Lokastríðið hófst fyrir utan veggi Hogwartsskóla á 7.skólaári Harry Potters. Hann var leiddur í gildru og drepinn af Voldemort. Allir voru handteknir af drápurunum, fluttir í dýflissurnar og biðu þess að verða teknir af lífi… eða verra. Í einni dýflissunni biðu Severus Septimus Snape, ásakður um svik við hinn myrka herra og drápara hans, Hermione Jane Granger, blóðníðingur og vinkona Harry Potters og Remus John Lupin, varúlfur og meðlimur Fönixreglunnar.

“Haldið þið að þeir munu nauðga mér eða einfaldlega nota kvalabölvunina á mig og svo drepa mig?” spurði Hermione Granger og lét sig síga niður meðfram hruflóttum veggnum.
“Bæði. Kvalabölvunin fyrir og eftir. Það getur verið að þú verðir jafnvel ekki drepin á einum degi,” sagði Severus Snape og horfði löngunaraugum á hurðina sem hafði verið skellt í lás fyrir framan hann.
“Þú verður drepinn þarna, er það ekki? Þeir myndu ekki vilja hætta á að þú slyppir burt frá þeim,” sagði Remus Lupin og settist á gólfið fyrir framan Hermione.
“Jú, ég verð drepinn,” sagði Snape án allra tilfinninga.
“Þú ert heppinn. Hugsanlega verðurðu drepinn strax, án allra málalenginga. Með mig munu þeir pína eins og þeir geta. Ég er varúlfur, ég þoli meira en venjulegar manneskjur. Ætli Peter muni ekki nota þessa silfurhönd sína,” stundi Lupin.
“Ef hann þorir. Hann var ekki upp á sitt allra besta í bardaganum, var það?” sagði Snape og glotti aðeins. Peter Pettigrew hafði reynt að fela sig bakvið herra sinn í lokabardaganum og myndi áreiðanlega ekki þora að standa auglitis til auglitis við varúlfinn Remus Lupin sem óvinur hans.
“Þetta er frekar undarlegt. Við erum að tala um endalok okkar, að við séum við það að hætta að lifa þessu lífi. Förum upp til Himnaríkis eða Helvítis sennilega,” sagði Hermione og leit á fangana tvo sem voru með henni.
“Ertu kristin?” spurði Lupin. Hún kinkaði kolli til hans.
“Ég líka. Þess vegna finnst mér svo undarlegt allir fordómar muggana í garð galdrana. Galdrafólk þarf ekki allt að vera illt, þótt það eina sem muggarnir munu nú kynnast sé með svarta sál og svart hjarta,” sagði Lupin sorgmæddur. Trúin hafði hjálpað honum að komast í gegnum lífið eftir að hann var bitinn af varúlfi, hann hafði verið nálægt því að sökkva í þunglyndi og fremja sjálfsmorð. Hann hafði reyndar reynt að drepa sig, en mistekist… gugnað.
“Ert þú kristinn, prófessor Snape?” spurði Hermione Snape. Hann sneri sér hægt við og horfði lengi á hana.
“Ég veit það ekki. Ég hef aldrei á ævinni farið í kirkju, ég er hvorki skírður né fermdur,” sagði hann hægt, eins og hann væri að vega og meta sín hinstu orð.
“Maður þarf þess ekki. Reyndar þá held ég að maður þurfi að vera skírður, en ég tel það ekki vera nauðsynlegt. Trúirðu að þú munir lifa á betri stað eftir að þú deyrð? Trúirðu því að það sé einhver sem vakir yfir þér þegar þú ert í hættu? Einhver sem þerraði tár þín, en þú sást ekki, þegar þú varst barn?” hvíslaði Hermione. Það léku tár niðu kinnar hennar og skildu eftir sig rákir í sótinu eftir bardagann.
“Ég veit það ekki. Ætli ég muni ekki brenna í iðrum Helvítis þar til dómsdagur rennur upp. Þegar muggar og galdrafólk eyða alheiminum í sameiningu.”
