“Það er alveg ótrúlegt hvað svona flutningar, málningavinna og hreingerningarherferðir taka ótrúlega stuttan tíma þegar hægt er að nota galdra við þetta,” sagði Hermione á meðan hún horfði á Percy sem gekk á eftir svífandi fataskáp inn í herbergið sitt.
Það var aðfangadagur og allt var komið á sinn stað í húsinu. Allir voru fluttir inn í sín herbergi, búið var að mála og húsið nánast komið í fullkomið stand.
“Þegar fjölskyldan mín flutti í nýtt hús þegar ég var níu ára, tók það heilan mánuð að gera allt það sem við höfum gert núna á fjórum dögum. Og það var ekki nema tveggja hæða hús,” bætti hún við og hristi höfuðið.
“Hvernig gátuð þið verið í mánuð að gera þetta?” spurði Ron vantrúaður.
“Reyndu að gera eitthvað af þessu án þess að galdra og þá kemstu að því,” svaraði Hermione og kyssti hann á kinnina.
Ron leit flóttalegur í kring um sig og sá að mamma hans var á leiðinni upp stigann.
“Komdu upp í setustofuna okkar,” sagði hann við Hermione og nánast dróg hana upp stigann.
Setustofan á þriðju hæðinni hafði verið innréttuð fyrir unglingana sem flest áttu herbergi á þeirri hæð. Þar inni voru tveir sófar, annar þeirra hornsófi, lítið borð og fjöldinn allur af púðum í einu horninu þar sem hægt var að kúra sig og hafa það notalegt. Þarna var líka búið að koma fyrir borði þar sem hægt væri að vinna heimavinnu fyrir skólann, tefla, spila eða hvað annað sem notendum herbergisins datt í hug.
Ron henti sér í púðahrúguna og lét fara vel um sig.
“Ertu að koma?” spurði hann Hermione sem stóð yfir honum og horfði glottandi á hann.
“Allt í lagi,” svarði hún og hló um leið og hún lét sig detta við hlið hans í hrúgunni.
Hann tók utan um hana, strauk hárið frá andlitinu og kyssti hana á munninn.
Hún svaraði kossinum með vörum sínum og tungu og strauk höndunum upp bakið á honum.
Hann strauk höndinni eftir hálsinum á henni, niður bakið og staðnæmdist neðarlega á mjóbakinu.
Kossinn dýpkaði.
Þau vöfðu fótum sínum saman og smám saman færðist höndin neðar þar til hann strauk yfir ávalan rassinn.
Andadráttur þeirra beggja var farin að þyngjast og hann fann að hendur hennar leituðu undir skyrtuna og struku nú nakið hold hans.
Hann fann heita strauma hríslast um sig. Hann færði hönd sína neðar þar til hann fann pilsfaldinn og færði hann ofar. Fyrr en varði fundu leitandi fingur hans silkimjúkar nærbuxurnar.
“Við skegg Merlins!”
Þau hentust upp og horfðu á agndofa Molly sem stóð á stigapallinum og hélt fyrir munninn. Molly blikkaði augunum nokkrum sinnum og virtist vera að nota alla sína krafta til að róa sig niður. Hún var orðin rjóð í kinnum en þó ekki rauðari en Ron og Hermione sem sátu þarna eins og glópar og vissu ekkert hvað þau áttu að segja. Hermione flýtti sér að laga pilsið sitt og Ron reyndi eftir bestu getu að slétta úr skyrtunni sinni.
“Ég kem aftur eftir smá stund,” sagði Molly og lagði mikla áherslu á síðustu orðin. Hún snerist á hæl og hvarf upp stigann.
“Rassgat,” var það eina sem Ron datt í hug að segja.
“Hvað heldurðu að hún geri?” spurði Hermione áhyggjufull á svipinn.
“Það veit ég ekki,” svaraði Ron ringlaður. “Ég bjóst við að hún myndi öskra og æpa en ekki bara stinga af.”
