Hér eru kaflarnir þrír sem voru á Áhugaspunakubbnum. Í ellefta kafla sá Harrry stóra svarta hundinn (Snata/Síríus) aftur, dreymdi annan stórundarlegan draum og kaflinn endaði á því að Ron fór veikur í rúmið. Annars getið þið lika lesið þetta allt saman á kasmírsíðunni minni með lagfæringum. Öllu stússinu í kring um Dumbledore er til dæmis sleppt og í staðin er smá aukaefni sem aldrei birtist á huga.

Tólfti kapítuli
Út loksins út!
Næsti tími var ummyndun hjá McGonagall og hann leið án tíðinda. Harry var á báðum áttum um hvort hann ætti að segja Hermione frá þessum stórfurðulega draumi sem hann hafði dreymt í vörnum gegn myrku öflunum og var því annars hugar. Hann var smeykur um að hún myndi stinga upp á fleiri hughrindingartímum hjá Snape og það vildi hann ekki heyra á minnst. Þar að auki stangaðist þessi draumur á við þá kenningu hans að fyrri draumurinn hefði haft einhverja merkingu. Hann var fár á manninn allan morguninn en þegar hann settist við hádegisverðarborðið í Stóra salnum leitaði hann ósjálfrátt að Ginnyju. Hann kom auga á hana þar sem hún sat hjá vinkonum sínum hinumegin við borðið, tíu sætum til vinstri við hann. Hún virtist finna fyrir augnaráði hans því hún leit upp og úr augnaráði hennar gat hann lesið að hún hafði verið í draumnum hans. Bókstaflega. Harry stóð svo snöggt á fætur að hann hrinti næstum glasinu sínu um koll. Ginnyju brá en hún stóð samstundis á fætur, föl á svip og flýtti sér að hlaupa hringinn í kring um borðið til hans.
„Harry! Hvað í…?“ kallaði Hermione upp yfir sig þegar hann hljóp af stað á móti Ginnyju.
Þau mættust við endann á Gryffindorborðinu og skullu næstum saman, þvílíkur var asinn á þeim.
„Harry,“ spurði Ginny óðamála, „Varst þú þarna?“ Hún var föl og henni virtist augsýnilega brugðið. Harry kinkaði kolli.
„Já ég var þarna. Þú líka?“
Hún kinkaði sömuleiðis kolli og í smá stund stóðu þau bara og störðu hvort á annað. Ginny var fyrri til að rjúfa þögnina.
„Hvað var þetta? Hvað gerðist? Hvað átti þetta að þýða?“
„Sko,“ sagði Harry hikandi, „Ég… held ég þurfi að segja þér frá svolitlu,“ og svo hvíslaði hann að henni öllu sem viðkom draumnum um Síríus og að hverja aðra hafði dreymt þennan sama draum.
„…og ég held að þetta sé eitthvað svipað,“ endaði hann á því að segja.
„En… Þetta var bara bull!“ svaraði Ginny, „Draumurinn núna var bara bull! Hann hafði enga merkingu fyrir mig, þetta er ekki eitthvað sem ég hef upplifað áður.“
„Ekki? En ég kannaðist ekki heldur við neitt þarna,“ sagði Harry hissa. Ég var ekki einu sinni í neinu hlutverki.“
„Tölum við Hermione,“ áræddi Ginny, „Og Ron og Neville. Reynum að komast til botns í þessu.“

„Okkur dreymdi draum,“ sagði Harry um leið og hann og Ginny settust sitt hvoru megin við Hermione. „Dreymdi ykkur draum?“ át Hermione upp eftir honum, „Sama drauminn?“
Harry og Ginny kinkuðu bæði kolli, alvarleg í bragði en voru nú farin að anda rólegar.
„Þegar ég sofnaði í vörnum gegn myrku öflunum,“ sagði Harry og bætti síðan beisklega við „Og fékk eftirsetu fyrir.“
„Ég var í spádómafræði,“ sagði Ginny frá, „Og Flórens og Trelawney, sem annars eru aldrei sammála, vildu bæði að ég túlkaði drauminn fyrir næsta tíma. Hvað á ég að segja?“ spurði hún angistarfull á svipinn, „Þetta var langt frá því að vera eðlilegur draumur og ég vil ekkert að þau séu að hnýsast í mitt einkalíf. Sérstaklega ef þetta tengist einhverju öðru; ef Harry á í hlut gæti það verið eitthvað stórt! Svo þarf ég að segja öllum bekknum frá.“
„Þú skáldar bara,“ sagði Hermione, „Það hefur dugað strákunum í þrjú ár. En hvað segið þið, ykkur dreymdi sama drauminn, Harry, var hann eitthvað svipaður hinum?“
„Nei,“ svaraði Harry sannleikanum samkvæmt, „Þessi var algerlega út í hött.“
Harry fann hvernig hann var að róast. „En þetta var samt bara draumur, það eina merkilega við hann er það að Ginny dreymdi hann líka.“
„Engar duldar merkingar?“ spurði Hermione ýtin en Harry hristi bara höfuðið.
„Ekki nema bara sú að virða starf Filch betur,“ sagði hann og leit á Ginnyju sem yppti öxlum í hlutlausu samþykki.
„Og er það allt og sumt?“ spurði Hermione áfram eins og hún byggist við fleiru en Ginny og Harry voru nú búin að jafna sig og brostu bara afsakandi.
„Já það… er allt og sumt,“ sagði Ginny eftir smá umhugsun.
„En við skulum láta þig vita ef okkur dettur eitthvað í hug seinna meir,“ bætti Harry við.
„Hæ krakkar! Hvað er í matinn? Ég er að sálast úr hungri!“ heyrðist þá fyrir aftan þau við undirspilið af gríðarlegu garnagauli.
„Úff, sko bara, heyriði ekki?“ sagði Ron um leið og hann tróð sér við hliðina á Harry og greip allan mat í seilingar fjarlægð.
„Ron?“ hváðu Harry og Hermione í kór.
„Hvað ert þú að gera hér? Ég hélt að þú værir fárveikur,“ sagði Harry, „Þú gast varla staðið í lappirnar áðan.“
„Ég veit,“ svaraði Ron um leið og hann tróð heilli pylsu upp í sig. Þegar hann var búinn að kyngja hélt hann áfram.
„Ég svaf þetta bara úr mér.“
„Á nokkrum klukkustundum?“ spurði Hermione vantrúuð. Ron yppti kæruleysislega öxlum.
„Já ætli það ekki? Harry, réttu mér safann… Takk.“
„Þetta er frekar ótrúlegt,“ sagði Hermione skeptísk við sjálfa sig.