“Kannski munu þeir blanda saman göldrum og kjarnorku og sprengja allt upp. Þá þyrfti enginn að hafa áhyggjur af neinu!” sagði Hermione og brosti eins og lítið barn. Þar sem hún myndi hvort eð er deyja á næstunni gat hún alveg tekið upp á því að verða geðveik. Lupin ætlaði að segja eitthvað, en þagnaði þegar fótatak nálgaðist. Þau heyrðu hurð, einhverja metra í burtu, opnaða og öskur í konu þegar hún var dregin úr dýflissunum.
“Minerva,” hvíslaði Snape. Öskrin urðu daufari eftir því sem hún var dregin lengra í burtu.
“Guð blessi hana,” sagði Lupin og laut höfði. Snape kinkaði kolli.
“Veistu, Granger, öll rifrildi mín og Minervu McGonagall voru aðeins upp á grínið. Nemendunum fannst gaman að sjá kennarana sína, sérstaklega þá alvarlegustu, rífast um kjánalegan hlut eins og Quidditch á göngunum eða á leið upp í áhorfendastúku, þannig að við pössuðum alltaf upp á að hittast á opinberum stað og rífast um Quidditch. Það var frekar skemmtilegt,” sagði Snape. Hermione kinkaði kolli og brosti aðeins. Hún hafði komist að því á 6.ári sínu að McGonagall gat verið mikill grínisti og gerði oft kjánalega hluti í laumi. T.d. þá hafði hún laumað nammi í náttskó Dumbledores á jólanótt… en þegar hann hafði vaknað og farið í skóna hafði hann stigið ofan á það. Hann hafði verið svo leiður yfir því að eyðileggja nammið að hún fór aftur næstu nótt og lét það á náttborðið hjá honum. Allir, nema þau tvö, vissu að þau voru ástfangin upp yfir haus af hvor öðru.
“Var… lifði Dumbledore?” spurði hún varlega. Ef svo var, þá höfðu Albus Dumbledore og Minerva McGonagall haft verri örlög en Rómeó og Júlía, en þau viðurkenndu þó ást sína á hvort öðru.
“Nei, hann dó í bardaganum. Einn af þeim fyrstu,” sagði Lupin. “Þeir vildu ekki hætta á að það yrði gerð uppreisn þannig að þeir drápu alla lykilmenn Fönixreglunnar og skyggnanna. Ef þú værir strákur hefðu þeir sennilega drepið þig líka.”
“En þar sem þú ert kvenkyns þá hafa þeir ákveðið að þeim vantaði einhverja skemmtun. Skilaðu kveðju frá ofvöxnu leðurblökunni ef þú hittir einhverja skólafélaga þína,” bætti Snape við. Hermione hafði aldrei séð hann svona afslappaðan og kærulausan.
“Af hverju ertu svona rólegur?” spurði hún. Augun í Lupin glömpuðu, hann sperrti eyrun næstum til að heyra svarið.
“Því að ég vissi alltaf að ég yrði drepinn. Ekki þessi venjulega fullvissa að ég myndi deyja, heldur að ég yrði myrtur. Ef það kæmist upp að ég væri svikari yrði ég drepinn af drápurunum. Ef Dumbledore hefði dáið í bardaga en “góða hliðin” samt unnið þá hefði ekki verið nein almennilega sönnun fyrir því að ég væri á þeirra bandi, þannig að ég yrði drepinn af skyggnum eða möppudýrum ráðuneytisins. Ég vissi þetta um leið og ég samþykkti fyrir Albus að verða njósnari hans og hann vissi það líka,” útskýrði Snape hljóðlega. Aftur heyrðist fótatak og klefi sem var álíka langt í burtu og sá sem McGonagall hafði verið tekin úr var opnaður. Ekkasog heyrðust, en hljóðnuðu fljótlega.
“Þetta var mjög líklega 1. eða 2.árs nemi,” sagði Snape.