“Hún getur nú samt ekki mikið skammað okkur. Við vorum ekki að gera neitt af okkur,” sagð Hermione sem nú var að jafna sig. “Ég er orðin sautján ára og má gera nákvæmlega allt það sem mér sýnist og þú verður sautján eftir þrjá mánuði. Varla hefur hún haldið að við ætluðum að aldrei að gera neitt svona?” spurði hún og var nú farin að reiðast örlítið. “Ég meina, það er ekki eins og hún hafi verið mikið eldri en við þegar Bill fæddist,” bætti hún við.
“Vá, allt í lagi, slakaðu bara aðeins á,” sagði Ron róandi röddu. “Við vitum ekki ennþá hvað er í gangi. Sjáum bara hvað hún segir þegar hún kemur niður.”

Þau stóðu upp úr púðahrúgunni og Ron settist í hornið á hornsófanum og Hermione hjá honum. Ron tók í höndina á henni til að róa hana niður og strauk hana mjúklega. Hann hallaði sér nær henni.
“Sama hvað gerist,” hvíslaði hann glottandi í eyrað á henni. “Þá var það vel þess virði.” Hann sleikti á henni eyrnasnepilinn og heyrði að hún hló örlítið. Í því heyrðu þau fótatak koma niður stigan og Ron hallaði sér aftur á bak í sófanum og þau settu bæði upp alvarlegan svip.
Molly gekk inn í setustofuna og settist í sófann á móti þeim. Hún ræskti sig lítillega.
“Fyrst í stað vil ég segja að ég gleðst fyrir ykkar hönd yfir að þið hafið náð saman,” byrjaði hún. “Hermione mín ég gæti ekki hugsað mér betri stúlku fyrir hann Ron minn.”
Hermione brá við þessi orð og roði hljóp í kinnarnar. Hún virtist ekkert vita hvað hún átti að segja en brosti bara vandræðaleg á svip.
“En nú er kominn tími til að ég segi ykkur frá staðreyndum lífsins,” sagði hún blátt áfram.
Það var eins og andlitin hreinlega dyttu af Ron og Hermione báðum í einu. Á sömu stundu gengu Fred og George blaðskellandi inn í setustofuna. Þeir snarstoppuðu og litu á mömmu sína sem var ekki vön að nota þessa setustofu. Þeir litu svo á Ron og Hermione, aftur á mömmu sína og svo var eins og rynni upp fyrir þeim hvað var að gerast.
“Úff…” sagði Fred,
“Þið eigið alla okkar samúð,” bætti George við. Þeir hneigðu sig og hurfu svo með háu “plopp”-i.
Molly leit hugsi á Ron.
“Ætli það sé ekki best að Harry og Ginny hlusti á þetta líka,” sagði hún. “Vitið þið hvar þau eru? Ég hef ekkert séð þau síðan í hádeginu,” bætti hún við.
“Ég held þau séu inni í herberginu hans Harrys,” svaraði Hermione.
Augu Mollyar virtust stækka við að heyra þetta og hún stóð snöggt á fætur og arkaði fram á stigapallinn og hratt upp hurðinni inn í herbergi Harrys.

Harry og Ginny sátu á sitthvorum endanum á rúminu og voru greinilega í miðjum samræðum þegar Molly kom arkandi inn.
“Mamma, væri þér sama,” sagði Ginny pirruð. “Við erum að tala saman.”
Molly horfði strangt á þau bæði og Harry fékk það á tilfinninguna að hún grunaði hann um eitthvað. Hann vissi bara ekki hvað.
“Ég þarf að tala við ykkur,” sagði Molly alvarleg í bragði. “Frammi í setustofu,” bætti hún við.
“Mamma, við erum að tala saman. Getur þetta ekki beðið?” spurði Ginny sem var ennþá frekar pirruð.
“Þetta er allt í lagi,” svaraði Harry sem bjóst ekki við því að Molly vildi bíða með það sem henni bjó í brjósti. “Við tölum bara betur saman seinna,” bætti hann við og blikkaði Ginny svo lítið bæri á.
Hann hafði verið að segja henni frá spádóminum. Undanfarna daga höfðu þau verið mikið saman þar sem Hermione og Ron höfðu verið upptekin hvort af öðru. Þau höfðu spjallað mikið saman þessa daga. Þau höfðu spjallað um Lunu og Dean, Sirius og Charlie, Voldemort, dráparana og nánast allt sem þeim lá á hjarta. Harry var farið að finnast Ginny vera orðinn jafn góður vinur hans og Hermione eða Ron. Hann hafði því ákveðið að segja Ginny frá spádóminum og öllu sem hafði gerst um vorið og hún ekki vitað af. Honum fannst hún eiga það skilið að fá að vita þetta. Honum fannst ekki rétt að allir í hópnum vissu þetta nema hún.