Ron glotti með fullan munninn af kjúklingi.
„Ég er hraustur maður!“ sagði hann og bankaði með krepptum hnefanum á bringuna á sér.
„Varstu veikur?“ spurði Ginny, sem vissi ekki af hverju þau voru svona hissa á að sjá Ron á fótum.
Ron kinkaði kolli.
„Já, eða slappur bara.“ Hann tók gúlsopa af safanum og hellti meiru í glasið. „Ég varð bara allt í einu svona hryllilega slappur svo ég staulaðist upp í rúm og sofnaði um leið. Svo þegar ég vaknaði var ég orðinn hress.“
„Hann hefur aldeilis verið orkufrek lækning, þessi svefn,“ sagði Hermione og fylgdist með Ron sporðrenna annarri samlokunni í tveimur bitum og fá sér súpu með. Hún hafði sínar hugmyndir um þessi skyndilegu veikindi Rons. „Jæja, það er gott að þú skulir vera orðinn svona hress,“ sagði hún svo og bætti formálalaust við „Harry dreymdi annan samtengdan draum. Tengdan við Ginnyju.“
Ron hætti að tyggja í smá stund og varð litið á litlu systur sína. Var Ginny nú að flækjast í málið? Harry vissi hvað hann var að hugsa, Ron hafði nefnilega alltaf ofverndað systur sína aðeins. Eða reynt það að minnsta kosti. Það hafði til dæmis orðið til þess að vinskapurinn á milli þeirra Deans var orðinn dálítið stirður, nú þegar þau Ginny voru saman; Ron vildi ekki sjá Ginnyju særða.
„Hvað dreymdi ykkur?“
„Bara rugl,“ svaraði Ginny og Hermione sagði honum frá því sem henni hafði verið sagt.
„Og er það allt og sumt?“ spurði Ron, rétt eins og Hermione hafði gert.
„Já,“ svaraði Ginny, „Og svo það að ég fattaði að ekki væri allt með felldu áður en ég vaknaði.“
„Ég tók eftir því en skildi ekki neitt sjálfur,“ sagði Harry.
Ron kinkaði kolli.
„Og hvað nú?“ spurði hann.
„Og hvað nú hvað?“ spurði Harry.
„Hvað ætlið þið að gera í draumamálunum?“ ítrekaði Ron.
„Gera?“ Harry var hissa, það var ekkert að gera, „Ekkert,“ sagði hann hreinskilnislega.
„Ætlið þið ekki að tala við Dumbledore?“ spurði Hermione þá.
Harry fór í varnarstöðu, hann þrjóskaðist enn við að fyrirgefa Dumbledore en fannst hann um leið haga sér barnalega. Hann bara réð ekkert við sig.
„Nei,“ sagði hann, „Þetta var bara venjulegur draumur, sem okkur Ginny dreymdi bæði. Þetta var ekkert hættulegt, ekki einu sinni neitt merkilegt, engar duldar merkingar. Við værum bara að eyða dýrmætum tíma Dumbledores.“ Hann stakk síðasta pylsubitanum upp í sig og gaf til kynna að málinu væri lokið.

* * *

Þau hittu Laufeyju nokkuð oft þessa dagana, hún sótti líka í bókasafnið, eins og Hermione hafði kennt strákunum, og bað þau oftar en ekki um hjálp. Sérstaklega í vörnum gegn myrku öflunum sem virtist vera það fag sem henni gekk verst í. Hún spurði Harry auðvitað spjörunum úr, enda var hann sérfræðingurinn í skólanum, og reyndi að nema allt það sem hann kenndi henni. VD fundirnir voru ekki enn þá byrjaðir því Harry vildi að tímatafla hinna klúbbanna í skólanum væri komin á hreint áður en hann tæki ákvörðun um fundartíma. Þannig gæti hann best passað upp á að allir kæmust.. Svo þurfti hann líka að hafa áhyggjur af Quidditch og undirbúa æfingar.
Þríeykið var sammála því að Laufey væri skemmtileg stelpa og enginn hafði neitt út á það að setja að hún lærði með þeim. Í hádegishléinu á föstudeginum áttaði Harry sig þó á nokkru sem hann undraðist mjög. Þau höfðu fengið að fara snemma úr jurtafræði og ákveðið að nota tímann til þess að gera einfalt verkefni sem þeim hafði verið sett fyrir og stefndu því á bókasafnið. Þar sat Laufey, ein að vanda, og var að rýna í talnagaldrabók. Hún stundi þungan og virtist vera við það að gefast upp.
„Hæ Laufey,“ hvísluðu Harry og Ron í kór um leið og þeir settust við borðið hjá henni.
Laufey leit upp og brosti breitt.
„Hæ strákar! Hæ Hermione!“ Hún færði sig og bókina um set og settist við hlið Hermione, sem hafði ætlað að setjast á móti henni. „Getur þú nokkuð hjálpað mér augnablik með talnagaldrana, ég get ekki með nokkru móti skilið af hverju útkoman er ekki eins og hún á að vera.“
Hermione leit sem snöggvast á dæmið í bókinni en stóð svo upp og sagði „Æ, nei, veistu, láttu Harry bara gera þetta, hann kann þetta alveg líka. Ég var búin að gleyma að ég, hérna, á fund við McGonagall prófessor…“
Harry vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
„Hermione!“ sagði hann fullhátt en leiddi hjá sér reiðilegt augnaráð fröken Pince, „Ég kann ekkert í talnagöldrum!“
„Kanntu að leggja saman?“ spurði Hermione.
„Ha?“
„Þetta er stærðfræði Harry. Þú kannt þetta alveg. Útskýrðu þetta fyrir henni, ég þarf að þjóta.“
„Hvað er stærfæði?“ hvíslaði Ron en Harry var of gáttaður til þess að taka eftir því; hann var viss um að Hermione hefði rétt í þessu blikkað Laufeyju, sem hafði roðnað í vöngum og brosað á móti.
Og þá fór hann að muna eftir svipuðum atvikum síðustu daga, Hermione lét sig oftar en ekki hverfa þegar Laufey birtist. Honum hafði fundist það dónalegt en ekki hugsað mikið um það. En Laufey virtist ánægð með það. Hvað var í gangi? Stelpur, hugsaði hann og hristi höfuðið í uppgjöf.