“Severus… það getur varla hafa verið Minerva sem var tekin áðan. Ég er næstum viss um að ég sá hana falla í bardaganum. Hún var rétt hjá Albusi,” sagði Lupin hugsi.
“Ég veit. Ég sagði aldrei að það hefði verið hún sem var tekin áðan,” sagði Snape.
“En, þú sagði “Minerva” þegar öskrin byrjuðu.”
“….. er það?” spurði Snape undrandi. Hermione og Lupin kinkuðu kolli.
“Þá hef ég hugsað upphátt. Afsakið það, en ég virðist vera að missa taktana mína.” Hann sneri sér aftur að hurðinni eftir að hafa útskýrt þetta.
“Lupin, hefurðu lesið ‘Greifann af Monte Cristo”?” spurði Hermione í samræðutón.
“Já. Þetta var uppáhaldsbók Siriusar áður en hann fór í Azkaban og hann neyddi mig og James til að lesa hana. Maður sem er sendur í fangelsi en er saklaus brýst síðan út og hefnir sín á öllum þeim sem gerðu á hans hlut. Ég veit ekki hve oft ég las hana meðan hann var inni, með smá von um að kannski yrði raunveruleikinn eins og skáldsaga, Sirius saklaus, myndi sleppa og lifa góðu lífi. Synd að aðeins hluti af þessu rættist. Varstu að hugsa um að grafa þig út og hefna þín svo á drápurunum?” sagði Lupin og brosti.
“Það mætti reyna. Því miður þá er ekkert okkar með sprota og ég kann mjög takmarkaða fingragaldra.” Þau þögðu og hlustuðu á enn einn fangann vera dreginn burt.
“Prófessor, þú mátt alveg setjast hjá okkur,” sagði Hermione. Snape hélt áfram að standa uppvið vegginn eins og stytta, en eftir smá stund sagði hann:
“Ég veit hvernig við gætum sloppið héðan.” Lupin og Hermione stukku á fætur.
“Hvernig?” spurði Hermione spennt. Snape brosti bitru brosi og starði á hurðina.
“Hvers vegna ætti ég að segja ykkur? Til hvers ættum við að reyna að sleppa? Við verðum gómuð um leið og við förum út!” hreytti Snape út úr sér. “Það bíður okkar ekkert þegar við komum út. Myrkravöldin verða búin að dreyfa úr sér um allan heim á einu ári, bæði í galdra- og muggaheiminum. Þeir munu finna okkur og gera mun verri hluti við okkur en bíða okkar nú. Af hverju að gera hlutina verri en þeir eru nú þegar?” sagði Snape. Augun í honum virtust enn dekkri en þau voru venjulega, dimm og endalaus eins og svarthol.
“Við gætum hjálpað hinum þjóðunum! Varað þau við, sagt þeim að vera viðbúin árás. Bretland er ekki stærsta né öflugasta galdrasamfélag í heiminum, það eru margar þjóðir sem gætu yfirbugað þessi myrkravöld ef þau fengu tíma og tækifæri. Ástralía og Afríka eru einhverjar fjölmennustu galdraþjóðirnar, þau gætu hjálpað til ef þau fengu viðvörun!” sagði Hermione. Ef hún gæti flúið þessi hryllilegu örlög myndi hún svo sannarlega gera það!
“Ástralía og Afríka eru of langt í burtu. Við kæmumst aldrei þangað í tíma,” urraði Snape.
“Hvað með Skandinavíu? Norðlensku þjóðirnar, þær eru ekki fjölmennasta galdrasamfélagið, en þetta er öflugasta galdrasamfélag heimsins miðað við stærð! Við komumst til Danmerkur eins og ekkert sé.”