Hann hafði rétt náð að ljúka við frásögn sína þegar Molly hafði ætt inn til þeirra. Hann vissi að Ginny vildi spyrja hann út í ýmislegt en hann vissi líka að það yrði að bíða.
Hann stóð upp af rúminu og gekk fram.
Ginny elti hann en sendi móður sinni illt auga þegar hún gekk fram hjá henni.
Harry gekk inn í setustofuna og sá Ron og Hermione sitja þar fyrir, vandræðaleg á svip og rjóð í vöngum. Hann leit spyrjandi á þau en Ron hristi bara höfuðið og Hermione lokaði augunum. Hann leit aftur fyrir sig á Ginny sem virtist vera jafn hissa og hann.
Þau settust í hornsófann við hliðina á Ron og Molly fékk sér sæti í sófanum á móti þeim.

“Þið eruð nú kominn á þann aldur að þið eruð farin að hugsa meira um hitt kynið,” byrjaði Molly.
Harry vissi ekki við hverju hann hafði búist en þetta var allavega hvergi nálægt því. Hann starði opinmynntur á Molly og leit svo á Ron til að spyrja hvort hann væri virkilega að skilja hana rétt.
Ron kinkaði bara kolli vesæll á svip.
“Æj, nei,” stundi Ginny upp mæðulega og faldi andlitið í höndum sér.
“Einhver þarf að kenna ykkur um þessa hluti því ekki fáið þið fræðslu um þetta í Hogwarts, svo mikið er víst,” sagði Molly ströng á svip. “Það er ekki nema eðlilegt að ákveðnar kenndir fari að vakna hjá ykkur þegar þið eruð á þessum aldri,” hélt hún áfram örlítið mýkri á manninn. “Þið viljið prófa ykkur áfram og ýmislegt varðandi hitt kynið fer að verða meira spennandi. Þið vitið eflaust öll hvernig allt virkar og þið strákarnir hafið eflaust komist í blöðin sem tvíburarnir eru með í stöflum undir rúminu sínu.” Hún ranghvolfdi í sér augunum og leit svo á Ron sem leit út fyrir að hafa fengið blauta tusku í andlitið.
“Já Ron, ég veit um þau,” svaraði hún spurningunni sem hann þorði ekki að spyrja. “En það er ekki allt eins og það virðist í þessum blöðum. Karlmenn fullnægja sjaldnast kvenmanni með því einu að láta vaða inní hana.”
Ron og Harry misstu báðir andlitið eina ferðina enn en stelpurnar létu sér nægja að roðna örlítið og loka augunum.
“Ég ætla ekkert að fara nánar út í það hvernig þið eigið að fullnægja stúlkunum,” hélt Molly áfram án þess að taka nokkurt mark á viðbrögðunum sem hún var að fá. “Þið verðið að finna það út sjálfir. Gefið ykkur bara nógan tíma í að sinna öllu vel.” Hún leit á strákana sem sátu stjarfir í sófanum og reyndu að kinka kolli og líta út fyrir að þeim þætti þetta ekkert vandræðalegt. Það gekk ekki vel.
“Það er þó annað sem mér finnst meira aðkallandi að ræða við ykkur. Áður en þið farið að stunda kynlíf, og ég vona svo innilega að ég sé ekki of sein með þessa ræðu, þá þurfið þið að gæta að getnaðarvörnum.”
Augun í Ron og Ginny opnuðust í forundran eins og þau skildu ekkert hvað við var átt. Harry og Hermione kinkuðu aftur á móti bara kolli.
“Harry, Hermione, vitið þið hvað ég er að tala um?” spurði Molly hissa.
“Já, að sjálfsögðu,” svaraði Hermione og Harry kinkaði bara áfram kolli vandræðalegur á svip.
