A.T.H. Þetta er næstum sami spuni og ég sendinn fyrir meira en ári síðan, bara mjög mikið breyttur!!!

Gætu orðið SPOILERAR í seinni köflum en ekki víst..



Formáli og persónu upplýsingar.

Dartanía Derów, kölluð Taný, Deró eða Dartan, er 16 ára, í byrjun sögunnar. Hún er óttalega mikill vandræða unglingur, með litað svart hár sem einhverra hluta vegna kemur ekki rót á, þó það séu 4 mánuðir síðan hún litaði það, auk þess gengur hún með gaddaól. Hún lætur einungis vel í augsýn móður sinnar, Myrcvu Sól Sérecu, því Myrcva er vön að taka harkalega á allri óhlýðni. Hún veit fátt um föður sinn, sem Myrcva lætur sem að sé ekki til, því umgengni við hann kæmi henni bæði til góðs og en líklega meira ills… Taný er sú eina í fjölskyldu sinni sem hefur ekki heyrt um galdra.

Myrcva Sól Séreca, móðir Dartaníu, er fremur dularfull persóna, allt bendir til þess að hún vilji leyna nafni barnsföður síns og jafnvel virðist hún ekki einu sinni nota sitt rétta nafn… Myrcva hafði ákveðið að segja dóttur sinni ekkert um galdra og yfirgefa heim galdranna. Þetta gerði hún af ótta við Voldemort henni grunaði ekki hve mikil mistök það voru… En hvers vegna taldi hún sig ekki vera örugga í heimi galdranna?

Hálfdán Dagur er hálfbróðir Taný og er hann 5 árum eldri, Hálfdán er líklega skvibbi og aðalega útaf öfund í garð systur sinnar skapast mjög mikil óvinátta milli systkinanna. Hversu mikið hann veit um galdraheiminn er óvíst en ýmislegt bendir þó til þess að hann viti talsvert meira en hann lætur uppi…

Tieo er kanína Dartaníu, en þó Taný viti það ekki, er Tieo engin venjuleg kanína. Hún er talin veik á geði því hún þykist vera varðhundur og ver heimilið gegn þjófum, köttum, hundum og flestu öðru. Hún var vel tamin í langri “varðhunds” þjálfun, sem Dartan veit ekki af. Tieo lítur út fyrir að vera um ársgömul en er í raun að minsta kosti 15 ára en Taný hefur átt Tieo síðan hún var 5 ára…




1. Kafli. Stundum er betra að þegja og láta alla halda að maður sé heimskur, heldur en opna munninn bara til þess eins að sanna það!!

Ég, Dartanía Derów leit í ísskápinn… Ég var að leita mér að einhverju í kvöldmat en eins og vanalega… Ekkert, nema úldin síld, ostur sem leit út eins og heima tilbúinn gráðostur en hafði einu sinni verið kotasæla, myglað brauð og opin kattamatsdós sem var farin að mygla að ofan eins og flest annað í ísskápnum. Ekki það að við ættum kött, Hálfdán hafði bara haldið að þetta væri túnfiskur og keypt eina dollu til að smakka! Svo sorglegt.

Ég ætlaði að gá hvort það væri kex í skápnum, en þá heyrðist það, öskur? Eða hvað? Það kom af neðri hæðinni… Var einhver niðri að öskra? Það hljómaði eins og einhver hefði fundið verulega mikið til… Hafði Tieo, “varðhundurinn” af kanínuætt, kannski ráðist á innbrotsþjóf, eða eitthvað, nei hún myndi aldrei meiða neinn svo mikið, viljandi…

Ég hljóp niður en þar var enginn… Þá heyrðist það aftur… Það var úti í garði og ekki nóg með það, þetta var móðir mín, en það vissu allir, sem þekktu Myrcvu, að hún myndi aldrei öskra svona, að minnsta kosti ekki að ástæðu lausu!