Síðasti tíminn á föstudögum var varnir gegn myrku öflunum, svo að Harry fékk ekki tækifæri til þess að sjá skrifstofu fröken Norm í þetta skiptið. Hann sat bara kyrr í sætinu sínu eftir að hinir nemendurnir færu út, svo að hann gæti byrjað eftirsetuna sem fyrst. Hvað ætli hann yrði látinn gera? Skrifa setningar? Honum varð hugsað til Umbridge og hann greip ósjálfrátt um höndina þar sem örin voru enn sjáanleg ef hann rýndi nógu vel í.
„Mig langar út,“ sagði lág rödd fröken Norm allt í einu.
Harry leit upp. Fröken Norm stóð við gluggann og starði löngunarfullum augum út. Sól var á lofti en haustvindar voru farnir að blása og skrjáfið í laufum trjánna í Forboðna skóginum heyrðist eins og seiður úr fjarska. Aftur datt Harry nunna í hug þegar hann horfði á kennarann sinn.
„Mig langar svo út,“ hvíslaði hún lágt.
Harry ók sér vandræðalega til í stólnum og ræskti sig. Fröken Norm snéri sér snöggt við.
„Fyrirgefðu,“ sagði hún, „Við förum út.“
Svo gekk hún hröðum skrefum til Harrys, tók í höndina á honum, brosti breitt og dró hann af stað.
Hann hefði getað gengið við hlið hennar en lét hana samt draga sig áfram. Ástæðan var sú að hún vildi ekki sleppa af honum takinu og ef hann gengi við hliðina á henni, þá liti það út eins og þau væru að leiðast. Af hverju vildi hún ekki sleppa? Alla leiðina niður tvær hæðir, gegn um ganga og sali reyndi Harry kurteisislega að losa sig en fröken Norm sleppti ekki fyrr en þau voru komin út undir bert loft. Þar dró hún djúpt andann og teygði sig á móti sólu eins og hún hefði ekki komið út svo dögum skipti. Og sú reyndist raunin.
„Ég hef ekki komið út í rúma viku!“ andvarpaði hún og brosti til Harrys. „Sem minnir mig á… Harry komdu með mér.“
Harry fylgdi möglunarlaust eftir hröðum skrefum. Hvert voru þau að fara? Þau sefndu á Forboðna skóginn en hann var bannsvæði…. Harry nam staðar þegar fröken Norm gekk fram hjá fyrsta trénu.
„Fröken!“ kallaði hann.
Hún stansaði og snéri sér við.
„Hvað?“
„Þetta er hættulegt,“ sagði hann. Hann mundi allt of vel eftir morðhótunni sem hann hafði fengið við síðustu heimsókn sína í skóginn.
Hún hugsaði sig aðeins um en sagði svo:
„Ertu með sprotann þinn?“
„Jaá,“ svaraði hann hikandi.
„Hefurðu komið hingað áður?“ spurði hún næst.
„Já og…“ Hann ætlaði að segja henni að síðast hefði hann næstum verið drepinn af kentárunum sem vildu engar manneskjur í skóginn en hún greip fram í fyrir honum.
„Og þú slappst alveg. Svo er ég með þér. Komdu nú!“ Hún veifaði honum að koma og lagði aftur af stað. Harry fylgdi hikandi á eftir.
Honum var órótt. Hann kunni kæruleysislegu fasi fröken Norm ekki vel og hafði sprotan tilbúinn til taks. Fröken Norm virtist bara njóta þess að vera komin útfyrir og ekki hugsa mikið um hættur skógarins. Trén þéttust í kring um þau. Harry hélt sig nálægt frökeninni og skimaði í sífellu í kring um sig. Hann hrökk í kút við hvert hljóð sem gæti hugsanlega verið mannýgur kentár. Að lokum leit hann aftur fyrir sig og sá ekki lengur skógarjaðarinn. Þá var komið nóg, hann stansaði og tók í handlegg kennskukonunnar.
„Þetta er nógu langt inn!“ sagði hann, vitandi að ef þau rækjust á kentára, þá gæfu þeir þeim engan séns og hann hefði enga möguleika á að sigrast á þeim. Þrátt fyrir að fröken Norm væri góður kennari, þá treysti hann henni ekki fullkomlega í raunverulegan bardaga. „Stoppum hér og segðu mér hvað ég á að gera og snúum svo við!“ bað hann. Unga konan leit á hann með umhyggju í augnaráðinu.
„Allt í lagi,“ sagði hún. Því næst bað hún hann um að hafa hljótt með því að leggja fingur á varir sér og benti honum á að hlusta. Hann gerði það og fylgdist með henni rýna inn á milli trjánna og hlusta á hljóð skógarins. Það fyrsta sem hann tók eftir var að það virtust ekki vera neinir fuglar í skóginum og einu hljóðin voru marr í trjánum og þytur í laufi. Einstaka rýt úr einhverri undarlegri skepnu kvað við og tíst í hinum og þessum trjáverum. Allt í einu heyrði hann léttan dynk rétt fyrir aftan sig og snéri sér snöggt við með sprotann í viðbragsstöðu. Fröken Norm starði hissa upp til hans þar sem hún sat á trjádrumbi sem hún hafði hlammað sér á.
„Slakaðu á Harry, það er ekkert hættulegt í grenndinni,“ sagði hún og klappaði á drumbinn, „Sestu hérna hjá mér augnablik.“
Harry hikaði eitt andartak áður en hann settist. Fröken Norm dró andan djúpt og brosti af vellíðan.
„Finnurðu ilminn?“ spurði hún, „Er ekki gott að vera hérna?“
Harry svaraði ekki. Hann var farinn að velta því fyrir sér hvað væri í gangi. Svo var óþægilegt að sitja þarna; hann sat alveg upp við kennarann, með grein sem stakkst í hann hinu megin. Svona sátu þau nokkra stund í þögn og Harry leið alltaf verr og verr. Hann bjóst við kentárum á hverri stundu og var með sprotann á lofti, greinin stakkst í hann og svo var eitthvað óþægilegt að sitja svona nálægt svona ungum kvenkyns kennara. Hann starði inn í skóginn, viðbúinn hverju sem væri.
Hann varð var við hreyfingu og herti takið á sprotanum. Það var eitthvað þarna inni á milli trjánna sem nálgaðist. Harry kyngdi munnvatni fylgdist stíft með því. Það var of lítið til þess að vera kentár, of loðið og með of stór augu. Silfurlit augu.
Harry stökk á fætur og hljóp í áttina að hundinum.
„Hvert ertu að fara Harry?“ spurði fröken Norm um leið og svarti skugginn með silfuraugun hvarf aftur á milli trjánna.
Harry stikaði fram og aftur og bölvaði.
