Þegar Albus Dumbledore borðaði baun með ælubragði!

Ein vika eftir og þá yrði skólinn búinn! Albus Dumbledore gekk rólegur um flatir Hogwartsskóla. Eftir smá stund sá hann töfrakennarann sinn, Nicolas Flamel.
“Góðan daginn herra Dumbledore,” sagði hann og brosti aðeins.
“Góðan dag,” svaraði Albus.
“Hvað… hvað er á kinninni á þér?” spurði prófessor Flamel og horfði á vinstri kinn Albusar.
“Ah… mér var sagt upp. Miranda… tja… viltu ekki bara heyra söguna…?” sagði Albus. Hann mundi þetta kvöld með Miröndu eins og það hefði gerst í gær… æi já… það GERÐIST í gær! Nú jæja. Það jók bara líkurnar á því að hann myndi þetta betur. Hann hafði farið út með Miröndu Raven í gær. Þau höfðu farið á Þrjá kústa til að fá sér hunangsöl. Eftir það höfðu þau farið að labba, keypt fjöldabragðabaunir og skoðað í búðarglugga. Svo höfðu þau farið að ganga aftur upp í skólan. Allt hafði gengið fullkomlega. Svo hafði hann ætlað að vera sniðugur, fá sér fjöldabragðabaun, kyssa Miröndu og lauma bauninni upp í hana. En neeei! Varirnar á þei voru við það að snertast þegar hann fann bragðið af bauninni: ælubragð! Auðvitað hafði hann hrækt henni út úr sér… en Miranda hafði misskilið þetta…
“Albus Dumbledore! Þú hefðir getað sagt mér venjulega upp skarfurinn þinn í staðin fyrir… fyrir að þykjast ætla kyssa mig og hrækja síðan!” öskraði hún.
“Mirrie, nei! Þú misskilur þetta, það var baunin sem….”
“Þegiðu!” hrópaði hún aftur og sló hann utan undir. Hann var með marblett núna.

Þegar Albus var búinn með söguna var prófessor Flamel við það að tárast af hlátri.
“Ég skil ekki hvað þér fannst svona fyndið við þetta,” muldraði Albus við hann.
“Þér var sagt upp út af fjöldabragðabaun! Kvartaðu við Bott-fjölskylduna!” sagði hann.
“Ég er farinn,” muldraði Albus aftur og stóð upp. Flamel gat orðið of gamansamur ef hann vildi. En af hverju hafði hann þurft að lenda á baun með ælubragði, ÆLUBRAGÐI af öllum bragðtegundum heims! Ekki kirsuber, súkkulaði eða eitthvað algengt… neibb, hann hafði þurft að lenda á ælubragði!
“Ill örlög alheimsins…” sagði hann lágt og brosandi.


…. herbergi fullt af koppum….

“Það eina sem ég þoli ekki við skólastjóraskrifstofuna, Fawkes, er það að það er ekkert klósett hérna!” sagði Dumbledore og fór í heiðbláan náttslopp. Fönixinn opnaði annað augað og horfði áhugalaus á hann.
“Jájá, eins og þér sé ekki sama,” muldraði skólameistarinn og fór út. ‘Hann er skólameistarinn. Af hverju lætur hann ekki bara eitt stykki klósett hingað?’ hugsaði Fawkes en fór svo aftur að sofa. Á meðan var Albus Percival Wulfric Brian Dumbledore, skólastjóri Hogwartsskóla galdra og seiða, hlaupandi um ganga Hogwartsskóla í spreng.
“Hvar er þetta, hvar er þetta…” sagði hann og flýtti sér áfram. Þetta var ekki réttlátt! Einmitt þegar hann þurfti að flýta sér sem mest þá færðust stigarnir mest. Það var líka morgunn, þeir þurftu að vera á réttum stað þegar nemendurnir vöknuðu. Þetta var samt ekki sanngjarnt!
“Hérna á þetta að vera,” stundi hann feginn og opnaði næstu dyr. En þetta var ekki klósettið. Jú, það voru klósett þarna, en… þetta var eitthvað allt annað! Þetta var hreint ótrúlegt! Skyndilega mundi hann af hverju hann hafði komið þangað og flýtti sér inn.


Hugleiðingar
“Albus. Þetta er ekki þér að kenna,” sagði Minerva lágt við mig. Ég leit upp.
“En þetta ER mér að kenna. Ég vissi að þetta væri ekki búið, að hann væri enn á lífi og væri að bíða eftir rétta tækifærinu!” Ég tók gleraugun af mér og leit aftur út um gluggann.
“Hann mun aftur taka völd. Það mun aftur ríkja hræðsla alls staðar, jafnvel innan þessara veggja. Í hvert sinn sem fólk mun sjá ástvini sína getur það orðið seinasta skiptið.”
“Við vissum ÖLL að þessir tímar kæmu aftur, Albus. Bara ekki svona fljótt. Eða fyrr en við vonuðum. Þetta er ekki þín sök,” sagði Minerva aftur í þessari lágu rödd. Ég stundi og leit á hana.
“Það er mín sök að Sirius dó. Hann átti að vera bakhjarl Harrys, en núna….” Ég þagnaði aftur.
“Það er eitthvað meira að hjá þér Albus,” sagði Minerva og gekk nær mér. Ég brosti aðeins. Minerva hafði alltaf getað lesið mig eins og opna bók.
“Ég… mér finnst Harry bara ekki tilbúinn.”
“Ekki tilbúinn? Albus Dumbledore, þessi drengur var tilbúinn strax á fyrsta ári!”
“Nei, Minerva. Það er ekki það. Hann vantar æskuna í sig. Hann… hann þarf að skilja ástina sem aðrir vilja gefa honum. Hann lokar heldur sig mest frá fólki þegar hann þarfnast þeirra mest,” sagði ég.
“Kenndu Petuniu um það,” sagði Minerva snúðug.
“Ég geri það að vissu leiti. Hún átti ekki að framfylgja hverri einustu ósk hans, bara segja honum hvað og hver hann væri og gefa honum hluta af þeirri ást sem Lily og James hafa ekki getað. Ekkert meira.”
“Manstu eftir því þegar þau tilkynntu það? Á einum Fönixreglufundinum? Ég hef aldrei séð þig vera jafn ánægðan,” sagði Minerva og brosti til mín. Ég kinkaði kolli.
“Það var yndislegt. Ný sál, nýtt líf. Svo þegar þau komu með hann… mér finnst hann jafn líkur Lily og hann er líkur James.”
“Mér líka. Hann er persónuleiki Lilyar. Þau vilja hjálpa þeim sem minna mega sín og er alveg sama þótt þau fái ekkert í staðin.” Ég kinkaði kolli en varð svo alvarlegur aftur.
“En þau guldu fyrir það með lífi sínu. Og bráðum mun sonur þeirra gera það líka. Og ég mun ekki geta gert neitt til að stöðva það.”



Og hvernig bragðaðist þetta svo?