Það hlaut eitthvað alvarlegt að vera að. Einhver óþekktur og einkennilegur hrollur fór um mig, gat verið að ég væri hrædd? Ég hafði sannfært sjálfa mig um að ég væri yfir þessa tilfinningu hafin… En þó lét hún núna á sér kræla… Ég herti upp hugann, hristi höfuðið af geðvonsku og án þess að hugsa um hve fáranlegt það væri, rauk ég að glugganum og stökk út um hann! Þó ótrúlegt væri lenti ég vel. Loksinns var ég með allar fætur á jörðinni og laus við allann ótta og horfði undrandi á það sem fyrir augun bar…

Þarna stóð einhver hettuklædd vera með prik og beindi því að Myrcvu. Venjulega hefði ég hlegið að þessu en ég hafði heyrt ópin og sá svipinn á móður minni… Það hlaut eitthvað slæmt að hafa skeð! Hvers vegna beindi þessi vera einhverju priki að móður minni? Af hverju hörfaði hún undan? Ég skyldi þetta ekki ef ég hefði beint priki að henni hefði hún gripið í það og sagt mér að hætta þessum barnaskap… Forvitnin bar mig ofurliði, ég læddist nær…

Þá áttaði ég mig skyndilega á því að eitthvað var breitt, ég stóð á fleiri fótum en venjulega… Ég hafði breyst eitthvað en hvernig? Hvað var ég? ég leit niður á það sem augnabliki áður höfðu verið hendurnar á mér en þarna voru komnir stórir úlfs hrammar, hvernig hafði þetta gerst, ég hafði ekki drukkið svo mikið kvöldið áður… Ég var viss um að ég hafði bara reykt tvær winston, ekkert annað… En parkódínið? Var ekki bara parasetamól og kódein í því? Engin ofskynjunarlyf, eða hvað?

Ég var trufluð í miðjum pælingunum því, “veran” sem reyndist vera fullorðinn fremur grannur maður, talaði á óskiljanlegri tungu, að vísu bara eitt orð ,,crusio“ og Myrcva öskraði af sársauka. Hvað gerðist? Hann hló andstyggilegum hlátri, hvað var svona fyndið? Hvað var ég samt að pæla í því? Þetta hafði meitt móður mína! Ætlaði ég bara að standa þarna og horfa á? Eða hvað? Tilhugsunnin reiddi mig óvenju mikið, ég vildi ráðast á hann! Bíta hann! En afhverju?
,, Snögg Deró fylgdu eðli þínu!” tísti óskýr rödd, ég leit í kring um mig en sá engann! En ósjálfrátt hlýddi ég og hljóp af stað, áður en ég náði þangað kallaði hann tvo orð sem ég átti eftir að muna allt mitt líf.

Um leið fylltist ég óútskýranlegu vonleysi… Ég var of sein, ég hafði brugðist minni eigin móður! Einhvern vegin vissi ég að allt væri um seinan fyrir móður mína, en hvernig ég vissi það mun ég aldrei vita… Þetta var orðinn slagur upp á líf og dauða, bara með einhverju sem virtust vera eitthvers konar galdrar, eða hvað? Hvað voru galdrar annars? Hvað kunni ég í þeim? Ekkert! En voru galdrar þá yfir höfuð til? Ég réðast á hann með kjafti og klóm, það var mér einhvern vegin svo eðlilegt, þangað til maðurinn hvarf skyndilega og birtist rétt hjá, hvernig fór hann að því? Hvað gerðist eiginlega?

Hann kallaði orðið aftur, ,,crusio!” og nánast ólýsanlegur sársauki helltist yfir mig, eins og rafstraumur, sem heltók mann eins og maður væri hundblautur! Svipað og þegar ég og nokkrir vinir mínir höfðum áhveðið að klippa á nokkra víra sem lágu í skólann gera allt rafmagnslaust, ái! Það hafði verið rigning þá! En þetta var verra, entist lengur… En þrátt fyrir það espaði sársaukinn mig bara meira, ég skildi sko þrauka og hefna mín! Maðurinn öskraði orðin tvö aftur, en “tístandi röddin” hálf urraði skipandi:
,, Deró, niður! Leggstu niður! Strax!“