„Harry Potter! Viltu að ég taki fleiri stig af Gryffindor vegna dónaskapsins í þér?“
„Nei. Nei. Fyrirgefðu fröken,“ svaraði Harry, „Getum við farið heim núna?“
„Já auðvitað,“ svaraði fröken Norm blíðlega, „Leggð þú af stað, ég fylgi á eftir.“
„Ha?“
„Þú situr eftir vegna þess að þú tekur ekki nógu vel eftir og sofnar í tímum Harry. Ég vona að þú hafir áttað þig á því og tekið vel eftir núna á leiðinni hingað, þú átt að koma okkur heim.“
„HA?“ spurði Harry aftur með vantrú. Var hún brjáluð? Hafði hún gengið með hann inn í Forboðna skóginn án þess að rata út aftur?


Þrettándi kapítuli
Dagbókin
„Skák og mát,” sagði Ron yfirvegað en Hermione, sem lék svartan, hnyklaði brúnir svekkt.
„Ég hef telft við þig í ein fimm ár og mér hefur enn ekki tekist að sigra þig almennilega!“ sagði hún, „Ég veit að þú leyfðir mér að vinna í það skiptið Ron,“ bætti hún svo við áður en hann náði að opna munninn.
Þau sátu við borð á heimavistinni, búin með heimalærdóminn, og voru að klára taflspil. Eins og venjulega hafði Ron farið með sigur af hólmi, enda var hann ókrýndur konungur skáklistarinnar í Gryffindor, ef ekki í öllum skólanum.
„Það er eitt sem ég skil ekki,“ hóf Hermione máls, þegar síðustu peðin hennar voru að skríða upp í kassann, „Hvernig ferðu að því að vera svona klár í skák? Það þarf mikil klókindi og góðan stærðfræðiheila til þess að vera svona mikill snillingur í íþróttinni.“ Eins og margur séníinn, taldi Hermione skák sem íþrótt og þótt Harry væri á allt öðru máli, þá gat Ron ekki annað en verið sammála henni. „En afhverju gengur þér ekki betur í skólanum en raun ber vitni? Það er mér frámunað að skilja,“ hélt hún áfram, „Þú ættir að reyna talnagaldra, það er ég viss um að þú hefur dulda hæfileika í faginu.“
Ron horfði á hana með svip sem sagði hvað-í-ósköpunum-varst-þú-eiginlega-að-segja? Hún talar bókmál, hugsaði hann. Aftur ætlaði hann að opna munninn og segja eitthvað en aftur var hann stöðvaður áður en hann kom upp nokkru orði. Harry hafði hlammað sér í auða stólinn við borðið og varpað öndinni eins og eftir mikið erfiði. Hárið á honum var úfið, fötin skítug og hann angaði allur af rakri mold og laufi. Hann lagði handleggina á borðið og grúfði andlitið niður. Ron og Hermione skiptust á áhuggjufullum augngotum áður en þau hristu varlega við honum.
„Harry minn, er allt í lagi með þig?“ spurði Hermione og strauk honum blíðlega um bakið.
Harry reisti sig uppgefinn við og leit á þau.
„Já já,“ svaraði hann, „Ég er bara… þreyttur.“
Hann sat hokinn og fylgdist móður með taflmönnunum hans Rons klifra upp í kassann.
„Hvað lét fröken Norm þig eininlega gera?“ spurði Ron áhyggjufullur og horfði á djúpa rispu sem náði frá gagnauga Harrys og niður á höku kveið svarinu.
„Hún fór með mig inni í Forboðnaskóginn að týnast. Það tókst vel,“ svaraði Harry í hæðnistón.
„Inn í skóginn? Að týnast?“ hrópaði Hermione stórhneyksluð upp yfir sig, „Er hún óð? Harry, þú þekki hætturnar í skóginum, af hverju hindraðirðu hana ekki í þessu?“ Hermione hafði líka lent í kentáraárás árið áður og var jafnvel enn hræddari við skóginn en Harry var. Samt sem áður voru þau bæði hugrökk, enda Gryffindornemar, en hugrekki felst ekki í því að vera óhræddur, heldur að bera skynbragð á hvenær hættan er of mikil til þess að það sé þess virði að reyna við hana.
„Hún er kennarinn Hermione, ég get ekki sagt henni fyrir verkum,“ svaraði Harry og rétti nú almennilega úr sér.
„Hún á nú samt ekkert með að stofna lífi nemenda í hættu,“ hnussaði hún með krosslagða handleggina.
Ron lokaði kassanum með taflmönnunum þegar sá síðasti hafði stokkið ofan í og leit á Harry, sem kinkaði kolli og virtist hafa ákveðið að gefa sig þreytunni ekki á vald.
„Ég veit,“ svaraði Harry, „Snape skammaði mig líka fyrir það.“
„Snape? Fyrir það að hún skyldi stofna lífi þínu í hættu?“ spurðu hin tvö steinhissa.
„Jamm. Hann sá okkur koma út úr skóginum og skammaði mig fyrir að segja fröken Norm ekki frá hættunum í skóginum. Eins og þetta væri allt saman mér að kenna. Svo sendi hann mig inn og hélt áfram að tala við hana.
Vitiði, ég held ég fari í sturtu fyrir mat.“
Hermione og Ron kinkuðu bara kolli og fylgdust með honum standa upp.
„Vertu fljótur, klukkan er alveg að verða.“

Draco þvoði sér um hendur og þurrkaði svo á skoskmunstruðu handklæðinu. Það var í báðum litum allra heimavistanna, mismjóar rendur sem mynduðu misstóra ferhyrninga á dökkum grunni. Oj bara, hugsaði hann, þessi handklæði eru svo hræðilega ósmekkleg! Þetta var sjötta árið hans í skólanum og hann hafði enn ekki sætt sig við handklæðin. Eftir að hafa litið stutt í spegilinn og kroppað í nýja unglingabólu gekk hann að dyrunum og opnaði þær. Af vana leit hann til beggja hliða og bjóst við auðum gangi, jafn auðum og klósettin höfðu verið, því þessi álma var ekki í notkun þetta árið. Það pirraði hann þess vegna dálítið að sjá í bakið á fjórum blaðrandi Gryffindornemum til vinstri við hann. Hann þekkti þrjú þeirra eins og skot. Hann hafði ekki hitt þau ein síðan í lestinni og þar með ekki fengið tækifæri til þess að hefna sín almennilega. Hann gekk hröðum skrefum í áttina að þeim.
„Hey!“ kallaði hann og naut þess að sjá þau hrökkva við.