“Það er kennd kynfræðsla í öllum muggaskólum á flestum stöðum í heiminum,” bætti hún við. “Mamma fór að hafa áhyggjur af þessu þegar ég var þrettán ára og kenndi mér allt um þetta þá. Svo sér maður líka svo mikið af þessu í sjónvarpinu í sumarfríinu,” bætti hún við eins og ekkert væri sjálfsagðara.
“Já, gott hjá þeim,” sagði Molly sem virtist í fyrsta skipti finnast mikið til einhvers koma sem muggarnir gerðu. “Og eru muggarnir líka með getnaðarvarnir?” spurði hún hissa.
“Já, alveg hrúgur af þeim,” svaraði Hermione.
“Hrúgur? Þurfa þeir að nota margar?” spurði Molly aftur.
“Það fer bara eftir því hvað hver og einn vill nota,” svaraði Hermione. “Sumar konur vilja nota pilluna, aðrar lykkjuna eða öðruvísi hormónameðferðir. Flest ungt fólk notar bara smokkinn, hann er nátturlega líka öruggasta vörnin gegn kynsjúkdómum,” bætti hún við.
“Kynsjúkdómum?” spurði Molly og vissi greinilega ekki hvað Hermione var að tala um.
“Já, þú veist, sjúkdómar sem smitast með kynlífi,” svaraði Hermione til að útskýra.
“Ég vissi að sjúkdómar gætu smitast þannig…” sagði Molly nú eins og hún hefði unnið veðmál af einhverju tagi. “Það trúði mér enginn en ég vissi það.”
“Er ekki vitað um kynsjúkdóma í galdraheiminum?” spurði Hermione hissa.
“Hermione mín, þú hefur kannski tekið eftir því að kynlíf er ekki rætt í galdraheiminum. Það er ekki kennt um það í skólum og það er ekki rætt um það nema bak við lokaðar dyr. Ég fékk aldrei neina fræðslu um eitt eða neitt af því að foreldrar mínir gátu ekki fengið það af sér að segja mér frá þessum hlutum. Bill hefði eflaust ekki orðið til ef ég hefði vitað betur. Að sjálfsögðu var hann velkominn í heiminn og það var einn mesti hamingjudagur lífs míns þegar hann fæddist. En ég hefði gjarnan viljað bíða aðeins lengur með það að eiga börn. Ég hefði gjarnan viljað ferðast meira, hafa tíma til að leika mér örlítið en ekki útskrifast ófrísk úr skólanum.”
“Varðstu ófrísk í Hogwarts?” spurði Ginny nú með hræðsluglampa í augunum.
Molly leit á hana og augun galopnuðust.
“Ekki segja mér að ég sé of sein til að ræða þetta?” sagði hún í spurnartón og áhyggjublærinn í röddinni var augljós.
“Nei, nei alls ekki,” svaraði Ginny hratt um leið og hún áttaði sig á hvað mamma hennar var að spyrja um. “Ég var bara ekki búin að fatta að þú hefðir verið svona ung þegar þú áttir Bill. Var bara aldrei búin að reikna það út,” flýtti hún sér að útskýra.
Það var eins og Harry létti töluvert. Ginny og Dean höfðu þá ekki enn farið alla leið. Af einhverjum ástæðum fannst honum það ánægjulegt. Hann leit snöggt á Ron sem brosti og kinkaði kolli með sjálfum sér.
“Jah, það var nú bara svona,” hélt Molly áfram greinilega álíka létt og Ron var. “Þegar enginn kennir manni um þessa hluti þá gerast hlutir sem ekki var reiknað með. En nú þekki ég ekki til getnaðarvarnanna sem muggarnir nota og ekki heldur þessara kynsjúkdómavarna. Ég þyrfti nú eiginlega að fræðast meira um þetta hjá þér Hermione,” sagði hún með spurnar svip.
“Ekkert mál,” svaraði Hermione. “Ég er með góða bók sem fjallar um flest þessara málefna. Fræðslubók sem mamma lét mig fá til að ég væri við öllu búin ef á þyrfti að halda,” hélt hún áfram og roðnaði nú lítið eitt og gjóaði augunum í átt til Rons. “Ég skal lána þér hana,” flýtti hún sér að klára.