“Severus Septimus Snape, það eina sem þú þarft er smá lífsgeisli, örlítil von. Við gætum alveg gert þetta ef við færum núna, kæmumst á flugvöll og aðvöruðum síðan danska eða færeyska galdramálaráðuneytið við. Þaðan er hægt að hafa samband við Noreg, Svíþjóð, Finnland og Ísland á örskotsstundu. Gerðu það, komdu okkur héðan,” bað Lupin. Snape hélt áfram að stara á hurðina.
“Viltu virkilega verða píndur til dauða? Vilt þú, prófessor Snape, að drápararnir taki mig, nauðgi mér og píni þar til ég hætti að hugsa og verði eins og dúkka? Ef svo er, þá hefurðu misst alla mína virðingu og hún var mikil!” sagði Hermione og horfði beint í augu hans. Hann stundi og renndi fingrunum laust yfir enni hennar.
“Þú ert ennþá full af lífsorku og von. Ég hef séð meira en þú veist og þolað meira en þú getur ímyndað þér. Að ég geti fengið tækifæri núna til að deyja og enda mitt ömurlega líf er of góð tilhugsun til að standast.”
“Gerðu það,” bað Hermione.
“Hafðirðu í alvöru virðingu fyrir mér?”
“Severus, hefurðu aldrei heyrt hana verja orðspor þitt fyrir Harry og Ron? Hún öskraði á þá að það væri ekki hægt að finna neitt göfugra en það sem þú ert að gera, njósna og vernda fólk sem þér líkar ekki einu sinni við, fólk sem hefur ekki snefil af virðingu fyrir þér. Ég hef aldrei séð hana svona reiða, samt var hún að verja mann sem niðurlægði hana við hvert tækifæri. Heldurðu virkilega að hún hafi enga virðingu fyrir þér?“ sagði Lupin. Snape opnaði og lokaði munninum eins og fiskur. Svo blikkaði hann augunum ótt og títt.
“Það eina sem þarf er kunnátta í fingragöldrum. Það er ekki jafn auðvelt að greina þá og galdraför eftir sprota þannig að það tæki dráparana smá tíma að finna út hvaða leið við sluppum. En það þyrfti að villa um fyrir þeim. Eina hurðin hér í dýflissunum sem opnast inn á við er í kennslustofunni minni, þannig að ef eitthvað yrði strekkt fyrir framan þessa hurð myndi fangavörðurinn detta þegar hann kæmi inn og hugsanlega reka höfuðið í. Svo gætum við slökkt á kyndlinum svo hann sæi ekkert þegar hann vaknaði. Þá yrði haldið að við hefðum farið út um dyrnar og leitin byrjuð í kastalanum sem gæfi okkur forskot. En í staðin, eins og greifinn af Monte Cristo gerði, gröfum við okkur út um vegginn með fingragöldrum og hlöðum svo vegginn upp fyrir aftan okkur eins og ekkert hafi gerst. Síðan færum við á flugvöllinn í Glasgow eða Edinborg og til Danmerkur eða Færeyja. Við gætum umbreytt smásteinum í pening, ég fengi ekki mikið samviskubit yfir því, og borgað þannig. Einnig gætum við breytt útliti okkar og nafni, bara sem öryggisráðstöfun. Það eina við þetta sem gæti orðið erfitt er að komast burt frá Hogwarts því það eru áreiðanlega dráparar um allt,” sagði Snape. Lupin kyngdi munnvatni og horfði á töfradrykkjameistarann.
“Allir meðlimir reglunnar eru kvikskiptingar. Mitt form er úlfur þannig að ég get alveg farið óséður um. Enginn tekur eftir úlfi í leit að hræjum,” sagði hann. Snape kinkaði kolli.
“Mitt form er hrafn og það er ekkert merkilegt við hrafn fljúgandi yfir vígvelli. Það ert bara þú, Granger, sem myndir eiga í vandræðum með að komast burt.”
