausinn núna…” sagði Tom þegar þau gengu út.

Skástræti var ekki lengur jafn glaðlegt og fullt af lífi eins og oftast. Fáir gengu um í þéttum hópum. Fenecca hafði aldrei séð annað eins.
“Enginn treystir engum hérna. Þetta er hryllingur,” hvíslaði Boris. Fenecca gat ekkert annað en kinkað kolli. Þau flýttu sér inn í Florance og Blotts að kaupa bækur. Því miður, þegar þau komu að búðarborðinu, komst Boris að því að allur peningurinn var enn í ferðatöskunum þeirra.
“Geturðu beðið hér? Ekki fara neitt, ég verð eldsnöggur,” sagði Boris og hljóp út um dyrnar.
“Kannski ætti ég að finna bækur um töfradrykki til að laga minni hjá gleymnum feðrum. Hann hafði verið frekar utan við sig eftir að hafa dottið á ennið þegar hann reyndi að ráðast á Dumbledore. Kerenze hafði sagt þeim að framarlega í heilanum væri skammtímaminnið þannig að það væri ekkert skrítið þótt Boris gleymdi því hvað hann hafði verið að gera rétt áðan.
“Ég ætla að skoða mig um meðan hann nær í pening,” sagði Fenecca við afgreiðslumanninn. Hún gekk á milli bókahillnanna og gjóaði augunum um. Hún hafði ekki séð neinn meðan hún var þarna… alveg þangað til hún horfði í svört og endalaus augu Severusar Snapes.

—————————–
Þetta passar nú varla, tíu blaðsíður en samt aðeins 4655 orð! Kannski ýtti ég svona oft á enter… allavega, þann 9.ágúst (þegar ég sendi þetta inn) á Fenecca afmæli þannig að ég ákvað að senda þetta inn á afmælisdag hennar. Verður sennilega ekki samþykkt fyrr en eftir nokkra daga, ef þetta verður samþykkt. Myndin sem er (vonandi) með er af svokölluðu “petpet” af síðunni Neopets.