Hann glotti við að sjá hatursvipinn á Weasleystráknum en fann hvernig glottið dofnaði um leið og hann leit á Potter. Þessi hrokafulli strákasni sem hélt að hann væri svo merkilegur bara vegna þess að hann var með eitthvað asnalegt ör á enninu. Það sem fór mest í Draco var að það var alveg rétt, Harry Potter var merkilegur einmitt vegna örsins á enninu. Hann mundi eftir því þegar hann hafði reynt að vingast við hann þegar þeir voru krakkar og hvernig Harry hafði gefið skít í hann. Upp frá þeim degi höfðu þeir kýtt reglulega og jafnvel slegist og óvildin vaxið dag frá degi. En hún hafði náð hámarki og orðið að hreinu hatri í garð Potters, árinu áður, þegar helvítið hafði komið upp um föður hans og sent hann í fangelsi. Azkaban. Hann hafði misst nokkra vini út af þessu og fólk farið að koma undarlega fram við hann. Svo ekki sé minnst á að hann hafði ekki séð föður sinn í eitt einasta skipti síðan.
„Hvar eru lífverðirnir Malfoy? Ekki segja mér að þeir hafi leyft þér að fara einum á klósettið?“ spurði Harry hæðnislega.
Djöfullinn! Potter var fyrri til.
Og áður en Draco hafði ráðrúm til þess að svara fyrir sig hélt Ron móðgununum áfram:
„Þeir vildu örugglega ekki koma með, lyktin er of svæsin fyrir tröllin!“
Strákarnir hlógu og Grangerstelpan brosti. Weasleystelpan horfði bara á félaga sína en sýndi engin svipbrigði sem Draco gat lesið úr. Hann fann hvernig hann hitnaði í kinnunum. Hann mundaði sprotann snögglega og beindi honum að þeim.
„Ég ætti að drepa ykkur á staðnum!“ hvæsti hann.
Þau snarhættu að hlæja og sveifluðu öll sínum sprotum á móti honum. Uppsöfnuð reiði Dracos yfir sumarið og hatur gagnvart Harry heyrðist greinilega í málrómnum.
„Eða nei annars„ sagði hann rólegar, drafandi og hló stutt, „Ég ætti bara að frysta ykkur og tilflytjast með ykkur beinustu leið til Azkaban. Potter, þú og vitsugurnar þekkist vel, ég hef heyrt að þið séuð meira að segja ansi náin.“ Hann sendi Harry háðslegan koss og hló að reiðisvipnum á móðguðum Potter. Hermione lét sprotann sinn síga.
„Ég meina það,“ sagði hún í óþolandi gelgjutón, „Malfoy, hefur þér einhverntíman dottið í hug að nota bók til þess að koma smá vitneskju inní hausinn á þér? Þú ættir að reyna það!“ og í sömu andrá datt bók ofan á höfuðið á honum.
„Á!“ hrópaði hann upp yfir sig og nuddaði á sér hvirfilinn. Svo leit hann illilega á Hermione og blótaði henni. Hann svimaði.
„Vá, Hermione, þetta var flott!“ sagði Ron, „Hvernig fórstu að þessu? Varstu ekki búin að láta sprotann síga?“
„Þetta var ekki ég,“ sagði Hermione og starði upp í loftið, þar sem bókin hafði birst. Draco leit líka örstutt upp en sá ekkert nema viðarloftið.
„Hvaðan kom þá þessi bók?“ spurði Weasleystelpan, sem Draco vissi ekki hvað hét.
Hermione hristi höfuðið hægt.
„Ég veit það ekki.“
„Hvaða bók ætli þetta sé?“ spurði Harry en í þann mund sem hann tók fyrsta skrefið í áttina að bókinni muldraði Draco heiftarlega á milli tannanna og beindi sprotanum að bókinni og fékk sting í hvirfilinn fyrir vikið. Bókin lýstist upp að innan og eldur blossaði út á milli blaðsíðnanna eitt augnablik, áður en allt varð kyrrt á ný. Draco var illt í höfðinu, því bókin hafði fallið ansi þungt á hann og hann var sármóðgaður yfir því að Gryffindorkrakkarnir skyldu beinlínis hafa gleymt honum við komu hennar.
„Ef ég hef fengið heilahristing Granger, þá kæri ég þig!“
Þannig kvaddi hann áður en hann hélt illa haldinn af stað til fröken Pomfrey.

Harry, Ron, Hermione og Ginny horfðu á brúna, leðurbundna bókina. Hvaðan kom hún? Og hvað hafði Draco gert við hana? Þeim var öllum sama um Draco, það var bara gott að hann væri farinn. Framan á bókinni voru gylltir skrautstafir sem glampaði á í ljósinu frá kyndlunum. Þar stóð skrifað stórum stöfum DAGBÓK.
„Hver skyldi eiga hana?“ velti Harry upphátt fyrir sér og gekk að henni til þess að skoða hana betur.
„Nei!“ kveinaði Ginny og fékk Harry til þess að hrökkva við. Hann snéri sér við og sá undrunarsvipinn á Hermione og Ron yfir skelfingarsvipnum á Ginnyju.
„Ekki“ hvíslaði hún. Hún stóð með aðra höndina á hjartanu og hina útrétta í átt að Harry og augun voru stór af hræðslu.
„Hvað er að?“ spurði Ron og Harry gat ekki annað en fundið fyrir kvíða.
Ginny hikaði.
„Bara… Munið þið ekki hvað gerðist síðast þegar ókunn dagbók datt ofan á hausinn á einhverjum?“ Hún leit á hin og bætti við „Þegar dagbókin hans Trevors Delgome datt í gegnum Völu væluskjóðu.“
Ron rétti úr sér og Harry skildi strax um hvað málið snérist.
„Já,“ svaraði hann, „En það er ólíklegt að þeir reyni sama bragðið aftur.“ Hann snéri sér aftur að bókinni, hann var of forvitinn til þess að geta látið hana vera. „Við skulum samt fara varlega,“ sagði hann, “Ég lofa því.“
„Harry!“ bað Ginny en Harry var nú þegar kominn niður á hnén og byrjaður að pota í bókina með töfrasprotanum sínum.
Þegar ekkert gerðist, notaði hann sprotann til þess að opna bókina. Blaðsíðurnar voru línustrikaðar og á línurnar var fínleg, hallandi tengiskrift, skrifuð með svörtu bleki.
„Það er þó sýnileg skriftin í þessari,“ sagði Harry og benti hinum á að koma líka, sem þau og gerðu.