“Það væri ágætt, þakka þér fyrir Hermione,” svaraði Molly.
“En við í galdraheiminum, þó að við séum óttalega tepruleg með þetta allt saman, þá eigum við líka okkar getnaðarvarnir. Það er til seyði sem heitir Dittany-mjöður. Allir helstu apótekarar selja þetta undir borðið og fröken Pomfrey gefur nemendum þetta ef þeir biðja hana. Stúlkan þarf að fá sér eitt glas af þessu og þá er engin hætta á að hún verði ófrísk næstu þrjá mánuði en þá þarf hún að fá sé annað glas ef hún vill framlengja vörnina.”
Ginny og Hermione kinkuðu kolli hljóðar.
“En hvað meinarðu með kynsjúkdómar Hermione?” spurði Ginny svo. “Getur maður smitast af kvefi og þannig með kynlífi?”
Hermione hrissti höfuðið.
“Nei, það er ekki það sem ég á við. Kynsjúkdómar eru ákveðnir sjúkdómar sem smitast eingöngu við kynmök. Það sést ekkert alltaf að fólk sé veikt af þessum sjúkdómum en þeir geta verið mjög alvarlegir,” svaraði hún. “Ég skal bara leyfa þér að skoða bókina líka,” bætti hún við.
“Jæja,” sagði Molly. “Þá held ég að ég sé búin að koma því á framfæri sem ég vildi segja. Ef þið hafið einhverjar spurningar seinna þá megið þið alltaf koma og ræða þær við mig. Jah, eða kannski bara Hermione því hún virðist vita enn meira um þessi mál en ég,” sagði hún og brosti. “En ég ætla að fara niður núna og undirbúa jólamatinn.” Hún stóð upp og gekk út úr setustofunni og unglingarnir heyrðu hana ganga niður tröppurnar.

Ron blés frá sér.
“Þetta var nokkuð, magnað,” sagði hann og var greinilega létt yfir því að þessu samtali væri lokið. “En hvað segirðu mér Hermione,” sagði hann og glotti. “Átt þú einhverja skemmtilega bók um þessi málefni? Ert þú manna fróðust um þetta? Hvernig væri að kíkja inn í herbergið mitt og gefa mér smá einkatíma?” spurði hann og glotti.
Hermione ranghvolfdi í sér augunum og brosti.
Ron stóð á fætur og dróg hana með sér og saman skutust þau inn í herbergið hans.
“Jæja, þar fara þau eina ferðina enn,” sagði Ginny og hristi höfuðið. “En það góða við það er að nú getum við haldið áfram að spjalla saman,” bætti hún við og setti fæturna upp í sófann og sneri sér til að geta horft beint á hann.
Harry brosti.
“Ég var nú eiginlega búinn að segja þér allt það merkilegasta,” sagði hann.
“En, ég er ennþá að melta þetta allt saman,” sagði Ginny ringluð. “Úff og svo voru mamma og Hermione að gefa mér ennþá meira að melta. Ég á eftir að vera ringluð þar til eftir áramótin. En nú ætla ég að geyma allt þetta kynlífsraus og melta það síðar en einbeita mér að þessum spádómi,” sagði hún ákveðin á svip. “Sem sagt, spádómurinn segir að þú sért sá eini sem gætir sigrað þú-veist…” hún hikaði örlítið. “…Voldemort og annar hvor ykkar verður að deyja af völdum hins?” spurði hún.
Harry kinkaði kolli.
“Nema að það hefði reyndar getað verið Neville en svo merkti Voldemort mig og þar með var það ákveðið,” bætti hann við.
“Vá,” sagði Ginny hugsi. “En hver er þessi kraftur sem þú hefur en ekki hann?” spurði Ginny.
”Hermione heldur að það sé kærleikurinn eða ástin. Hún heldur að það sé ekki hægt að sigra hann með hatri því það er hans sterka hlið. Hann er hreint hatur út í gegn núorðið. Hún segir að einhverntíman hafi hann kannski þekkt kærleika en það sé horfið fyrir löngu síðan. Hann fyrirlítur ástina og kærleikan og vanmetur mátt hans. Ég held að það sé alveg rökrétt en ég veit ekki alveg hvernig það á að gagnast mér,” svaraði hann.