Hálf sturluð af hræðslu og sársauka, samblönduðum við hefndarþostann kastaði ég mér niður, ég fann nístandi sársauka í hálsinum, þúsund sinnum verri en hinn hafði verið… Ég sá allt í móðu, var þetta endirinn?! Þar með hvarf hann aftur, minn versti óvinur fyrr eða síðar, en eftir það varð allt rautt og að lokum svart…

Sársaukinn hafði lægt en var en of mikill til þess að ég gæti opnað augun strax, kannski svipaður og “crusio” dæmið hafði verið? Það hring snérist allt í höfðinu á mér.. Eitthvað mjúkt og blautt straukst við hálsinn á mér og linaði þar með sársaukann örlítið…
,, Mikið var ég heppin, gaddaólin gerði gagn, ég sem hélt að allar ólar væru pyntingartæki” skrækti “röddin” hver var hún?
Ég píndi upp augun! loks vissi ég hver ætti ,“röddina”… Ég var svo undrandi að eitt andartak gleymdist allur sársauki því það sem ég sá hefði líklega ekki getað komið mér meira á óvart, nokkrum cm frá mér stóð hin úfna, gullbrúna og svarta “síams looking” kanína, Tieo og nöldraði óskýrt…
,, Þú varst heppin Deró, síðasta og eina skiptið sem ég veit af sem einhver lifði slíka bölvun af var fyrir 14 og hálfu ári, að mig minnir las ég það í Spámannstíðindum!“
,, Tieo? Hvernig skil ég þig? Bölvun? Spámannstíðindi? What? Hvað bull er þetta en… Ha?! Kanntu að lesa?!” spurði ég hissa en að reyna að átta mig á hlutunum…
,, Derów! Ekki helduðu að mennirnir séu einu verurnar á jörðinni sem hugsa! Auðvitað kann ég að lesa hver kann það ekki?! Þú veist of fátt… Hvers vegna furrfaði Myrcva þér aldrei neitt…“ hálf urraði í Tieo sem virtist vera sárlega móðguð.
,, Fyrirgefðu! En hvern fjandann áttu eiginlega við? ,,Furrfaði”? Meinarðu sagði? Eða…“ spurði ég hálf kaldhæðin.
,, Tja, eitthvað svoleiðis.” Svaraði Tieo óákveðin.. En hundsaði kaldhæðnina með öllu…
,,En hvað hefði Myrcva átt að segja mér?“
,, Allt! Meðal annars ætternið!” furrfaði Tieo hneiksluð… ,,Það var nú samt alveg eftir henni hegðaði sér eins og versti “blóðníðingur” ekki það að hún hafi verið slíkur sem betur fer!”

Hvað var blóðníðingur? En það var nóg um það, það var annað sem mér lá mikið meira á að vita! úff ætlaði þessum sársauka aldrei að linna?
,,Veistu hverra ætta ég er? Hvernig? Þekktirðu föður minn?” hafði ég bunað út úr mér áður en ég fattaði hversu fáranlegt þetta hljómaði allt saman.. Ég var að tala við kanínu!!
,, Auðvitað veit ég það! Þú hefur tandur hreint blóð og þú ert meðal annars ættuð frá tveim fornum Hálfúlfs ættum! En nóg um það!” fullyrti Tieo svo pirruð að hún líktist varla kanínu eitt augna blik, en það hlaut að vera misskilningur…
,,Hálfúlfs? hvað er það?“ spurði ég.
,,Hálfúlfar eru varúlfar með aukna sjálfstjórn og vitund, en hvað um það, við verðum að fara. Þetta er ekki öruggur staður lengur.”
,,En Tieo, afhverju? hvað gerðist?“
,, Treystu mér bara, þú vilt ekki vita það!” svaraði Tieo örg.
,, Hvert erum við að fara?“
,, Vertu þolinmóð! Það kemur í ljós! Reyndu að hugsa! Út í óbyggðirnar, auðvitað! Hvert annað ættum við eiginlega að fara? En náðu fyrst í flösku, beittan hníf, teppi og reipi. Svo ættirðu kannski að lagfæra ólina svo þér blæði ekki út!”