Ron kraup niður vinstra megin, Hermione honum á hægri hönd en Ginny kaus að standa fyrir aftan þau og horfa niður á bókina, en þannig gat hún ekki lesið hvað stóð og það fannst Harry synd, hennar vegna. Hann var sjálfur svo forvitinn að vita hvað væri skrifað og hver væri höfundurinn.
„Það er búið að brenna fyrstu blaðsíðurnar úr,“ sagði Harry vonsvikinn, „Það er örugglega það sem Malfoy gerði. Nú getum við ekki vitað hver á bókina.“
Efsta línan á fyrstu heilu blaðsíðunni byrjaði í miðri setningu.
„…fallegustu sem ég hef séð. Hann er myndarlegasti strákurinn í öllum skólanum og í hvert sinn sem ég hitti hann, þarf ég að hafa mig alla við til þess að standa í fæturna.“
„Ókei,“ sagði Harry, „Það er stelpa sem á þessa bók.“
Hermione sussaði á hann.
„Hann er svo skemmtilegur í tímum, aldrei með nein fíflalæti og honum gengur svo vel. Hann er klár, skemmtilegur, myndarlegur og ó, hef ég minnst á brosið? Það er alveg…“
Allt í einu tók Hermione andköf og kippti í bókina en Harry hélt of fast við hana.
„Hvað ertu að gera?“ spurði hann forviða.
„Harry, nú er nóg komið, þetta eru einkamál einhvers hérna og við höfum ekkert leyfi til þess að vera að lesa þetta.“
„Harry?“ sagði Harry móðgaður, „Ron var líka að lesa þetta.“
„Bókin kom til okkar,“ sagði Ron þar sem hann starði á bókina, „Okkur er ætlað að lesa hana,“ flissaði hann og tók í bókina með Harry svo að Hermione næði henni ekki.
“Það er alveg yndislegt, svo innilegt! Og svo er hann auðvitað hetja, hann hefur oftar en einu sinni bjargað galdraheiminum (og muggaheiminum) frá Honum-sem-ekki-má-nefna.“
Harry fékk sting í magann og kippti bókinni undan hönd Rons og hélt fast í hana, hann vildi ekki að Ron læsi þetta.
„Harry!“ hrópaði Ron upp yfir sig og setti upp særðan svip, „Hvað ertu að gera?“
„Hún er að skrifa um mig,“ sagð Harry svo lágt að það lá við hvísli.
„Ha?“ hváðu bæði Weasleysystkynin og litu hvort á annað.
Hermione kinkaði bara kolli og rétti fram höndina.
„Harry, ég held ekki að þú ættir að lesa þetta.“
Harry hélt lokaðri bókinni þétt að sér og tók nokkur skref aftur, svo að nú var einn kyndill á milli þeirra á veggnum, sem lýsti framan í þau bæði.
„Ég ætla ekki að leyfa þér að lesa þetta,“ svaraði hann, „Ef einhver hefur rétt á að lesa þetta, þá er það ég!“
„Nei Harry!“ sagði Hermione ákveðin og gekk hægt í áttina að honum eins og hún væri að reyna að róa niður brjáðan glæpamann í sjónvarpsmynd. „Þú ert einmitt sá sem átti aldrei nokkurntímann að fá að sjá þetta!“
Harry fann hvernig hann hnyklaði ósjálfrátt brúnirnar þegar hann fann grunsemdirnar vakna.
„Hvernig veist þú það? Þekkirðu hana?“
Hermione hristi höfuðið aftur svo að hárið dansaði í kring um andlitið.
„Nei Harry. Það er almenn skynsemi sem segir mér það.“
Harry strauk hönd yfir ennið, hissa yfir því hversu harkalega hann brást við því sem stóð í dagbókinni, og kinkaði svo kolli.
„Já, það er víst rétt hjá þér.“
Hermione brosti og gerði sig líklega til þess að taka við bókinni en Harry rétti henni hana ekki.
„Ég ætla samt ekki að láta þig fá hana!“
„Ef þú skoðar skriftina getur þú kannski fundið út hver það var sem skrifaði þetta,“ stakk Ron upp á.
„Nei,“ svaraði Hermione að bragði, „Það er skrifað í bókina með sjálfritara, þið vitið, fjaðurstaf sem skrifar það sem honum er sagt að skrifa. Tókuð þið ekki eftir því?“
„Ó,“ sagði Ron vonsvikinn.
„Losið ykkur bara við hana!“ sagði Ginny, sem leist enn ekkert á blikuna.
„Og láta einhvern annan lesa um aðd… lesa einkamál hennar?“ spurði Harry, „Ekki séns!“ og þar með gekk hann af stað upp í herbergi, þar sem væri nóg ró og næði til þess að lesa í friði.

Um kvöldið lá Harry í rúminu og hugsaði um það hversu undarlega þetta ár byrjaði. Draumarnir undarlegu, sem sem virtust ýmist merkja eitthvað eða ekki. Síríus var á lífi en vildi ekki tala við hann. Dagbókin og leyniaðdáandinn. Laufey og félagsleg leyndarmál hennar. Og þessi stórhættulega eftirseta hjá frökn Norm. Þetta var allt of mikið í einu fannst honum og ekki nema nokkrar vikur liðnar af skólaárinu. Hann þyrfti að fara að byrja DA fundina og vanda sig betur með Quidditchæfingarnar. Hann nuddaði augun syfjulega og velti sér á hliðina og sofnaði loksins.

Fjórtándi kapítuli
Kvöldstund við vatnið
Laufey sat á rúminu sínu og stundi. Galleonið sem Hermione hafði gefið henni hafði hitnað þá um morguninn og sagt til um að næsti VD tími yrði sama kvöld, rúmum hálftíma eftir kvöldmatinn. Hún hafði verið snögg að snæða og flýtt sér niður í svefnálmuna til þess að hafa sig til. Hún réð bara ekki við sig.
Hún stóð upp, tók sér hárbusta í hönd og greiddi sér meðan hún leit yfir herbergið. Þetta árið var hún með nýjum herbergisfélögum. Dumbledore, eða hver það nú var sem sá um þetta, vissi greinilega hvað var í gangi á milli þeirra vinkvennanna. Fyrst í stað hafði hún verið fegin og þakklát þessum skiptum en þá datt henni í hug að þetta gæti þýtt að þeir vissu að þær myndu aldrei ná sáttum. Hún hikstaði og fékk næstum tár í augun við tilhugsunina. Hún saug upp í nefið, lauk við að greiða sér og tók við að laga maskarann og meikið áður en hún legði af stað upp í Þarfaherbergið. Hún varð að líta vel út ef hún vildi ná athygli hans.