Ginny hugsaði málið í smá stund.
“Ég held að þetta sé rétt hjá henni. Þegar ég kynntist honum í gegn um dagbókina, þá reyndi hann að þykjast skilja mig og í fyrstu trúði ég honum en svo fannst mér eitthvað skrýtið hvernig hann hélt að sambönd á milli fólks virkuðu. Hann skilur engan veginn kærleika. Eftir því sem ég best fæ skilið þá hefur hann heldur aldrei kynnst kærleika. Hann ólst upp á munaðarleysingjahæli og hann fékk aldrei neina ást eða umhyggju sjálfur svo hann hefur aldrei fengið að kynnast því hvað það er. Ef maður hefur bara heyrt um ástina af afspurn hvernig á maður þá að geta skilið hvaða kraft hún hefur að geyma? Það liggur við að maður kenni í brjóst um hann,” bætti hún við.
“Ha?” Enn einu sinni þennan dag missti Harry andlitið.
“Hugsaðu þér bara,” svaraði Ginny. “Ef hann hefði átt góða foreldra sem hefðu elskað hann og sinnt honum sem skildi þá hefði hann kannski orðið rosalega klár, góður galdramaður sem hefði kannski uppgötvað frábæra hluti í staðinn fyrir að einbeita sér að því að eyða öllum muggum og reyna að verða ódauðlegur.”
“Vá, í fyrsta lagi, andaðu,” svaraði Harry eftir þennan mikla lestur. “Í öðru lagi þá átti ég ekki góða foreldra á lífi til að elska mig og sinna mér sem skildi. Ég hafði bara leiðinlegt frændfólk sem hefði helst viljað henda mér á munaðarleysingjahæli en gerði það af einhverjum ástæðum ekki. Ég var látinn gjörsamlega afskiptalaus, nema þegar Dudley var að berja mig og fékk aldrei eitt eða neitt sem mig langaði í. Með sömu rökum ætti ég þá ekki að vera alveg eins og hann?” spurði hann og var nú farið að hitna dálítið í hamsi.
“Nei, það er hreint ekki það sama,” svaraði Ginny. “Þú vissir að foreldrar þínir höfðu elskað þig. Þú vissir að þau dóu og gátu ekki sinnt þér. Þú áttir drauminn um þau. Þú vissir líka að af einhverri ástæðu þá gaf frænka þín þér heimili þrátt fyrir að vera ósátt við það, þrátt fyrir að hún gæti hennt þér út á hverri stundu þá gerði hún það ekki. Þú komst svo í skólann og kynntist þar Ron, Hermione og fjölskyldunni minni… ég meina okkar,” leiðrétti hún sig. “Þú vissir alltaf að þú hefðir einhverntíman verið elskaður og fannst svo aftur ást hjá okkur. Pabbi Toms fór frá honum strax og hann frétti að mamma hans var norn. Hann skildi þau eftir til að deyja. Hann vildi þau ekki. Hann elskaði þau ekki. Mamma hans var svo niðurbrotinn að hún dó stuttu eftir að hann fæddist, þegar hún var búin að nefna hann eftir manninum sem yfirgaf þau. Hann hataði hana fyrir að gefa sér þetta nafn og hann hataði hann fyrir að yfirgefa þau. Hann átti heldur aldrei góða vini í Hogwarts. Hann kynntist aldrei ástinni. Það hlýtur að vera einmannalegt líf,” sagði hún niðurlút. “Ekki misskilja mig,” bætti hún við og leit upp. “Hann er villidýr sem á allt slæmt skilið eftir allt það ógeð sem hann hefur framkvæmt. Eftir allt það ógeð sem hann gerði mér og þér, eftir allt sem hann gerði við foreldra þína, Charlie og alla hina en honum er samt líka svolítil vorkun.”
Harry hikaði aðeins áður en hann svaraði.
“Ég skil hvað þú átt við,” sagði hann. “Ég skil afhverju þú segir þetta en ég get ekki fundið fyrir þessari vorkunn. Ekki ennþá. Kannski einhvern daginn.” Hann leit í augu hennar og sá meðaumkunina sem skein úr þeim.