“Nei, reyndar ekki. Þegar ég var á 6.ári byrjaði prófessor McGonagall að kenna mér að umbreytast í kvikskipting. Aðeins hún og prófessor Dumbledore vissu af því. Ég er köttur, brún og svartflekkótt. Það er næstum ómögulegt að sjá mig þegar það er dimmt,” sagði Hermione og roðnaði aðeins. Harry og Ron höfðu líka verið þjálfaðir en þeir gátu aldrei náð að umbreyta sér án sprota. “Ætlarðu að hjálpa okkur að flýja prófessor? Klefinn okkar gæti verið næstur í röðinni, það var tekinn fanginn rétt hjá áðan og vörðurinn kemur á tíu mínútna fresti.”
“Ég veit að vörðurinn kemur á tíu mínútna fresti! En ég þarf að fá ykkur til að samþykkja svolítið áður en við byrjum… nei, bíðið við…” sagði Snape. Það heyrðist fótatak rétt fyrir utan hurðina….

Það var Weva Galley Meyrilson, nýráðinn stríðsfréttaritari frá Færeyjum, sem tók greinina saman fyrir fréttablað Nýja-GaldraSamfélagsins. En eins og allur galdraheimurinn veit, sluppu Hin þrjú úr dýflissunum. Eftir að þau aðvöruðu færeyska galdramálararáðuneytið var slóð þeirra rakin á endanum til Íslands, en þar hefur ekkert spurst til þeirra en sumir segja að það hafi heyrst eða sést til þeirra í Afríku. Nýlega fékk NGS sent, með fönix, þankalaug með þessum minningum, ásamt örfáum í viðbót. NGS hefur sett upp leit að þeim, í annað sinn, en ekkert gengur enn sem komið er. Ginerva Molly Weasley (sem slapp fyrir einu ári á dularfullan hátt, sjá tbl. 33, 1999), sem gekk í raðir drápara og sveik fjölskyldu sína og vini sagði við yfirheyrslu skyggna NGS þetta:
“Tom Marvolo Riddle veit hvar takmörk sín liggja. Þegar hann frétti af flótta þeirra hvíslaði hann að mér ‘þessi þrjú eru með ómótstæðilega galdrahæfileika þegar þeir eru látnir saman. Töfradrykkjagerð, galdrakunnátta og galdramáttur. Það er ekki hægt að finna þau, þau verða alltaf týnd; svikarinn, blóðníðingurinn og varúlfurinn!’”

“Við hefðu ekki átt að senda þessar minningar. Núna veit Weasley stelpan að við erum á lífi og kemur og hefnir sín.”
“Þetta er mjög augljóslega gildra. Sjáðu, það stendur að hún voni að við lesum þessa grein og komum aftur í galdraheiminn.”
“Eigum við að vera áfram hérna eða fljúga eitthvert? Kannski nota alvöru peninga svona til tilbreytingar.”
“Neinei. Muggarnir uppgvötuðu ekkert þegar við fórum til Færeyja, Afríku, Rússlands, Mexíkó… engar líkur á því að þeir uppgvöti þetta á næstunni.”
“Þá höldum við bara áfram að fara huldu höfði í heiminum. Hvert næst, austur, vestur, norður eða suður?”
“Hvenær? Í dag?”
“Af hverju ekki? Við höfum ekkert farið í september. Við gætum gefið út ferðadagbók áður en við deyjum með öllum ríkjunum og löndunum sem við höfum farið í.”
“Hvaða dagur er annars í dag?”
“11.september árið 2001 klukkan hálf sjö um morgun, svona ef þú vilt hafa þetta nákvæmt. Hvað segið þið um að fara til Bandaríkjanna og í felur þar næsta mánuðinn eða svo?”

————————————-
Hugmynd, uppsetning og alles gert á þrem tímum. Áður en þið segið að þessi saga sé ekki tekin með vegna þess að Weva Galley Meyrilson sé ekki karakter sem mátti hafa með, raðið þá stöfunum í nafninu hennar aftur upp og þá fáið þið að vita hver þetta er í raun og veru. Fyrsta nafnið er 7 stafir, annað er 5 og eftirnafnið 7 stafir.