„Kannski ég ætti bara að kyssa hann án þess að spyrja…“ hugsaði hún upphátt þegar hún leit í spegilinn.
„Láttu þér ekki detta það í hug!“ hrópaði spegilmyndin angistarfull á móti henni og gretti sig svo að Laufey hrökk undan og flýtti sér út.

* * *

Hár hvellur kvað við í setustofu Gryffindornema, sem fékk alla þá sem þar voru til þess að líta upp. Sumir stóðu upp og söfnuðust saman við einn gluggann, sem nú var þakinn frostrósum þrátt fyrir að það væri 10 stiga hiti úti.
„Hvað gengur hér á?“ þrumaði Hermione og strunsaði í átt að þeim sem var ábyrgur fyrir látunum, hávöxnum sjöunda árs nema sem stóð ráðvilltur fyrir framan gluggann. Harry og Ron skiptust á augngotum og kímdu yfir vandræðasvipnum sem kom á strákinn þegar hann heyrði í Hermione. Hún fór eitthvað að umsjónast, eins og Ron kallaði það og þeir strákarnir skiptu sér ekkert af því heldur héldu tali sínu áfram.
„En ertu viss um að þetta sé hann?“
„Já aðvitað! Hver annar ætti þetta að vera?“
Þeir voru að tala um hundskepnuna, sem hafði birst Harry nokkrum sinnum og sem Harry var sannfærður um að væri Síríus í hundslíki en heill á húfi. Fyrsti mánuður skólans var liðinn og haustið komið með fylgjandi kára svo kveikt var í arninum öll kvöld og notalegt snarkið hlýjaði þeim næstum jafn mikið og eldurinn sjálfur.
„Hver annar? Ég var meira að hugsa um hvað annað,“ sagði Ron, sem treysti því enn ekki að Síríus væri á lífi.
Harry sendi honum stingandi augnaráð.
„Og af hverju í ósköpunum ætti einhver villihundur úr Forboðna skóginum að vera að fylgjast með mér og reyna að láta mig sjá sig?“ hreytti Harry næstum út úr sér.
„Ég veit ekki…“
„Nákvæmlega!“ Harry leyfði Ron ekki einu sinni að klára setninguna, ekki það að hann hefði vitað hverju hann ætti að svara hvort sem er.
„Sko, ég er með áætlun,“ hélt hann svo áfram án þess að hika, „Hogsmeade helgin er alveg að skella á og ég er viss um að þá geti ég náð tali af honum og hann mun útskýra fyrir mér hvernig í öllu liggur, með bogahliðið og hvarfið og af hverju í ósköpunum allir láta sem hann sé dáinn!“ Hann var orðinn æstur og Ron sat bara á móti honum og hlustaði, datt ekki í hug að reyna að koma að orði. Hann vissi að það væri ekki góð hugmynd.
„Ókei, sko! Þegar við förum til Hogsmeade, þá ætla ég að fara upp í hellinn þar sem hann faldi sig síðast, hann er líklegast þar, fyrst hann er hérna á svæðinu.“ Hann hugsaði sig örlítið um. „Kannski ég komi við hjá Draugakofanum líka, bara svona til öryggis. Og þú kemur auðvitað með Ron en Hermione er eitthvað svo…“ hann leit yfir til hennar þar sem hún stóð enn þá hjá hávaxna stráknum við frystan gluggann.
Frostrósirnar mynduðu andlit og ef Ron færði sig, þá leit það út fyrir að hreyfa sig með. Hann var hættur að hlusta, hann vissi alveg hvað Harry ætlaði að segja.
„Hún er svo regluföst,“ sagði Harry loks, „Hún trúir öllu því sem Reglan segir henni og hún tekur því þegjandi og hljóðalaust. Hún heldur bara að ég sé eitthvað skrítinn ef ég minnist á að Síríus sé enn á lífi og að draumurinn í sumar hafi eitthvað með veru hans hér að gera. Eða að hann hafi sagt mér það, að hann væri enn á lífi, að hann sé sönnun þess. Hún getur verið óþolandi þrjósk stundum, finnst þér ekki?“
Harry leit á Ron sem starði fjarrænum augum út í buskann.
„Ron?“
Harry vinkaði honum beint fyrir framan augun á honum.
„Halló! Er einhver heima? Ron!“
Hann stóð upp og hristi vin sinn sem saup hveljur og leit ráðvilltur í kring um sig.
„Varstu ekki að hlusta? Þú varst með störu maður,“ sagði Harry í ásakandi tón.
„Fyrirgefðu félagi, ég… þú varst bara farinn að tala í hringi, þú hefur sagt þetta áður og… Jeminn, ég sá Laufeyju fyrir mér vera að tala við Malfoy.“
„Ha?“ sagði Harry, „Hvar?“
„Það veit ég ekki, hér í skólanum býst ég við. En asnalegt,“ sagði hann ringlaður.
Harry hló að honum.
„Ég hefði skilið það ef þú hefðir séð sjálfan þig vinna Quidditchleik, en að sjá Laufeyju og Malfoy tala! En ómerkilegt!“ Svo hló hann enn meir.
„Sem minnir mig á!“ sagði Ron allt í einu, „Laufey bað okkur um að fá að vera samferða til Hogsmeade!“
Harry hætti að hlæja.
„Ó já. Ansans. Æ, getið þið Hermione ekki bara séð um það á meðan ég fer að hitta Snata?“ stakk hann svo upp á.
„Harry,“ sagði Ron áminnandi, „Þú varst sá sem lofaðir henni að sýna henni Draugakofann,“ minnti hann hann á, „Og svo veistu ekkert hvort Snati verður þarna eða hvort hann ætli að tala við þig. Og hvað eigum við að segja Laufeyju?“ bætti hann við að lokum.
Harry hugsaði sig pirraður um. Af hverju hafði hann lofað henni þessu? Það eyðilagði allt. Eða kannski ekki.
„Jæja þá, ég verð með ykkur og sýni Laufeyju Draugakofann en svo fer ég og kíki á hellinn.“
Ron kinkaði bara kolli, þetta var ágæt lausn. Vonandi (en ekki líklega) myndi Harry gleyma þessu. Hann var farinn að hafa áhyggjur af vini sínum. Þótt að annað sem Harry hafði lent í, sem benti til geðveiki, hefði reynst satt og rétt, eins og að heyra raddir og tryllast yfir draumi, þá var þetta öðruvísi. Þetta var óskyggja sem Harry hékk í. Það höfðu verið vitni að falli Síríusar í gegn um hliðið og þau voru öll fullorðin og margreynd á hinum ýmsu furðusviðum. Og öll töldu guðföður Harrys látinn.