“Þú ert með ótrúlega stórt hjarta Ginny. Ég veit ekki um neinn sem hugsar eins og þú,” bætti hann við með aðdáun.
“Mamma er líka svona,” sagði Ginny og ypti öxlum. “Ég er eins og hún að þessu leiti. Charlie var líka svona,” bætti hún við og Harry sá tárin vera að myndast í augnkrókunum. Hann færði sig nær henni og tók utan um hana.
“Æi, það er bara svo erfitt svona um jólin að vita til þess að hann kemur ekki heim núna,” sagði hún með grátstafina í hverkunum.
“Ég veit,” svaraði Harry og strauk yfir hárið hennar. Sjálfur var hann með tárin í augunum og saknaði Siriusar meira en nokkrusinni fyrr.
Þau sátu saman í sófanum í nokkra stund og hughreystu hvort annað. Eftir töluverða stund var tárunum farið fækka og brosin farin að læðast fram að nýju.
“Jæja, ætti maður ekki að fara að punta sig fyrir jólakvöldið,” stakk Ginny uppá.
“Það er rúmur klukkutími í matinn,” sagði Harry og fannst nú alger óþarfi að fara að hafa sig til strax.
“Vá, þá er nú eins gott að fara að byrja,” sagði Ginny og stóð á fætur. “Takk fyrir að segja mér þetta allt Harry,” sagði hún og horfði í augu hans. “Og takk fyrir hugga mig. Þú ert virklega góður vinur,” bætti hún við og beygði sig niður til að faðma hann áður en hún gekk inn í herbergið sitt.

Klukkutíma síðar sat Harry við veisluborðið í eldhúsinu. Molly var að leggja síðasta réttinn á borðið og allir karlmennirnir sátu umhverfis borðið í sínum fínustu spariskikkjum. Snape var mættur til jólakvöldverðar ásamt Aniku sem sat við hlið hans rjóð í vöngum og brosandi að venju. Molly settist niður við hlið Arthurs og leit yfir borðið.
“Hvar eru stelpurnar?” spurði hún óþolinmóð. Í sömu andrá birtust stelpurnar í dyragættinni, hver á fætur annarri. Fyrst var Hermione sem var komin í gullfallegan brúnan síðkjól. Hann var ermalaus og örlítið fleginn en nokkuð einfaldur í sniðinu. Hún var með uppsett hár og fallega hálsfesti. Ron gapti eins og þorskur en um leið og hún settist við hlið hans áttaði hann sig og hallaði sér að henni og kyssti hana.
Næst kom Ginny. Hún var í grænum hnjásíðum kjól með hárið slegið fyrir utan tvær litlar fléttur sem héngu niður vangana. Hún kom og settist í laust sæti við hlið Harrys sem langaði ekkert heitar en að taka utan um hana en lét það þó ógert.
Síðust gekk svo inn einhver gullfalleg stúlka sem Harry þekkti ekki.
Hver var þetta? Hann kannaðist eitthvað við hana en hann var ekki viss af hverju. Stúlkan var með dökkbrúnt hár og eldrauðar strýpur í því að framan. Hárið var allt tekið upp í hnakkann á mjög settlegan hátt. Hún var í stuttum eldrauðum kjól sem var örlítið fleginn að framan og reimaður í bakið. Augu hennar voru brúnni en nokkuð sem Harry hafði áður séð. Hver var þetta?
Stúlkan gekk inn og brosti sínu blíðasta þegar hún settist við hliðina á Remusi og blikkaði hann.
“Tonks?” spurði George allt í einu og það var eins og hann mælti fyrir munn allra sem sátu hljóðir og horfðu á hana koma inn.
Tonks brosti og ypti öxlum.
“En ekki hver?” spurði hún hissa eins og allir hefðu átt að þekkja hana svona útlítandi.
Remus hallaði sér upp að henni og hvíslaði eitthvað í eyra hennar sem fékk hana til að roðna. Hann leit svo upp og beint í augu Harrys sem brosti til hans. Hann ypti öxlum og brosti til baka. Mikið var gott að sjá hann svona glaðan hugsaði Harry með sér.
“Jæja, gjörið svo vel að fá ykkur að borða,” sagði Molly nú. “Og gleðileg jól.”