Ég fattaði það ekki fyrr en Tieo myntist á það, að mér fossblæddi úr hálsinum, svo ég lagfærði ólina, svo hún stoppaði blæðinguna, með herkjum því hendurnar á mér voru en loppur…

Ég náði í það sem Tieo bað um, en samt gat ég ekki skilið hvers vegna ég átti að sækja þetta en ég treysti henni bara, hún hafði nú eiginlega bjargað lífi mínu, og því sótti ég dótið…

Ég elti Tieo af stað út í óbyggðirnar og fór að hugsa út í það hvað yrði um okkur Tieo. Einhvern veginn vissi ég að mamma var dáin, en af hverju var ég þá ekki líka dáin? Þetta voru jú sömu orðin, ef til vill, líklega bölvunin…

Þótt kaldhæðnislegt sé björguðu töffarastælarnir lífi mínu. Þ.e.a.s. ég hefði ekki verið með gaddaól ef það væri ekki töff, svona upphaflega, svo varð maður háður ólinni…

Það var komið hádegi þegar við loks fundum ,,öruggan stað“. Það var kalt en úlfsfeldurinn var hlýr. En ég var órólegri en nokkru sinni fyrr. Spurningar eins og ,,Hver var hann?” ,,Verð ég maður aftur? ,,Gæti hann fundið okkur?” og einfaldlega ,,Hvers vegna?“ ásóttu mig stöðugt. Ég var svöng og hefði gert hvað sem er fyrir myglaða og úldna matinn heima eða jafnvel fyrir það eitt að geta farið heim!.
,, Tieo, hvað gerðist samt? Afhverju er ég breytt? Hvað er ég?”
,, Ég var búin að segja þér það!! Þú ert Hálfúlfur!!” furrfaði Tieo og stappaði fætinum geðill.
,, En, hvernig verð ég maður aftur?”
,,Það er einfalt, slakaðu bara á og taktu því rólega. Til að verða úlfur verðurðu að hræðast eða reiðast, eða hvoru tveggja. Svo að til að verða tvífætlingur á ný verðuru að finna öryggi… En samt…”

Ég hugsaði um vini mína og gömlu góðu klíkuna mína…

Ég lá í grasinu og hlustaði á tístið í Tieo, en ég skildi það ekki lengur, ég var orðin maður á ný… Ég var lengi að finna einhverja tilhugsun sem var nógu ógnvekjandi til að umbreyta mér til baka en það tókst að lokum, reindar var það meira örvæntingafull reiði sem umbreitti mér, þ.e. Tilhugsunin að móðir mín hafi vitað um heim galdranna en ekki sagt mér neitt! Hver veit kanski væri hún en á lífi ef ég hefði vitað eitthvað um galdra hefði ég þá kanski getað bjargað henni?

Það liðu tvær vikur áður en eitthvað gerðist… Tieo var góður félagi svo framalega sem ég spurði ekki margra spurninga. Fljótlega fattaði ég að hún vildi ekki að ég spyrði margra spurninga því hún vissi ekki hvernig hún átti að svara þeim… Með tímanum fluttumst við Tieo nær bænum. Þar var auðveldara að ná í mat og fleira sem Tieo vildi finna… Með tímanum fór ég að láta af varkárninni og vera oftar í ,,mannslíki“ líkt og Tieo ,,furrfaði” það. En einn morgunninn var komið okkur algerlega að óvörum. Þ.e.a.s. lögreglan mætti á staðinn… Tieo slapp en þar sem ég gat ekki umbreyst, hver veit hvernig þeir hefðu brugðist við því, náðist ég.