„Ron. Af hverju horfir þú svona á mig? Ertu kominn með aðra störu?“
Ron hrökk upp úr hugsunum sínum og fór hjá sér.
„Ha, nei ég… Fyrirgefðu,“ datt út úr honum.
„Hvað sástu núna? Snape og fröken Norm að drekka te?“ stríddi Harry honum.
„Haha! Já einmitt!“

* * *

Ron var á gangi í kring um vatnið. Hann hélt á Quidditchkústinum sínum yfir herðarnar, með báða handleggi krækta yfir hann og flautaði hægan lagstúf. Skuggarnir voru farnir að lengjast og skrímslið í vatninu gáraði yfirborðið með smá gutli.
Hann hafði aftur tekið upp á því að æfa sig einn í gæslumannsstöðunni, því þótt síðasta ár hafði ekki endað illa, var hann enn ekki nógu sjálfsöruggur og alls ekki sannfærður um getu sína. Æfingin þetta kvöld hafði gengið vel og af því hann var svo léttur í lund og veðrið svo gott, ákvað hann að ganga lengri leiðina heim og ganga hringinn í kring um vatnið.
Hann horfði yfir glitrandi yfirborðið og grænt grasið á bakkanum hinu megin og brosti með sjálfum sér. Það voru fáir á ferli. Hann nálgaðist runnana sem Harry hafði falið sig á bak við á þriðja árinu þeirra, rétt áður en hann bjargaði sjálfum sér frá vitsugunum.
Undir þeim sat einhver í svörtum skólakufli með ljósa lokka niður á bak. Þetta var Laufey Needle.
Hjartað í Ron tók kipp.
„Hæ!“ kallaði hann og hraðaði sér til hennar. Hann lagði kústinn frá sér og settist við hliðina á henni.
„Hæ,“ svaraði Laufey og þurrkaði sér í flýti um augun um leið og hún saug upp í nefið.
„Er allt í lagi?“ spurði Ron hissa en umhyggjusamlega. Laufey leit reiðilega á hann, eins og það væri hann sem hún væri í fýlu út í. Hún starði eitt augnablik á hann rauðbólgnum augum áður en hún svaraði.
„Nei,“ sagði hún grimmilega, „Veistu, ég er orðin leið á því að vera nánast vinalaus!“ Svo spratt hún á fætur og starði öskuill niður á gáttaðan Ron. „Veistu,“ hélt hún svo ásakandi áfram, „Þú…“ Svo hikaði hún eins og hún ætti erfitt með að koma orðunum út úr sér. Hún gretti sig eins og til að hindra táraflóð, eins og það tæki á. “Þú…. AAH!“ Svo stundi hún í uppgjöf og féll niður á hnén. “Æi.“ Augun voru klemmd aftur og hún tók fyrir andlitið. Hún tók stórt ekkasog og þegar Ron, sem vissi ekki hvernig hann ætti að bregðast við, lagði hönd á öxl hennar, fleygði hún sér um hálsinn á honum og hágrét. Ron brá en klappaði henni samt hughreystandi á bakið og reyndi að halda traustvekjandi utan um hana.
„Ég er vinur þinn,“ hvíslaði hann lágt og hikandi.
Hún er svo lítil, hugsaði hann, hún er bara barn. Og vinir hennar eru hættir að tala við hana. Af hverju? Hann mundi þegar hann hafði hætt að tala við Harry. Það hafði verið sárt. Líka fyrir hann, ekki bara Harry.
„Ég er viss um að þær munu tala við þig aftur. Þær eiga bara eftir að gera sér grein fyrir því hvað þær fara á mis við. Ég veit það af því að einu sinni hætti ég að tala við besta vin minn.“ Svo sagði hann Laufeyju frá því þegar hann hafði fengið nóg af vinsældum og frægðarljóma Harrys, þar sem hann sat með hana í fanginu í sívaxandi rökkrinu og smám saman hætti hún að gráta og að lokum hvarf ekkinn alveg. Þá sleppti hann henni og þau sátu á móti hvort öðru og brostu örlítið. Henni leið betur og þá leið honum betur. Þau horfðust í augu og Ron var ekki frá því að hún horfði á hann á annan hátt en áður.
Hún leit af honum og yfir vatnið.
„Sjáðu,“ sagði hún og benti. Rödd hennar var eylítið rám eftir allan grátinn. Hann leit þangað og sá eikina armlöngu.
„Þetta tré, sagði hún, ég hef séð það hreyfa sig.“
Hann glotti.
„Já, ég veit. Þetta tré er brjálað, það ræðst á alla sem koma nálægt því.“
“Ha? Hvað segiru?“ spurði Laufey hlessa.
„Alveg satt. Og veistu hvað,“ hélt hann áfram og lækkaði róminn, „Það var gróðursett þarna til þess að gæta inngangsins að leynigöngum!“
„Í alvöru?“ spurði Laufey hrifin.
Ron glotti áfram. Áætlun hans ætlaði að takast, Laufey var að kætast og virtist hafa gleymt vandamálum sínum í bili.
„Jebb, alveg satt,“ sagði hann, „Ég hef meira að segja komið þangað!“
„Nei, nú lýgur þú!“ sagði hún og flissaði, „Hvernig komstu fram hjá eikinni án þess að meiða þig?“
„Ja, ég slapp nú ekki ómeiddur, skal ég segja þér en það var ekki eikinni armlöngu að kenna…“
Og svo sagði hann henni söguna af því þegar hann, Harry og Hermione fóru í heimsókn til Hagrids og fundu þar óvænt rottuna hans, Scabber, sem hafði verið týndur og talinn af. Hann sagði frá því hvernig stóri svarti hundurinn hafði ráðist á hann og hvernig hann hafði fótbrotnað þegar hundurinn dró hann ofan í holuna við rætur eikarinnar armlöngu. Hann sagði henni alla sólarsöguna um Síríus og Peter Pettigrew, frá Draugakofanum og Lupin en hún vissi nú þegar helminginn af því, þar sem Lupin hafði líka kennt henni.
Svona hélt hann áfram að segja frá þar til þau tóku eftir því að þeim var kalt og sólin næstum alveg gengin til viðar. Þá stóðu þau upp og gengu upp í kastalann en þar skildu leiðir. Ron var kominn hálfa leið að tröppunum þegar Laufey kallaði á hann. Hann snéri sér við og leit á hana þar sem hún stóð með lokkaflóðið og brosti ljúft.
„Takk,“ sagði hún.
Hann brosti á móti og hlýnaði öllum að innan.