Það þurfti ekki að segja heimilisfólkinu tvisvar að fá sér að borða af þessu dýrindis veisluborði. Þarna var risastór kalkúnn með fyllingu, þrjár tegundir af kartöflum, tvær tegundir af sósum, kál, baunir og hvert það meðlæti sem Harry gat hugsað sér að hafa með. Þvílíka og aðra eins jólaveislu hafði hann aldrei séð. Ekki einu sinni í Hogwarts.
Fjölskyldan borðaði og spjallaði saman og allir voru svo glaðir. Þetta var stund sem ekkert fékk að skyggja á. Harry leit á Snape og á Remus og sá hversu hamingjusamir þeir litu út fyrir að vera. Þeir voru líklega að upplifa svipaða hluti og hann sjálfur. Fyrstu ánægjulegu jólin í faðmi fjölskyldunnar í langan tíma.
“Já, Hermione,” sagði Arthur allt í einu þegar liðið var talsvert á matartímann. “Ég gleymdi að segja þér það að við erum búin að fá það á hreint að þú getur tekið verklega partinn af náminu þínu núna strax eftir jólin.”
Andlit Hermione ljómaði eins og sólin.
“Í alvöru?” spurði hún áköf. “Og hvað fæ ég að vera lengi?” spurði hún.
“Þú verður í tvær vikur í ráðuneytinu, mest með mér og Remusi en líka talsvert með öðrum ráðherrum,” svaraði Arthur aftur.
“Bíddu…” spurði Ron ringlaður. “Hvað eruð þið að tala um?”
“Æj, já, úps,” sagði Hermione afsakandi. “Ég var aldrei búin að segja ykkur frá því. Ég er búin að vera í námi í stjórnmálafræði í vetur í gegn um bréfaskóla. Ég er búin að vera að kynna mér hvernig stjórnkerfi galdramálaráðuneytisins virkar og nú fæ ég að fara í verklega hlutann strax eftir jólin. Það þýðir að ég kem ekki aftur í skólann fyrr en tveimur vikum á eftir ykkur því ég verð í galdramálaráðuneytinu að fylgjast með ráðherrum að störfum þar,” sagði hún spenntari en Harry hafði nokkru sinni séð hana.
“Vá, það er nokkuð svalt,” svaraði Ron með aðdáun í augunum. “Ég vissi ekki að það væri kennt svona fag við Hogwarts.”
“Það hefur aldrei verið kennt áður,” svaraði Hermione. “Ég las bara um svona námskeið í muggaháskólablaði heima í sumar og datt í hug að athuga hvort hægt væri að koma einhverju svona á í galdramannasamfélaginu. Ég talaði um það við pabba þinn í haust og svo við McGonnagall á valdeginum og þeim leist bara vel á hugmyndina svo þetta fór bara allt í gang.”
“Meiriháttar hjá þér,” sagði Harry sem dáðist jafn mikið af henni fyrir þetta og Ron leit út fyrir að gera.
“Hey, ertu að stefna á að verða galdramálaráðherra?” spurði Ron með stjörnur í augunum.
Hermione roðnaði og brosti.
“Ég veit nú ekki alveg með það, en allavega langar mig að verða ráðherra,” svarði hún.
“Hvað verð ég þá?” spurði Ron og velti vöngum. “Galdramálaráðherramaðurinn?”
“Jah… nema þú viljir verða frú galdramálaráðherra?” skaut Fred inní.
“Já, eða Herra galdramálaráðherrafrú?” bætti George við.
“Eða galdramálaráðherrafrúarmaðurinn?” stakk Ginny upp á.
Allir skelltu upp úr og ekki síst Ron.
Harry skemmti sér vel þetta kvöld en í huga hans var örlítill skuggi. Hann vissi að gleði þessa kvölds myndi ekki vara að eilífu. Hann vissi að innan skamms þyrfti hann að kljást við alvöru lífsins. Bráðum færu þau aftur til Hogwarts. Bráðum yrði Draco vígður inn sem drápari. Bráðum þyrfti hann að berjast.
En í kvöld vildi hann vera hamingjusamur svo hann ýtti þessu öllu til hliðar og ákvað að njóta lognsins á undan storminum.