Ég var flutt í fangelsi og að sjálfsögðu mótmælti ég hástöfum. Ég hafði ekki gert neitt af mér, í þetta sinn, en þeir svöruðu…
,,Ekki það nei?“
,,Hvað gerði ég af mér?” öskraði ég og hugsaði, hvað gerði ég? Ég hef að vísu oft brotið af mér en ég vissi það vel að í þetta sinn var ég saklaus. Hvað gat ég hafað gert?
,,Ákærð fyrir morð og segist saklaus?“
,,Ég er saklaus! Hvern á ég svosem að hafa drepið?” sagði ég sem í öllum látunum hafði gleymt einu…
,,Hún heitir Myrcva Sól Shéreca, og hættu þessum lygum það er vitni af morðinu!“
,,Hver?!”
,, Við gefum ekkert slíkt upp…“
Nú þýddu engin mótmæli lengur, mér var hent í steininn, vegna lyga einhvers, en hvers?

Dagurinn leið, að vísu hægt, en hann leið þó. Ég hafði nánast náð að útiloka þá hugsun að móðir mín væri dáin, horfin að eilífu. En nú neyddist ég til þess að sökkva mér inn í raunveruleikann og sætta mig við staðreyndir ég var í fangelsi, og það saklaus…

Þegar öll von virtist úti kom Tieo. Ég lagðist í dimmt horn og umbreyttist.
,,Deró, Á morgun, þegar vörðurinn fer í mat, þá stekkurðu upp í gluggann og kemur þér út!” furrfaði Tieo.
,,En Tieo, ég get ekki stokkið svo hátt!“ mótmælti ég.
,,Hvaða vitleysa er þetta, þú ert Hálfúlfur! Jafnvel á þínum aldri ættiru að geta stokkið 6 metra léttilega, þetta er bara rétt um 2!”
Ég gat ekki mótmælt, því Tieo var nú þegar farin. Nóttin leið og virtist vera heil eilífð, þá loks fór vörðurinn í kaffi. Ég reyndi að stökkva upp í gluggann, það tókst í annarri tilraun, en Tieo minntist ekki á neina rimla fyrir glugganum.

Skyndilega réð ég ekki lengur hvað ég gerði, ómeðvitað sagði ég eitthvert undarlegt orð sem ég hafði aldrei heyrt áður. Rimlarnir hrundu niður og urðu að örsmáum sandkornum.

Það fyrsta sem ég heyrði er ég lenti á jörðinni var rödd Tieos.
,,Snögg, Derów, í mannslíki, ég kem með“
Ég skildi ekki hvað hún átti við en umbreyttist í mann á ný. Skyndilega birtust þeir, að minnsta kosti 10 manns sem allir voru með prikin sem Tieo kallaði töfrasprota.
,,Þú ert handtekin!”
,,Jæja, hvað á ég nú að hafa gert af mér?“ spurði ég örg um leið og Tieo stökk upp í fangið á mér, ég fann það frekar vel að Tieo var mjög hrædd.
,,Þú beittir ófyrirgefanlegum bölvunum og útbrotsbölvun, sem þýðir lífstíðarvist í Azkaban.” sagði einn þeirra.
,,Hvað er ófyrirgefanleg bölvun? og hvað er eiginlega Azkaban?" spurði ég en þeir hlóu bara og létu mig hafa flösku.

Samstundis fann ég að ég gat ekki sleppt flöskunni, það var eins og eitthvað yfirnáttúrulegt hefði krækt í naflann á mér og flutti mig í annað fangelsi en þetta var mikið verra en hitt… Út um allt voru stórar ógnvekjandi hettuklæddar verur, ég heyrði dynja fyrir eyrum mér, verstu atburði lífs míns meðal annars atburði síðasta dags móður minnar. Sú tilfinning heltók mig að það væri ekkert lengur í þessum heimi til að gleðjast yfir…








P.s. Ég vil þakka Sonjal fyrir að lesa yfir og leiðrétta villur.. og ég vona að ykkur hafi fundist kaflinn skemmtilegur og vonandi var hann ekki of ruglingslegur, svona eins og 1. kaflar eiga til… og…

EF ÞAÐ ER EITTHVAÐ AF MÁLFRÆÐI, STAÐREYNDAR EÐA STAFSETTNINGARVILLUM ENDILEGA KVARTIÐ!!! Því annars neiðist þið bara til að annaðhvort hætta að lesa eða lesa sömu villurnar aftur og aftur…

Meiningin með þessu er bara segið ykkar raunverulega álit =D